نشریات سازمانی؛ ضرورت یا تشریفات؟

علاوه بر نشریاتی که هر روزه در مقابل دکه‌های سفید رنگ مطبوعات پهن و شب‌ها جمع می‌شوند، بخشی از نشریات هم هستند که توسط سازمان‌ها یا ارگان‌ها [عموماً دولتی] با شمارگان محدود …

علاوه بر نشریاتی که هر روزه در مقابل دکه‌های سفید رنگ مطبوعات پهن و شب‌ها جمع می‌شوند، بخشی از نشریات هم هستند که توسط سازمان‌ها یا ارگان‌ها [عموماً دولتی] با شمارگان محدود به زیور طبع آراسته می‌شوند. اینگونه نشریات، بر اساس اصول سازمانی، موظف به انتشار فعالیت‌ها، ارزش‌ها و اصول سازمانی و انعکاس اخبار و موفقیت‌های سازمان به منظور ایجاد نگرش مثبت به مدیران و کارکنان هستند.

ویژگی مهم این نشریات این است که به دلیل داشتن مخاطب خاص و محدود، کمتر مورد نقد و بازنگری قرار گرفته و دقیقاً به همین دلیل است که پس از مدتی از میزان استقبال کارکنان کاسته شده و به تدریج از اهداف اولیه خود دور می‌شوند.

نظری اجمالی به بسیاری از این دست نشریات حاکی از آن است که محتوای اغلب آن‌ها تکراری و کپی برداری از اخبار و رویدادهای مهم در مطبوعات سراسری است. در این نشریات، تعریف و تمجید از مدیران سازمان جایگاه ویژه ای دارد و کمتر صدای کارکنان و تبادل نظر با آنها به گوش می‌رسد. همچنین عدم بهره‌گیری از تیم‌های متخصص روزنامه نگاری در این نشریات کاملاً محسوس است. وجود غلط‌های فاحش ویرایشی، گواه چنین ادعایی است. جالب اینکه بسیاری از این نشریات به عنوان نماد و تابلوی سازمان به دیگر ادارات و حتی نشریات ارسال می‌شوند که بدون هیچ مطالعه‌ای مستقیماً به درون سطل زباله می‌روند.

اغلب نشریات درون سازمانی نیازمند تعریف سبک جدیدی از روزنامه‌نگاری هستند که متأسفانه در کشور ما کمتر بدان توجه شده است. اما قبل از تعریف این سبک لازم است تا مدیران مسوولشان به این سوال پاسخ دهند که هدف از انتشار نشریه چیست و برای پاسخگویی به کدام نیاز سازمان منتشر می‌شود؟