دوشنبه, ۱۸ تیر, ۱۴۰۳ / 8 July, 2024
آنها یادشان رفته بخندند
![آنها یادشان رفته بخندند](/web/imgs/16/96/b47791.jpeg)
خنده یادشان رفته؛ وقتی میخواهند لبخند بزنند، صورتهایشان کشیده میشود به دو سو. لبها کش میآید اما خنده، نه. انگار صورتهایشان یخزده است.
دستهایشان بزرگ و زمخت است و با همان دستها، کیسهای، ساک سفری، چیزی را محکم گرفتهاند؛ یعنی همه داراییشان را. مردها خستهاند، بوی کوچه پس کوچههای شهر روی لباسهایشان است؛ بوی ماندگی میدهند. پاهایشان ورم کرده و تاولزده و توی جورابهای کهنه و سوراخ قایم شده است. اما اکنون آنان در این شبها، در گرمخانههای شهرداری، وضعیت بهتری دارند. به قول سهراب سپهری؛ اجاق شقایق، آنان را گرم کرده است.
غریبهاند با همه کس؛ حتی وقتی زاده همین تهران باشند. خیلی از روزهای عمرشان اینطور گذشته؛ یعنی بعد آن اتفاق که بیخانه و کاشانهشان کرده، راه افتادهاند توی شهر دنبال تکه زمینی، قد پهن کردن کارتنی برای خواب.
مردها خستهاند از روزها و شبها، و آیندهای که هنوز نیامده، عاصیشان کرده است. ۲ سال قبل وقتی تنهای بیجانشان را از گوشه و کنار پایتخت جمع کردند، شهرداری تهران به فکر افتاد. بعد گرمخانهها آمدند. از همان چادرهای برزنتی شروع شد تا امروز، ۳ گرمخانه در ۳ گوشه شهر برای شبهای سرد مردهای بیخانمان تا آنها شب تا صبح، خیره به آسمان، گذشته و آینده نامعلومشان را دوره نکنند. گرمخانهها جایی شدند برای رهایی از مرگ ۳۳۰۰ مرد در هر سال.
رو به مردها میگویم: «هرکسی هر حرفی خواست، بزند.» صدایشان پخش میشود توی فضا. هرکدام ماجرایی تعریف میکند: «از شهرستان آمدم اینجا. تصادف کردم و زنم طلاق غیابی گرفت. حالا ۲ سال است نمیتوانم برگردم خانه.»
برمیگردم. آن طرفتر ایستاده؛ مرد کلاهپشمی قدبلند و چهارشانه. نگاهش را دوخته به زمین، به موزائیکهای جرمگرفته سالن؛ «همه از من بدشان میآید. بچههایم دوستم ندارند. میخواهند بمانم همینجا.» یک لحظه سکوت و بعد میپرسد: «ترسناکم؟»
هر روز صبح، وقتی هنوز آفتاب پهن نشده و گرمای نیمهجانش به تن خیابانهای پایتخت ننشسته، درهای گرمخانه باز میشوند. کلانشهر، مردهای بیخانمان را میبلعد.
خیلیهاشان-آنها که در حال ترک با متادون هستند- میروند مراکز دیجیسی (مرکز کاهش آسیب و اعتیاد) همان جا هم ناهار میخورند. بقیه چرخ میخورند توی خیابانهای انگار بیانتها. گم میشوند میان هزار آدم دیگر و شب راه میافتند سوی گرمخانه. این ۱۲ ساعت صبح تا شب، بیکاری روزها، بیپولی، فکر و خیال آینده و هزار خراش دیگر روی فکر و روحشان، باعث میشود خیلی از آنها که موادمخدر و بزهکاری را ترک کردهاند، برگردند و دوباره... بعضی هم دفعه اولشان است، اصلا نمیخواهند... اما بیپولی، گرسنگی و....
صورت مردها در سوز و سرمای زمستانها، گرمای بیانتهای تابستانها و در همین شهر، میان ما. شهروندان شبهمدرن، سخت و سنگ شدهاند انگار. نگاهت نمیکنند، لبخند نمیزنند و همهشان به جایی خیره هستند؛ شاید به آینده غریب و مبهمشان.
حدیث نبیزاده
مسعود پزشکیان انتخابات ایران انتخابات ریاست جمهوری پزشکیان انتخابات ریاست جمهوری 1403 سعید جلیلی انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم دولت چهاردهم انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳ انتخابات 1403 ریاست جمهوری
تهران آلودگی هوا کنکور هواشناسی قتل شهرداری تهران سلامت سازمان هواشناسی آموزش و پرورش پلیس راهور قوه قضاییه پلیس
بانک مرکزی خودرو قیمت خودرو قیمت دلار قیمت طلا بازار خودرو بورس بازار سرمایه واردات خودرو حقوق بازنشستگان دلار ایران خودرو
کربلا تلویزیون سینما عاشورا خودکشی کتاب امام حسین (ع) سینمای ایران تئاتر رامبد جوان هنرمندان سریال
کنکور ۱۴۰۳ طب سنتی باتری
رژیم صهیونیستی غزه فلسطین جنگ غزه اسرائیل روسیه آمریکا انگلیس جو بایدن چین حماس فرانسه
پرسپولیس فوتبال استقلال یورو 2024 خوان کارلوس گاریدو باشگاه پرسپولیس لیگ برتر علیرضا بیرانوند نقل و انتقالات لیگ برتر تیم ملی آلمان تیم ملی اسپانیا ترکیه
سرطان هوش مصنوعی سامسونگ ناسا فناوری
رژیم غذایی تب دانگ ویتامین کاهش وزن آلزایمر پوکی استخوان سردرد تناسب اندام