قربانی وجود

فدیه یا مراسم قربانی نمودن تقریباً در همه ادیان آمده است. راز آن در انگاره ایثار نهفته است. هر باورمند باید بداند که تنها برای ایثار است که پای پیش می نهد؛ بخششی بی انتظار برگشت. …

فدیه یا مراسم قربانی نمودن تقریباً در همه ادیان آمده است. راز آن در انگاره ایثار نهفته است. هر باورمند باید بداند که تنها برای ایثار است که پای پیش می نهد؛ بخششی بی انتظار برگشت. او نمی آید تا سودی کسب کند یا سهمی ببرد، او می آید تا چیزی از وجود یا اموالش را ببخشاید، بی انتظار بازگشت.

اما اینک متأسفانه در بسیاری از ادیان، این مراسم از روح خود فاصله گرفته است. ایمان آوردگان فدیه را چون کفاره گناهان خود می بینند که برای بخشایش گناهان شان در زندگی روزمره در ایامی خاص عطا می شود و به خیال خود از این طریق رفع تکلیف می کنند! به بیانی دیگر، قربانی کار سوپاپ اطمینان را می کند و ایثار که هیچ به رشوه ای بدل می شود، که زندگی ای را که از معنویت تهی و از اخلاق فاصله گرفته است، تبرئه کند!؟ نفس این مناسک در نقطه مقابل است. قرار نیست، موجودی دیگر پیشمرگ گناهان و زندگی به دور از معنویت و اخلاقیات ما باشد، قرار بر این است که زندگی در مسیر معنوی و اخلاق ما با اوج گیری و کمال به مقام فداکاری و ایثار برسد و آن آزمونی برای چنان تحققی گردد.

قربانی نیز باید بخشی از وجود یا اموال ایمان آورده باشد، نه چیزی که از دیگری فدا می شود. هیچ انسان یا موجود بی گناهی قرار نیست، قربانی بخشش گناهان ما باشد، بلکه تنها آنچه از ماست و برای ما با ارزش (حیوان یا هر چیز دیگر)، باید به عنوان قربانی مان نثار کنیم.

دکتر کاوه احمدی علی آبادی

دکترای(phd) فلسفه و مطالعات ادیان از تگزاس آمریکا