مبارزه رایانه‌ای با دزدان خلیج عدن

دزدان سومالیایی خلیج عدن علاوه بر این که تصورات عمومی از دزدی دریایی ـ که شکل و شمایلی کلاسیک داشت ـ را عوض کردند و به آن ظاهری قرن بیست و یکمی بخشیدند، سرمنشا اتفاقات دیگری نیز شدند.

دزدان سومالیایی خلیج عدن علاوه بر این که تصورات عمومی از دزدی دریایی ـ که شکل و شمایلی کلاسیک داشت ـ را عوض کردند و به آن ظاهری قرن بیست و یکمی بخشیدند، سرمنشا اتفاقات دیگری نیز شدند.

اگر هیچ دزد سومالیایی راه را بر هیچ کشتی ای در خلیج عدن نمی بست، هیچ مبارزه ای بین نیروی دریایی ارتش و این دزدها به وقوع نمی پیوست در نتیجه شاید معاونت هنری ارتش جمهوری اسلامی ایران هم به فکر تولید بازی رایانه ای بر اساس ماجرای مقابله با دزدها نمی افتاد.

«مبارزه در خلیج عدن» عنوان بازی ایرانی است که با حمایت مادی و معنوی ارتش و براساس مبارزه های این نهاد با دزدان دریایی خلیج عدن تولید شده است. این بازی صرف نظر از جزئیات تکنیکی و فنی اش که در ادامه مورد اشاره قرارخواهد گرفت، از آنجا که ریشه هایی در واقعیت دارد، به لحاظ محتوایی جذابیت خاصی برای گیمرهای ایرانی دارد.

بازی در ژانر مبارزه مسلحانه تک نفره با دشمن طراحی شده و داستان درگیری ارتش با گروه موسوم به اره ماهی را روایت می کند. این گروه دزد دریایی، کشتی ایرانی را دزدیده اند و مبارزه برای دستگیری اره ماهی به وقوع می پیوندد. داستان بازی خطی و یکپارچه است و مدت زمان بازی به صورت پیوسته حدود ۴۵ دقیقه است. زمانی که البته از دید گیمرهای حرفه ای خیلی کوتاه است و با استانداردهای یک بازی رایانه ای قابل قبول فاصله دارد. ژانر بازی شبیه بازی معروف «Call of duty» است و حتی برخی منابع آن راCall of duty ایرانی نامیده اند.

بازی از لحاظ گرافیک ساختار قابل قبولی دارد و المان ها به شکلی باورپذیر جاگذاری شده اند. ظرافت های گرافیکی هم اگرچه به پای بازی های حرفه ای روز دنیا نمی رسد، اما وضع قابل قبولی دارد. محیط های بازی خوب طراحی شده اند و طراحی کلی و نوع جایگذاری اشیا با فکر انجام شده است. به دلیل این که بیشتر مراحل بازی در یک جزیره انجام می شود، تنوع آنچنانی در لوکیشن ها وجود ندارد. البته در بخش های کوتاهی از بازی قسمت هایی همچون کشتی تجاری ایران، ساحل جزیره و قرارگاه آموزشی نیروهای دریایی نیز دیده می شود.

یکی از انتقادات اصلی به داستان بازی مربوط می شود. اغلب بازیسازان برای توجیه ضعف های ساختاری و تکنیکی بازی بهانه هایی همچون دسترسی نداشتن به موتورهای گرافیکی چندمیلیون دلاری را پیش می کشند و البته حق هم دارند. نکته قابل تامل استفاده نکردن از یک داستان نویس حرفه ای در اغلب بازی های ایرانی است. در بیشتر موارد کل کار در همان تیم محدود فنی خلاصه می شود و بازی از ظرافت های دراماتیک که در بازی های معروف غربی وجود دارد بی بهره می شود. مبارزه در خلیج عدن نیز به یک معنا از همین ضعف رنج می برد، همان طور که اشاره شد داستانی نسبتا خطی دارد و در آن از پیچیدگی های داستانی برای ایجاد تعلیق و دلهره مضاعف در گیمر خبری نیست. ۴۵ دقیقه ای بودن کل زمان بازی، به خودی خود نشانه ای از این است که داستان این بازی تقریبا خالی از جزئیات است و این به کلیت کار کمی لطمه زده است.

عرفان پارسا