بین دندان‌هایتان فاصله است؟

● گفتگو با دکتر معصومه حسنی طباطبایی متخصص دندان‌پزشکی ترمیمی وزیبایی
حتما شما هم افرادی را دیده‌اید که بین دندان‌های جلویی‌شان فاصله‌ای وجود دارد. بعضی‌ها آن را جزو طبیعت …

گفتگو با دکتر معصومه حسنی طباطبایی متخصص دندان‌پزشکی ترمیمی وزیبایی

حتما شما هم افرادی را دیده‌اید که بین دندان‌های جلویی‌شان فاصله‌ای وجود دارد. بعضی‌ها آن را جزو طبیعت چهره‌شان می‌دانند و از آن راضی‌اند. بعضی‌ها هم حاضرند همه‌رقم خرجی بکنند تا این فاصله را از بین دندا‌ن‌هایشان بردارند....

با دکتر معصومه حسنی طباطبایی، متخصص دندان‌پزشکی ترمیمی وزیبایی و عضو هیات علمی دانشکده دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، درباره همین موضوع گفتگو کرده‌‌ایم.

چرا بعضی‌ها که بین دندان‌های جلویی‌شان فاصله‌ای وجود دارد، دنبال رفع این مساله هستند؟ مگر این فاصله روی سلامت دندان‌ها تاثیری می‌گذارد؟

ـ خب، مهم‌ترین علتی که باعث می‌شود بعضی‌ها برای درمان این حالت به ما مراجعه کنند، مساله زیبایی است. البته گاهی هم ممکن است مشکل تکلم به وجود آمده باشد. در هر حال، ابتدا باید علت ایجاد فاصله مشخص شود که به‌طور معمول یکی از این موارد است: بزرگی فک و کوچکی دندان‌ها، فقدان یک یا چند دندان، وجود زبان بزرگ و قوی و...

برای بستن این فاصله‌ها دندان‌پزشکان چه کار می‌کنند؟

ـ برای درمان فاصله‌های بین دندانی ابتدا باید علت پیدا شود و بعد، آن علت تا حد امکان برطرف شود؛ زیرا با توجه به علت، طرح درمانی متفاوت خواهد بود. برای نمونه، چنانچه فاصله‌ها به علت وجود فرنولوم باشد، باید ابتدا بند پشت لب جراحی و برداشته شود و سپس فاصله‌ها بسته شود؛ وگرنه فاصله‌ها دوباره ایجاد می‌شوند. به‌طور معمول، از این روش‌ها برای بستن فاصله‌ها استفاده می‌شود: ارتودنسی (گاهی همراه با جراحی)، ایمپلنت، پروتزهای ثابت، لامینیت (پوسته) چینی و ترمیم کامپوزیت (مواد هم‌رنگ دندان) مستقیم و غیرمستقیم.

بر چه اساسی، روش درمان برای هر فرد انتخاب می‌شود؟

ـ انتخاب هرکدام از روش‌های درمانی، ارتباط مستقیمی با علت فاصله‌های ایجادشده دارد. برای نمونه، چنانچه وجود فاصله‌ها به علت از دست رفتن یک یا ۲ دندان و جابه‌جایی بقیه دندان‌ها یا فقدان مادرزادی دندان باشد، باید ابتدا به وسیله درمان ارتودنسی دندان‌ها به هم نزدیک شود و سپس فاصله به‌وجود آمده به وسیله جایگرین کردن دندان مورد نظر اصلاح شود.مساله مهم دیگر، اندازه فاصله‌هاست. درصورت بزرگ بودن فاصله‌ها نمی‌توان از روش ترمیم استفاده کرد زیرا حاصل کار دندان‌های بزرگ و بدشکل خواهد بود. عامل سوم شیوه جفت شدن دندان‌هاست که باید به‌طور دقیق ارزیابی شود.هنگامی که پس از مطالعات اولیه تصمیم به ترمیم دندان‌ها گرفته شد، از راه‌های متعددی می‌توان این درمان را انجام داد. روش‌های معمول عبارت‌اند از: لامینیت چینی و استفاده از کامپوزیت (مستقیم و غیرمستقیم).

می‌گویند لامینیت برای بستن این فضاها ایده‌آل است؛ اینطور نیست؟

ـ استفاده از لامینیت چنانچه بیمار به طور مناسب انتخاب شده باشد، از لحاظ زیبایی نتایج بسیار خوبی خواهد داشت. از مزایای این روش تامین عالی زیبایی و ثبات رنگ است. از معایب این روش، تراش خوردن دندان‌ها (۵/۱ تا ۲ میلی‌متر از لبه برنده و ۵/۰ میلی‌متر از سطح خارجی دندان) و صرف وقت و هزینه بیشتر است.

حالا اگر کسی نگران شکستن چینی لامینیت باشد، می‌تواند سراغ مواد هم‌رنگ دندان برود؟

ـ بله؛ در روش دوم (ترمیم کامپوزیتی)، دندان‌ها به طور مستقیم یا غیرمستقیم به وسیله کامپوزیت ترمیم شده و فاصله‌ها بسته می‌شود. در نوع غیرمستقیم به علت اینکه ترمیم‌ها در لابراتور ساخته می‌شود، ممکن است از لحاظ شکلی ترمیم‌های زیباتری حاصل شود. این روش معایبی نیز دارد که طولانی‌تر شدن زمان درمان و همچنین هزینه بالاتر از آن جمله است. استفاده از کامپوزیت در مقایسه با پوشش‌های چینی ممکن است معایبی مانند تغییر رنگ‌های ترمیم‌های کامپوزیتی در طول زمان (به‌طور متوسط ۳ تا ۴ سال) داشته باشد که بیشتر به دلیل خواص ذاتی ماده است. امروزه کامپوزیت‌های جدید در دسترس است که نتایج کار با آنها بسیار مطلوب است. از این کامپوزیت‌ها می‌توان برای ترمیم مستقیم استفاده کرد. در این روش علاوه بر اینکه نیاز به تراش دندان وجود ندارد، زمان کمتری برای ترمیم مورد نیاز است و به این ترتیب، می‌توان با صرف وقت و هزینه کمتر نتایج رضایت‌بخشی گرفت.

عباس منتظری