اربابان هالیوود متهمان افکار عمومی

نگاهی دیگر به اعتصاب نویسندگان هالیوود

اگر نگاهی به تاریخ جنبش‌های کارگری در آمریکا بیندازیم، اعتصاب انجمن نویسندگان سینما و تلویزیون یکی از کم‌خشونت‌ترین رویدادها در میان آنان است.

این اعتصاب به هیچ وجه قابل مقایسه با مبارزه کارگران صنایع فولاد «هوم‌استد» علیه «پینکرتن‌»ها در سال ۱۸۹۲ یا کشتار «لادلو» در سال ۱۹۱۴ نیست. اعتراض نویسندگان حتی در مقایسه با اعتصاب‌های کارکنان «برادران وارنر» و «دیسنی» در سال‌های ۱۹۴۰ نیز رویکرد بسیار ملایم‌تری دارد. با وجود این اعتصاب نویسندگان هالیوود را می‌توان پرطرفدارترین اعتراض صنفی تاریخ دانست.

گرچه ممکن است آنها نتوانند به تمام خواسته‌های‌شان برسند، اما افکار عمومی از همان ابتدا در سطحی گسترده‌ طرفدار آنان بوده است. این مساله را می‌توان بازتابی از نفرت شدید مردم از رشد سرطانی شرکت‌های بزرگ طی چند سال گذشته از طریق بلعیدن شرکت‌های کوچک‌تر دانست. با وجود این تاکنون هیچ اقدامی از سوی اربابان استودیوها جهت تبرئه خود نزد افکار عمومی صورت نگرفته است.

آنان در عوض این وظیفه را بر دوش روزنامه‌نگاران هوادار خود که نمی‌توانند از خیر عایدی سرشار ناشی از تبلیغات فیلم‌ها بگذرند و همچنین مجلات تجاری هالیوود، که همان‌قدر به آنان وابستگی مالی دارند، گذاشته‌اند. مسلما مجلات گروه دوم، پس از شنیدن این شعار هجوآمیز در هفته گذشته، ضربه شدیدی خورده‌اند: «گنددماغ‌های «ورایتی» و «هالیوود ریپورتر»: از این به بعد اخبارمان را از نیکی فینکی وبلاگ‌نویس جسور که بهترین پوشش خبری را از این رویداد می‌دهد و خاری در چشم استودیوها شده می‌گیریم!»

از سوی دیگر نبود چهره‌ای محبوب در میان صاحبان استودیوها برای ظاهر شدن برابر مردم، باعث شده ابتکار عمل بیش از پیش به دست نویسندگان بیفتد. بهترین چیزی که معترضان در هالیوود و نیویورک توانسته‌اند ثابت کنند این است که فیلمنامه‌نویسان داستان‌گویانی بسیار متبحرند. بدون شک اگر این قدرت داستان‌گویی وجود نداشت، آنان نمی‌توانستند چنین اخبار رسانه‌پسندی تولید و از حقانیت اعتراض خود دفاع کنند.

بدین ترتیب کار به جایی می‌رسد که سر و کله ستارگان هالیوود و نامزدهای ریاست جمهوری نیز پیدا و هر ستاره‌ای متمایل به حضور در ویدئوهای روزانه سایت نیکی‌فینکی می‌شود. می‌توان تصور کرد کمیته مرکزی انجمن نویسندگان، کل این اعتصاب را به صورت یک مجموعه تلویزیونی بلندمدت تدارک دیده که هر روز داستان جدیدی از آن نمایش داده می‌شود.

از آنجا که گروه فیلمنامه‌نویسان، شامل نویسندگان کمدی نیز می‌شود، این انجمن صاحب لشکری از لطیفه‌سازان و شعارسازان نیز هست. «با ما مودب برخورد کنید آقای زوکر / ما نوکر شما نیستیم!» از جمله این شعارهاست. گروهی از نویسندگان خوش‌ذوق فیلم‌های ترسناک نیز هفته گذشته با لباس‌های خونی (برگرفته از فیلم «هالووین»)، مقابل ساختمان «برادران وارنر» تجمع کردند و یک مراسم جن‌گیری جعلی ـ با تمام تشریفات مانند آب مقدس، کشیش و... ـ به راه انداختند و فریاد می‌زدند: «ای شیاطین، از اینجا بیرون‌تان می‌کنیم!» گروهی دیگر نیز که مانند مومیایی‌ها و زومبی‌ها لباس پوشیده بودند، پرچمی در دست داشتند که بامزه‌ترین شعار اعتصاب تا این لحظه روی آن نوشته شده بود: «اعتصاب‌شکنان را می‌خوریم!»

با تمام این اوصاف، خوب مبارزه کردن همیشه به معنای برنده شدن نیست. تنها قانون غیرقابل تغییر هالیوود چنین است: «فیلمنامه‌نویسان را همیشه می‌توان بازی داد» و احتمال بروز این اتفاق هنوز هم دور از ذهن نیست. امیدوارم چنین اتفاقی روی ندهد. از سوی دیگر آرزو می‌کنم ای کاش در میان معترضان، افرادی حاضر شوند فیلمنامه‌ای حماسی درباره اعتصاب «هوم‌استد» بنویسند.

خوشبختانه این رویداد تمام مصالح لازم برای یک فیلمنامه جذاب را دارد: کارخانه، نبرد وحشیانه میان کارگران و ۳۰۰ فرد مسلح، کشته‌های فراوان، خیانتکاری میان رهبران اعتصابیون و هیولایی کاپیتالیست و واقعی به نام هنری کلی فریک که می‌تواند ضدقهرمان داستان باشد. مسلما اعتصاب فیلمنامه‌نویسان با اعتصاب «هوم‌استد»، تفاوت زیادی دارد اما از آنجا که شرایط اقتصادی حال حاضر شباهت زیادی به آن دوران دارد، چنین فیلمی که احتمالا هیچ‌وقت ساخته نخواهد شد ـ می‌تواند بازتابی از برخی وقایع هولناک معاصر نیز باشد.

منبع: گاردین، ۳۰ نوامبر

جان پترسن