ایدز رسوایی نیست بیماری است

اسمش بد در رفته است و شاید همین موضوع باعث شده مبتلایان به بیماری ایدز, حتی از گفتن نام بیماری شان هم به دیگران ابا داشته باشند, در صورتی که بروز یک بیماری در فرد, شرمساری و خجالت ندارد

اسمش بد در رفته است و شاید همین موضوع باعث شده مبتلایان به بیماری ایدز، حتی از گفتن نام بیماری‌شان هم به دیگران ابا داشته باشند، در صورتی که بروز یک بیماری در فرد، شرمساری و خجالت ندارد.

البته شاید مبتلایان به بیماری ایدز هم حق داشته باشند که با وجود شرایط فعلی، نامی از بیماری‌شان به دیگران نیاورند زیرا متاسفانه هنوز هم بسیاری از شهروندان گمان می‌کنند که افراد مبتلا به ایدز، انسان‌های گناهکاری هستند که تاوان بدرفتاری‌های خود را پس می‌دهند، اما این تصور غلط با آنچه که در واقعیت وجود دارد، از زمین تا آسمان متفاوت است.

به طور مثال، چند ماه قبل با یکی از مسئولان یک تشکل مردمی که در حوزه حمایت از بیماران مبتلا به ایدز فعالیت می‌کرد گفت‌وگو داشتم و این خانم که خودش نیز مبتلا به ایدز بود، هیچ نقش مستقیمی در ابتلایش به این بیماری نداشت.

قضیه از این قرار بود که این خانم میانسال در دوران جوانی‌ همراه با همسرش به خارج از کشور می‌رود، صاحب دو فرزند پسر می‌شوند و سال‌ها نیز در خارج از کشور زندگی می‌کنند، اما روزی همسر این خانم به دلیل بیماری مجبور به دریافت یک فرآورده خونی می‌شود که بعدها معلوم می‌شود آن فرآورده خون ، به ویروس ایدز مبتلا بوده و در نتیجه هم زن و شوهر به ایدز مبتلا شدند و هم یکی از پسران آنها در همان بدو تولد به ایدز مبتلا شده بود.

این خانواده از نظر سطح فرهنگی و تحصیلی در وضع بسیار مطلوبی بودند و هیچ کدام از اعضای خانواده نیز در گذشته و حال، رفتاری پرخطر و غیراخلاقی نداشتند اما ناخواسته دچار این بیماری شده بودند.

در این شرایط، این سوال پیش می‌آید که چرا باید جامعه به این خانواده انگ بی‌اخلاقی بزند یا آنها را از اجتماع طرد کند، در صورتی که آنها هیچ عمل خلافی مرتکب نشده‌اند و اصلا آیا این کار اخلاقی است که در مقام قضاوت بنشینیم و فکر کنیم هر فردی که مبتلا به ایدز است، حتما در گذشته گناهی بزرگ مرتکب شده است؟

اگر بخواهیم کمی بی‌پرده و صریح حرف بزنیم، متاسفانه در بسیاری از گروه‌های مردمی، همچنان این تفکر رایج وجود دارد که گمان می‌کنند همه مبتلایان به ایدز یا معتاد هستند یا روابط جنسی خارج از چارچوب ازدواج داشته‌اند و در کل انسان‌هایی سراسر گناهکار هستند.

اما کافی است شما ​ پای صحبت مدیران انجمن‌های حمایت از بیماران مبتلا به ایدز بنشینید، در آن صورت شاید برایتان جالب باشد که بدانید بیش از ۹۰ درصد خانم‌هایی که به بیماری ایدز مبتلا هستند، زنان پاکدامنی هستند که از طریق همسرانشان به این بیماری مبتلا شده‌اند و در واقع، کوچکترین نقشی در بروز این بیماری نداشته‌اند و حتی برخی افراد مبتلا به بیماری هموفیلی نیز به دلیل دریافت خون آلوده به ویروس ایدز، ناخواسته به ایدز مبتلا شده‌اند بنابراین شاید ناجوانمردانه باشد که با دید یک فرد گناهکار به مبتلایان به این بیماری نگاه کنیم.

حتی در صورتی که فردی هم در گذشته دچار خطا شده است و از طریق سرنگ آلوده، ارتباط جنسی خارج از چارچوب خانواده و... به ایدز مبتلا شده، باز هم خطای بزرگی است که بخواهیم این بیماری را برای این فرد به یک «انگ اجتماعی» تبدیل کنیم و به مبتلایان به این بیماری با دیدی غیرانسانی نگاه کنیم.

نباید فراموش کنیم که اگر فردی هم به دلیل خطاهای گذشته‌اش به این بیماری مبتلا شده، باید ضعف فرهنگ‌سازی و آموزش عمومی سلامت در جامعه را هم در بروز این بیماری مدنظر داشت؛ یعنی نباید ساختارهای اجتماعی را در شیوع این بیماری بی‌تاثیر دانست و حتی می‌توان گفت در برابر هر فردی که به بیماری ایدز مبتلا می‌شود، همه اعضای جامعه و بخصوص فعالان حوزه آموزش و سلامت بی‌تقصیر نیستند.

به هر حال، چه فردی که به دلیل انجام رفتاری پرخطر به ایدز مبتلا شده و چه فردی که بدون کوچکترین نقشی به این بیماری دچار شده است، نیازمند حمایت عاطفی، مالی و اجتماعی مردم و مسوولان هستند.

اما اگر به جای حمایت از این بیماران، ایدز را به چماقی برای سرکوفت زدن تبدیل کنیم و مبتلایان به این بیماری را گناهکار بپنداریم، آنگاه نه تنها کمکی برای کنترل این بیماری انجام نداده‌ایم، بلکه ناخواسته با این گونه کارها​​ در مسیر پوشیده ماندن، مخفی کاری و در نتیجه سخت‌تر شدن فرآیند تشخیص و کنترل بیماری ایدز قدم برداشته‌ایم.

امین جلالوند