به خانه برمی‌گردی

زمستان در کوچه قدم می‌زند یا تو؟ مهم نیست، مهم این است که الان زمستان آمده و نشسته روی دیوارهای کوچه ما که تا آسمان هفتم بلند است. آمده و نشسته روی شاخه‌های عریان چنارهای تهران، روی سرشاخه‌های ترد بیدهایی که در فراق بهار مجنون شده‌اند.

زمستان در کوچه قدم می‌زند یا تو؟ مهم نیست، مهم این است که الان زمستان آمده و نشسته روی دیوارهای کوچه ما که تا آسمان هفتم بلند است. آمده و نشسته روی شاخه‌های عریان چنارهای تهران، روی سرشاخه‌های ترد بیدهایی که در فراق بهار مجنون شده‌اند.

زمستان آمده نشسته روی آسفالت کوچه پس کوچه های ده ما که دری به خانه خورشید دارند. کوچه هایی کج و معوج با خانه هایی که قبله همه شان راست است، برخلاف شهر که تمام کوچه ها، خیابان ها، جدول ها و پیاده روها راست است، ولی قبله ای کج دارند.

زمستان آمده است تا آسمان در زمین قدم بزند، تا بال های پرندگان به سکوت برسد، تا آتش مهربان تر بسوزد و ما با دست هایی پر به خانه برگردیم. زمستان به کوچه ریخته است و پرندگان فوج فوج از آسمان به زمین می آیند که از لب های تو برکت بچینند، از دست های تو نیایش و با چشم های تو رصد کنند زمینی را که این روزها برای منقار کبوتران سپید هم بخیل شده است.

تو اما به کوچه آمده ای با دست هایی که مال خودت نیست و قدم هایی که به خانه برمی گردد تا در کنار آنهایی که دلشان به نگاهت گرم است

چله چله زمستان را با لبخندی پشت سر بگذاری و از خودت بدوی تا دست های کوچکی که هنوز به طعم دعا قد نمی دهند.

تو و زمستان به خیابان آمده اید. به خیابانی که تمام دلگرمی اش به قدم های توست، تمام پشت گرمی اش به دست های توست که این روزها خالی می رود و پر برمی گردد و من از این بابت دعاهایم را به ترتیل می خوانم و چشم هایم را به دنبالت می فرستم تا بارانی تر نشوند. مهربانی از دست های تو می بارد و زمین این روزها به خودش می بالد که گسترده ترین است به پای قدم هایت که سرشار و سربلند به خانه می آیند.

به خانه ای که باید برایت امن باشد با نگاه هایی که فرزندان تابستان اند. به خانه ای با سقفی سفید که آتش جانبخش در خود دارد.

قدم های تو به خانه برمی گردد با دست هایی پر و نگاهی گرم و لب هایی که از دشنام باکره است و با قلبی که این روزها آرام تر می تپد.