كیوی

كیوی گیاهی است چوبی، درختچه‌ای، بالارونده و خزان كننده یا به شكل تاك‌های پیچ و تاب خورده با عمر طولانی كه به ۵۰ سال هم می‌رسد. این گیاه بومی جنوب غربی چین با آب و هوای گرم و زمستان …

كیوی گیاهی است چوبی، درختچه‌ای، بالارونده و خزان كننده یا به شكل تاك‌های پیچ و تاب خورده با عمر طولانی كه به ۵۰ سال هم می‌رسد. این گیاه بومی جنوب غربی چین با آب و هوای گرم و زمستان های معتدل است. چینی ها از هزاران سال پیش میوه های كیوی را از درختچه های وحشی آن جمع آوری می‌كردند، اما هیچ گاه تلاشی در جهت كاشت و اهلی ساختن آن انجام ندادند. امروزه نیوزیلند بزرگترین تولیدكننده این محصول است و پس از آن ایتالیا، ژاپن و آمریكا در رده‌های بعدی قرار دارند. چینی ها با آنكه علاقه چندانی به كیوی از خود نشان ندادند، اما آن را برای تقویت رشد كودكان و تقویت زنان پس از زایمان مفید می دانستند. میوه كیوی زمانی برای خوردن مناسب است كه تحت فشار انگشت كمی فرو رود. از میوه های رسیده به عنوان اشتهاآور در سالاد و همراه گوشت ماهی و مرغ استفاده می‌شود. علاوه بر این در تهیه پای، پودینگ، كیك، انواع نوشیدنی، بستنی و تزئین غذا مصرف می شود. كیوی به خاطر داشتن آنزیم پروتئولتیك باعث نرم شدن گوشت خواهد شد. میوه های نارس آن سرشار از اسید كوینسیك است كه با رسیده شدن اسید اسكوربیك جانشین آن می شود. كیوی سرشار از اسیدفولیك، پتاسیم، كروم، ویتامین E، ویتامین C، كلسیم، فسفر و آهن است. كرك های روی پوست میوه كیوی در برخی افراد باعث التهاب گلو می شود. از این رو توصیه می شود تا پیش از معلوم شدن واكنش بدن نسبت به آنزیم های موجود در آن از خوردن مقادیر زیاد كیوی پرهیز كنید.