آمریکای سیاه

یک سیاهپوست, رئیس جمهور آمریکا شد ۲۰۰۸ از این به بعد, وقتی از بچه های سیاهپوست پرسیده شود که می خواهند در آینده چکاره شوند, برای اولین بار بسیاری از آنان مثل بچه های سفید قادر خواهند بود که بگویند, دوست دارند که روزی رئیس جمهور آمریکا شوند

یک سیاهپوست، رئیس‌جمهور آمریکا شد(۲۰۰۸): از این به بعد، وقتی از بچه‌های سیاهپوست پرسیده شود که می‌خواهند در آینده چکاره شوند، برای اولین بار بسیاری از آنان مثل بچه‌های سفید قادر خواهند بود که بگویند، دوست دارند که روزی رئیس‌جمهور آمریکا شوند. مردم آمریکا با انتخاب باراک اوباما تاریخ را خلق کردند،‌ چرا که سرانجام آنان به این نکته وقوف یافتند که نمی‌شود تاریخ کشور خود را پنهان کرد. یکی از بنیانگذاران کشور و اولین رئیس‌جمهور یعنی جورج واشنگتن از زمره بزرگ‌ترین برده‌داران محسوب می‌شد. اوایل قرن، رهبر ایده‌آل و سمبل محبوب جان مک‌کین، تدی روزولت که نماد شخصیت‌ورزی بود برای قدردانی از بروکر تالیا فرو واشنگتن، رهبر برجسته سیاسی و یکی از چهره‌های شاخص آکادمیک سیاهپوست، او را برای شام به کاخ‌سفید دعوت کرد، بسیاری از مردم به نکوهش این اقدام پرداختند و آن را اهانت به کشور آمریکا قلمداد کردند. جان مک‌کین در نیمه‌های دهه هشتاد به مخالفت جدی با نام نهادن یک روز در سال برای قدردانی از رهبر ترور شده حقوق مدنی سیاهپوستان مارتین لوتر کینگ پرداخت. به‌رغم این اما نیرو و منطق تاریخ، انتخاب باراک اوباما را گریزناپذیر ساخت.

اینکه بیش از ۶۰درصد جوانان و نزدیک به ۷۰ درصد از رای‌دهندگان با تحصیلات عالیه و اکثر قریب به اتفاق افراد تحصیلکرده به‌سوی باراک اوباما حرکت کردند (که در تاریخ انتخابات آمریکا بی‌سابقه است)، محققا بازتاب این نکته بود که افراد تحصیلکرده به علت آشنایی بیشتر با تاریخ جامعه خود با رای به سناتور سیاهپوست از ایلینویز به تصحیح گذشته پرداختند. پاک کردن این گناه نیاز به قربانی داشت و جان‌ مک‌کین این قربانی بود. فروپاشی‌ مالی، مخالفت گسترده با حضور سربازان آمریکایی در عراق و حضور غیرمحبوب‌ترین رئیس‌جمهور در یک قرن اخیر در کاخ سفید، محیطی را ایجاد کرده بودند که انتخابات در بطن آن انجام گرفت. در هر چهار سال یکبار که مردم برای انتخاب رئیس‌جمهور به پای صندوق‌های رای می‌روند، رای آنان «عطف به ماسبق» است. این یکی از ویژگی‌های انتخابات در ایالات‌متحده آمریکاست. مردم، براساس ارزیابی چهار سال گذشته است که به رای خود هویت می‌دهند، با در نظر گرفتن اینکه در صحنه اقتصادی و در مقوله سیاست خارجی نارضایتی گسترده حکمفرما بود و اینکه مردم، ساکن کاخ‌سفید را مقصر می‌دانستند پرواضح بود که به تنبیه او بپردازند، اما واقعیت این بود که جورج دبیلو بوش کاندیدا نبود و معاون او دیک‌چنی هم به دلیل سلامتی در انتخابات شرکت نکرده بود. پس مردم برای اینکه ناراحتی و خشم خود را تسکین دهند، کاندیدای حزب جورج دبیلو بوش را آماج کینه خود قرار دادند. این فرد جان‌ مک‌کین بود. جان مک‌کین قربانی شد.

در انتخابات سال ۲۰۰۴ تقریبا به تعداد مساوی از رای‌دهندگان خود را دموکرات و جمهوریخواه معرفی کردند. البته به دلایل بسیار واضح در انتخابات امسال تقریبا نزدیک به۱۰ درصد بیشتر از دوره قبلی اعلام کردند که خود را دموکرات می‌نامند. اما آنچه مسلم است این واقعیت است که رای‌دهنده آمریکایی به طور کلی گرایش به‌سوی مرکز طیف سیاسی دارد و سیاست‌های افراطی در هر دو سوی طیف، پایانی جز شکست به همراه ندارد. در انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا غالبا در طول دهه‌های اخیر فردی موفق بوده است که بتواند مردم را قانع کند که او به «مرکز ثقل سیاسی» متمایل است. استراتژی هر کاندیدای مطرح در نتیجه این است که این مهم را القا کند. آنچه باراک اوباما را از دیگر کاندیداهای سیاهپوست از هر دو حزب متمایز کرد وقوف او به این واقعیت بود. برخلاف کاندیداهای سیاهپوست معروف مانند جسی جکسون او هیچ‌گاه به نقد آمریکا و گذشته این کشور نپرداخت. او هیچ‌گاه تاکید بر این نکرد که او یک سیاهپوست است.

او در هیچ موضوعی با فعالان سیاهی سیاهپوست متعلق به نسل حقوق مدنی که راه کسب قدرت یا نفوذ در قدرت را از طریق تظاهرات یا توسل به شرم تاریخی طلب می‌کردند خود را همراه نکرد. اکثر قریب به اتفاق مردم آمریکا او را یکی از خود قلمداد کردند. باراک اوباما در چارچوب این الگو به مبارزه انتخاباتی‌ای پرداخت که سیاستی را اعلام نکند، شعاری را ندهد یا با افرادی همراه نشود که باعث ایجاد ترس در بین رای‌دهندگان شوند. رای‌دهندگان آمریکایی مواجه با سیاهپوستی شدند که مانند محافظه‌کاران جمهوریخواه همیشه بعد از پایان سخنرانی‌های انتخاباتی‌اش می‌گفت: «خداوند سعادت و خوشبختی برای آمریکا به ارمغان بیاورد.» رای‌دهندگان باراک اوباما را یک آمریکایی و نه یک کاندیدای سیاهپوست یافتند. این تیزهوشی وجه مشخصه استراتژی انتخاباتی باراک اوباما بود. جان مک‌کین قربانی این ذکاوت شد.