شهدا و ایثارگران هم مثل ما بودند ولی

به بهانه سالگرد شهادت حسین علم الهدی و شهدای دانشجو

امروز در آستانه رسیدن به ۱۶ دی ماه سالروز شهادت حسین علم الهدی و یاران با وفای او قرار داریم. دانشجویانی که علاوه بر نبرد در سنگر فرهنگ و دانشگاه در هنگامه خطیر حمله ها و عملیات ها، داوطلبانه راهی نبرد می شدند تا دین خود را به انقلاب و امام خمینی(ره) رهبر کبیر آن ادا کنند.

نمی خواهم از شهادت حسین علم الهدی و یارانش در ۱۶ آذر سخن بگویم که بارها گفته اند، حسین فلان سال به دنیا چشم گشود، دارای فضایل اخلاقی بسیار بود و … در انتها بگویم که در تاریخ فلان به ملکوتیان پیوست. می خواهم از دانشجویانی حرف بزنم که حسین علم الهدی نماد آنها بود. دانشجویانی که می توانستند به راحتی به بهانه تحصیل علم و دانش و بهانه های مختلف از زیر مسوولیت سنگین دفاع از میهن شانه خالی کنند ولی به خوبی به وظیفه سنگین خود واقف بودند و همواره می کوشیدند مطیع امر ولایت باشند و چون اصحاب وفادار رسول الله (ص) و امامان، جان خویش را فدای اسلام و انقلاب نو پای اسلامی کردند.

این جوانان کودکی و نوجوانی خود را در حکومت خودکامه پهلوی گذراندند و جوانی خود را به انقلاب سنجاق کردند و با انتخاب درست تبدیل به اسطوره هایی برای تمام جوانان، خاصه دانشجویان شدند.

نکته پراهمیت در این قضیه، اهمیت فرهنگسازی در دوران سیاه و پر از ظلمت ستمشاهی بود، در آن دوران مبارزان درجه اول و در راس آنها ، معمار کبیر انقلاب اسلامی با تکیه بر فرهنگ غنی اسلام و تحلیل و تبیین شاخصه های اساسی این فرهنگ برای جوانان نسلی از جوانان را تربیت کردند که انقلاب را به پیروزی رسانده و پس از آن در دفاع مقدس چنان درخشیدند که گاه نسل های امروز می پندارند رسیدن به چنان درجاتی خاص آنها بوده و آنها را بسیار دور از دسترس و موجوداتی فراتر از خود می پندارند.

نه، رمز جاودانگی حسین ها و دیگر قهرمانان دفاع مقدس فرهنگ سازی قوی و غنی توسط رهبران و مبارزان درجه اول انقلاب و رهبر کبیر آن امام خمینی(ره) بود. آن روزها چون اکثر افراد مبارز جز سنگرهای فرهنگی پایگاه دیگری نداشتند، برمنبرها و در نشست ها، هیات ها و … جوانان را با تمام توان با فرهنگ اسلام و شاخصه های آن آشنا کرده و آنان را چنان آماده می کردند که در مواقع لزوم این جوانان بتوانند با انتخاب های درست و مناسب، حیرت جهانیان را برانگیزند.

ولی پس از وقوع انقلاب، مسوولیت های سنگین و تصدی پست های مدیریتی و تحمل سختی و حساسیت اداره کردن نظام نوپای انقلاب باعث شد کم کم مساله پراهمیت فرهنگ و فرهنگ سازی مغفول بماند، از این رو اولا تعریف بیش از حد و بزرگ کردن شهدا و دفاع مقدس و کشیدن هاله ای از تقدس بیش از اندازه بر هر چیز در دفاع مقدس و از طرف دیگر عدم تبیین درست و استفاده مناسب از فرهنگ باعث شد تا بسیاری از جوانان فکر کنند که شهدایی مثل علم الهدی یا همت یا …انسان هایی خاص بوده اند و برگزیده شده اند تا چنین دلاوری ها و ایثارگری هایی را به نمایش بگذارند.

در حالی که باید مسوولان فرهنگی ما پس از دفاع مقدس تاکید می کردند که این همه شهید و ایثارگر انسان هایی عادی مثل همه ما بودند. جوانانی که اشتباه هم می کردند عاشق می شدند و انسانی عادی بودند ولی در هنگامه درست انتخابی شایسته کردند تا تبدیل شوند به اسطوره های خاکی این سرزمین که به افلاک پیوستند.

یکی از آزادگان مشهور که ۱۰ سال از عمر خود را در اردوگاه اسارت گذرانده است همیشه در صحبت های خود می گوید: «دفاع مقدس ما آنقدر شیرین و زیبا بود که حتی اگر به اندازه سر سوزنی بخواهیم به شیرینی آن بیفزاییم، دل دیگران را خواهد زد. اگر فقط واقعیات دفاع مقدس بدون کوچک ترین کم و زیادی را بتوانیم انتقال دهیم آن وقت می توانیم نسل های دیگری چون نسل ایثارگران دفاع مقدس بسازیم ولی اگر بخواهیم بیش از حد بر شیرینی های آن هشت سال بیفزاییم ممکن است در آینده عده ای از جوانان ناآگاه اصل قضیه را هم زیر سوال ببرند یا اینگونه بیندیشند که هیچ گاه نمی توانند چون این ایثارگران باشند.» چند روز دیگر سالگرد شهادت نماد دانشجویان شهید است، حسین علم الهدی و یارانش که برای حفظ شهر هویزه از تجاوز ۲۵ کیلومتر پیش روی کرده و سینه هایشان را در مقابل تانک های پولادین سپر کردند و با عشق و ایمان این ارابه های آهنی را در مشت ها شان مچاله کردند.

حسین و یارانش درست مثل همه جوانان این مرز و بومند، قهرمانانی که در تاریخ این سرزمین هر کجا که صفحات آن را بگشایی سر برمی دارند و خود را به نگاه پرسشگر جستجوگران خواهند آویخت. آنها هم انسان بودند با تمام خصیصه های انسانی، اما با پذیرش منافع دیگران به جای خود و انتخاب ایثارگری، اسطوره شدند. یاد تمام قهرمانان این سرزمین گرامی باد.

محمدعلی آقامیرزایی