آنهایی که در فیلم‌هایشان حضور داشتند

حضور فیلمسازان جلوی دوربین نه به عنوان بازیگر، بلکه به عنوان حضور در فیلمی به عنوان خالق اثر اتفاق تازه‌ای نبوده و سنتی نیست که در ایران باب شده باشد. شاید مشهورترین نمونه …

حضور فیلمسازان جلوی دوربین نه به عنوان بازیگر، بلکه به عنوان حضور در فیلمی به عنوان خالق اثر اتفاق تازه‌ای نبوده و سنتی نیست که در ایران باب شده باشد. شاید مشهورترین نمونه خارجی آن حضور آلفرد هیچکاک در یک سکانس از فیلم‌هایش باشد، اما در ایران هم کارگردانانی وجود دارند که یا در نقش خودشان جلوی دوربین حاضر می‌شوند یا نقشی کوتاه در اثرشان به عهده می‌گیرند.

معروف‌ترین این کارگردان‌ها عباس کیارستمی و داریوش مهرجویی‌اند که مهرجویی در فیلم آخر خود یعنی نارنجی‌پوش نیز در فیلمش حضور داشت (بعلاوه فیلم میکس). کارگردان دیگر ایرانی که وسوسه حضور جلوی دوربین فیلم خودش را داشت، ابراهیم حاتمی‌کیاست. او در فیلم دیده‌بان نقش رزمنده‌ای را بازی کرد که چشمانش بر اثر ترکش‌هایی بینایی‌اش را از دست داده است و بار دیگر در فیلم «بوی پیراهن یوسف» به عنوان مسافر تاکسی در اتومبیلی حضور داشت که یکی از قهرمانان فیلمش همسفر او بود. او امسال جلوی دوربین روح الله حجازی رفت تا یکی از فیلم‌های پرحاشیه و خوب سینمای ایران در امسال را با بازی این کارگردان شاهد باشیم. اما بودند کارگردانانی که حضوری اینچنین در فیلم‌هایشان داشتند و جالب این‌که اغلب آنها در فیلم‌هایی از خودشان حضور به هم می‌رسانند که فیلم‌های شخصی آنهاست. فرزاد موتمن و فیلم شب‌های روشن یکی دیگر از این نمونه‌هاست. در قسمتی از فیلم که مهدی احمدی همراه با هانیه توسلی به تماشای فیلم لیلا در سینما می‌نشینند یکی از تماشاگران این فیلم هم خود کارگردان است.