بازگشت با دست های خالی

تیم ملی دوچرخه سواری ایران که با نیت کسب مجوزهای حضور در المپیک پکن راهی تورنمنت بین المللی دانمارک یکی از سری مسابقات جام جهانی این رشته شده بود, بدون رسیدن به خواستش و دست خالی به تهران بازگشت

تیم ملی دوچرخه سواری ایران که با نیت کسب مجوزهای حضور در المپیک پکن راهی تورنمنت بین المللی دانمارک(یکی از سری مسابقات جام جهانی این رشته) شده بود، بدون رسیدن به خواستش و دست خالی به تهران بازگشت.

این اولین باری نیست که این اتفاق می افتد و احتمالا آخرین بار نیز نخواهد بود. مشکل از دو چیز برمی خیزد.

یکی قدرت برتر رکابزنان جهان و رجحان چهره های مشهور بر نفرات ما و دوم رده بندی های متعددی که در سال های اخیر در کشورمان انعکاس یافته و در آنها جایگاه دوچرخه سواران ما بیش از آنچه که واقعا هست، بالا و در رده های ارشد جهان عنوان شده است و همین مساله صوری باعث شده با توقعاتی به میدان برویم که مطابق با حقیقت و نشان دهنده واقعیات رکابزنان ما و توان حریفان نیست و بیشتر ریشه در تصورات ما دارد. بدتر از همه این که تضاد آشکار بین جایگاه حقیقی رکابزنان ما و تفاوت عظیمی که این جایگاه با رتبه های ذکر شده برای ما در برخی جداول آسیایی و UCI دارد، به گونه ای است که سرخوردگی را بر دوچرخه سواران ما حاکم می کند و آنها نمی توانند آن چنان که باید در میدان های بین المللی خودنمایی کنند و حتی حقیقت وجودی خود را و توانی را که واقعا دارند، به نمایش بگذارند. این مساله منجر به کسب نتایجی طی سال جاری در برخی تورنمنت های بین المللی شده که شاید برای برخی از افرادی که این رشته را فقط از راه دور و بدون اشراف کامل تعقیب می کنند، موجب حیرت باشد، اما اهالی فن نیک می دانند که با توان و کلاس موجود چیزی فراتر از این برای دوچرخه سواری ما ممکن نیست و مشکل وقتی ایجاد می شود که باوری خلاف این را داشته باشیم، وگرنه با سلاح واقع بین و در صورت به کارگیری خصلت ها و مواردی که واقعا در توان دوچرخه سواری ایران هست و برنامه ریزی لازم برای وفق یافتن آن با وضعیت کلی این ورزش در سطح جهان، می توان حرکت واقع بینانه بهتر و بیشتری را داشت و دست از حرکت برنداشت و درست و قوی به پیش رفت و به نتایجی رسید که هرچند آن قدرها هم بهتر از نتایج اخیر رکابزنان ما نخواهد بود، اما به هر حال بهره هایی هم خواهد داشت.

● دستاوردهای دانمارک

در رقابت های اخیر دانمارک، تیم ۴ نفره اعزامی دوچرخه سواری ما در کپنهاگ ضعیف عمل کرد و مهم تر از آن، نتوانست خودش را با شرایط موجود وفق بدهد و چیزی باشد که می تواند باشد. در غیاب شماری از بهترین های دوچرخه سواری ایران تیم اعزامی ما را محمود پراش، فرشید فارسی نژادیان، علیرضا احمدی و حسنعلی ورپشتی تشکیل می دادند و آنها را الکساندر تولومانف سرمربی تیم ملی ایران در رشته های پیستی همراهی می کرد. اما چنین نفراتی نتوانستند به نتایجی برسند که موجب سربلندی شود و در نهایت بین ۲۷ تیم شرکت کننده در رشته اسپرینت هجدهم شدند.

در قسمت انفرادی نیز احمدی در ماده یک کیلومتر به مقامی بهتر از بیست و چهارمی نرسید و در اسپرینت انفرادی نیز ورپشتی و فارسی نژادیان در رده های ۲۳ و ۲۸ قرار گرفتند. به این ترتیب و با اوصافی که آوردیم، تیم دوچرخه سواری بدون نیل به هیچ سهمیه تازه ای از مسابقه های فوق فارغ شد و به کشور بازگشت. با این حال ایران از قبل دوسهمیه حضور در المپیک پکن را در اختیار داشت اما تفاوت قضیه در این است که سهمیه های فوق، هیچ یک بر روی پیست حاصل نیامده است و یکی از اهداف اصلی تیم اعزامی ایران به کپنهاگ رسیدن به چنین سهمیه هایی بود، به واقع سهمیه های قبلی ما جملگی در خارج از پیست و در رشته هایی به دست آمده است که بر روی جاده برگزار می شوند و از دیرباز جزو تخصص های ما بوده است و از همان زمان قدرت ما در پیست و مواد آن کمتر و نازل تر بوده است.

● جداول صوری

یکی از مواردی که سال های اخیر در جامعه دوچرخه سواری ایران روی آن مانورهای زیادی داده شده و قدری ما را از حقیقت دور انداخته است، تکیه بر جداولی است که هر از چند گاه از سوی مجامع جهانی و منجمله UCI یعنی اتحادیه بین المللی دوچرخه سواری منتشر شده است و در آن رتبه هایی برای رکابزنان ما ذکر شده که معمولا در تضاد با حقیقت و میزان واقعی توان آنها است و در حالی نفرات ما در رده های مثلا هشتم و دهم این جداول قرار گرفته اند که رتبه های واقعی شان بسیار متفاوت و نازل تر از اینها است. نمونه ونشانه جدید آن، مسابقات اخیر تور قطر بود که در آن رتبه های بسیار نازل و پایین تر از شصتم را به دست آوردیم و حتی تا رده ۱۲۰ نیز تنزل داشتیم و در آنجا ملی پوشان درجه اول ما هم در صحنه حضور یافتند و با این که بسیاری از برندگان دوچرخه سواری جهان در آن پیکارها غایب بودند، اما فقط به رتبه هایی رسیدیم که گفتیم و حتی رده های ،۸۰ ۱۰۰ و ۱۱۵ نیز در بین آنها دیده می شد. استمرار در امر شرکت در این گونه مسابقه ها و واقع بینی و برنامه ریزی بر اساس توان حقیقی رکابزنان مان چیزی است که می تواند هم سهمیه های بیشتری را در المپیک پکن به ما ببخشد و هم این نکته را جا بیندازد که ما باید با قبول جایگاه حقیقی مان در این ورزش در پی ارتقای درجه و رفع ضعف های خود باشیم. ضعف هایی که البته وقایع اخیر نشان داده است پرشمارند و رکابزنان ما به رغم بهره گیری از مربیان مجرب خارجی تا به حال از رفع آنها باز مانده اند.

وصال روحانی