اگرچه تلخ اما کوچی زیبا داشت

بوی خوش و صدایی, نسیمی كه خنكای آن بسی دل انگیز بود, نوایی كه شنیدنش هم آشنا بود و هم غریب اما خواستنی بود, خواستنی بود از آن رو كه به كمال رسیده بود و زمان, زمان پریدن بود پریدن در یك غروب كه خود آغاز یك طلوع بود با خود می گویم آیا این پرواز بود یا وصال و شاید پروازی در خور وصال شاید آنچه بود و گذشت در ظرف باور نگنجد اما هر چه بود زیبا بود

بوی خوش و صدایی، نسیمی كه خنكای آن بسی دل‌‌انگیز بود، نوایی كه شنیدنش هم آشنا بود و هم غریب اما خواستنی بود، خواستنی بود از آن رو كه به كمال رسیده بود و زمان، زمان پریدن بود. پریدن در یك غروب كه خود آغاز یك طلوع بود. با خود می‌گویم آیا این پرواز بود یا وصال و شاید پروازی در‌خور وصال. شاید آنچه بود و گذشت در ظرف باور نگنجد اما هر چه بود زیبا بود. به زیبایی یك لبخند بر چهرهٔ مردی كه گویی عزم سفر دارد. به زیبایی گلهای سپیدی كه در نبودش فضای خالی را پر می‌كنند و در غمش اشك بر چهره دارند، و به زیبایی یك سایه كه بر آستانه در، خواهش همراهی دارد و او همراه می‌شود؛ او كه كوه‌‌ِ اندامش برف انتظار بر چهره دارد، او ندای وصل را می‌شنود و دست در دست سایه در یك نیمه‌شب عروج می‌كند و غروبش را در یك طلوع درهم می‌آمیزد. بی‌شك باز هم در باور نمی‌گنجد كه چهل روز گذشت. اما هر چه بود زیبا بود به زیبایی نام‌ِ خدا. سید تقی برومند یزدی متولد ۱۲۹۵ از نواده‌های بحرالعلوم نجفی از دانشمندان بزرگ اسلام و فرزند میرزا سید احمد از ایرانیان مقیم نجف اشرف كه به كار اداری در زمان احمد شاه قاجار مشغول بود. مادرش مجدالملوك از خانواده شاهزادگان قاجار. وی در خیابان ری كوچه آبشار به دنیا آمد. او پس از تحصیل در دوره ابتدایی و دبیرستان و مدرك دیپلم گرفت. همچنین به زبانهای عربی و فرانسه مسلط بود. او مشاغلی نظیر رئیس اداره دخانیات، رئیس حسابداری اداره برق و سپس شغل آزاد در صنف الكترونیك داشت. در علوم دینی و قرآنی صاحب‌نظر بود و سالها با استادان حوزوی و دینی حشر و نشر داشت. حافظ قرآن و مفاتیح بود و به بسیاری از احادیث اسلامی احاطه داشت. از خادمان اهل بیت و ائمه اطهار به شمار می‌رفت. در صنعت شعر تبحر كافی، و به آثار شعرایی چون سعدی، حافظ، نظامی، ... شناخت كافی داشت. خود نیز طبع شعر داشت و خط نستعلیق را بسیار خوش می‌نوشت. از بنیان‌گذاران هیئت زائرین كربلا در سرچشمه تهران بود كه برای اولین‌بار ضریح حضرت زینب را به دمشق بردند. ایشان در كربلا جزء نمازگزاران ركاب حضرت امام خمینی بود و از معتمدین محل در مسجد «میرفخرایی» واقع در چهار‌راه خورشید و مسجد «سادات ا‌َخوی» و حسینیه «احمدیه» واقع در خیابان ایران. در جهت ساخت حسینیهٔ «احمدیه» همكاری بسیار داشت. ایشان از مدیران و سهامداران صندوق قرض‌ الحسنه «گنج بی‌پایان» واقع در خیابان ایران بود كه نیاز بسیاری از مستمندان را برطرف می‌كرد و مشكل‌گشای‌ِ مردم‌ِ نیازمند در امور خانوادگی بود. در كسب و كار و امور مالی، بسیار جهات‌ِ شرعی را رعایت می‌كرد و از سالها قبل خمس مال خود را داده است، و همیشه می‌گفت: كه «هر كس اصول اسلامی را رعایت كند و خمس و زكات بدهد هیچ‌وقت ثروت‌اندوزی پیش نمی آید و هر كس به اندازه نیازش خواهد داشت.» از غیبت كردن و دروغ گفتن بیزار بود. امر به معروف و نهی از منكر را ترك نمی‌كرد. با همه مهربان و حل‍ّال مشكلات همه بود. او در ۸۹ سالگی به خواست و تقدیر الهی با آرامشی بسیار زیبا، كه خداوند برای بندگان مقدسش در نظر می‌گیرد، دار فانی را وداع گفت و به سرای باقی شتافت. به جایی كه همیشه تحت عنوان دنیای واقعی نام می‌برد تا با پیامبر اكرم(ص) و ائمه اطهار (علیهم‌السلام) كه عمری را با عشق آنها سپری كرده بود محشور گردد. وی بنا به خواست خود در «باغ بهشت موسی ‌‌بن جعفر» شهر مقدس قم دفن شد زیرا همیشه می‌گفت: «در روایت آمده كه یكی از درهای بهشت به آنجا باز می‌شود.» وی شبهای اول هر ماه را با دوستان خویش در مقبره‌های باغ بهشت به سر می‌برد و تا صبح به راز و نیاز با خداوند مشغول بود. همچنین شبهای هر جمعه در صحن مطهر حضرت عبدالعظیم، تا صبح به شب‌‌زنده‌داری و راز و نیاز می‌پرداخت. به مناسبت بیتوتهٔ شب جمعه، نهم شوال المكرم سال ۱۴۰۵ هجری قمری مطابق با شب هفتم تیر ۱۳۶۴ هجری شمسی، بر سر مزار مرحوم مغفور حجه‌ ‌‌الاسلام و المسلمین آقای حاج سید ابوالفضل مصطفوی نوری در باغ بهشت علی‌ بن ‌جعفر علیه‌السلام قم، این اشعار سروده شده است:

ای دریغا به نیمه شعبان

عید ما شد عزا از جور زمان

حاج ابوالفضل نور مصطفوی

پور زهرا سلاله علوی

عالم و زاهد و كریم و خلیق

مرشد و رهنمای و یار شفیق

بامداد دوشنبه هزار و چهارصد‌ و پنج

رخت بربست زین سرای سپنج

مرغ شب تا به صبح راز و نیاز

كرد با كردگار بنده‌نواز

صبح آمد ورا چنین آواز

كه به سوی بهشت كن پرواز

زین ندا اوفتاد و شد مدهوش

شمع شبهای جمعه شد خاموش

رفت از این خاكدان به‌سوی بهشت

گشت مدفون درون باغ بهشت

زین مصیبت قلوب ما بشكست

طاقت و تاب ما بشد از دست

حالیا بر مزار او جمعیم

همچو پروانه گرد این شمعیم

اشك از دیدگان همی‌باریم

ماتم و نوحه و عزاداریم

بار الها به حق هشت و چهار

تا بود برقرار لیل و نهار

رحمت خود ز وی دریغ مدار

ای خداوند قادر غفار

ای تقی بهر تسلیت برخوان

آیه ك‍ُل من علیها فان

«سید تقی برومندی یزدی»

---