این هم من: محمود درویش

خداحافظ فلا‌خن مهاجر / فلا‌خن بی‌سرزمین ؛ خداحافظ سکه رایج اشک در کاسه‌های لندن - برلین - پاریس ؛ خداحافظ دندان‌های بی‌دهان در ویرانه‌های تاریخ عرب ؛ خداحافظ لب‌های پنهان در …

خداحافظ فلا‌خن مهاجر / فلا‌خن بی‌سرزمین ؛ خداحافظ سکه رایج اشک در کاسه‌های لندن - برلین - پاریس ؛ خداحافظ دندان‌های بی‌دهان در ویرانه‌های تاریخ عرب ؛ خداحافظ لب‌های پنهان در مشت‌های دودگرفته / در چنبره بهت/ ! - پیک‌های تلخ - / درمان‌های ناعلا‌ج - / تبریکات مرگ /‌‌ - سکوت‌های بی‌صدا - / گوش‌های پینه بسته‌- / چشم‌های جذام گرفته ؛ خداحافظ شاه‌های بی‌ریشه - / زیتون‌های خسته - / کبوتران بیگاری

‌خداحافظ تیرباران قطعنامه‌ها - / باروت‌های کپک‌زده - / استخوان‌های بی‌تنه - / تاول‌های پشیمان

خداحافظ مادرهای گرگ و میش - / آتش‌های ولرم - / جشن‌های /|stand by

- سفره‌های بی‌انتها - / دیگ‌های روسفید!

خداحافظ دختران بی‌آسمان / بال‌های بی‌خاک/ کام‌های زره‌پوش / ‌

سینه‌های آستیگمات / پیچک‌های گمراه

خداحافظ کودکان شهرزاد در رحم‌های کم‌خواب / در بادهای بی‌نخ /

مشق‌های بی‌کتاب / بازی‌های پیر / تهوع دلخواه / خداحافظ جوانان ضامن‌دار /

نقش‌های بوم م م/ ! خالکوبی‌های نیمه‌کاره / پاهای زیر بغل‌زده میان فال‌بین‌های اروپایی

خداحافظ سران سرفراز عرب / وارثان پیامبر / مدافعان پیروان او

خداحافظ کسانی که اسب‌های قبیله را تنها گذاشتید و هیچگاه اشک چشمی را جاری نکردید مانند پیازی که خاصیتش را از دست داده و در درون آتش یخ‌زده است. ‌ خداحافظ کسانی که احمد زعتر* را پدر خود می‌خوانید اما همگی شناسنامه‌تان را پنهان می‌کنید. این شما و این هم فلسطین‌تان؛ این شما و این هم من: محمود درویش. ‌

* احمد زعتر، اشاره به یکی از شعرهای محمود درویش است. ‌

اردشیر رستمی