رتبه بندی سهام

یک فرض اساسی این است که در تحلیلها همه چیز نسبی است بعنوان مثال دانستن این مطلب که P E یک سهم ۲۰ می باشد برای قضاوت در خصوص ارزش آن سهم کفایت نمی کند اما دانستن این موضوع که P E شرکت مورد نظر در حدود میانگین P E بازار است و یا اینکه پایین تر از ۴۰ از شرکتهای صنعت مربوطه می باشد در واقع موجب می گردد شکل خام P E به صورت اطلاعات مناسبی برای تصمیم گیری تبدیل شود

۱) اهمیت و مفهوم رتبه بندی سهام: ( رتبه بندی داده های تحلیلی ):

یک فرض اساسی این است که در تحلیلها همه چیز نسبی است . بعنوان مثال دانستن این مطلب که P/E یک سهم ۲۰ می باشد برای قضاوت در خصوص ارزش آن سهم کفایت نمی کند . اما دانستن این موضوع که P/E شرکت مورد نظر در حدود میانگین P/E بازار است و یا اینکه پایین تر از ۴۰% از شرکتهای صنعت مربوطه می باشد در واقع موجب می گردد شکل خام P/E به صورت اطلاعات مناسبی برای تصمیم گیری تبدیل شود .

رتبه بندی ( در صنعت و یا کل بازار ) یکی از راهکارهای دستیابی به مفهوم فوق الذکر ( تبدیل اطلاعات خام به اطلاعات مناسب برای تصمیم گیری ) می باشد . رتبه بندی را میتوان بر پایه پارامترهای مختلف که بعنوان عناصر تجزیه و تحلیل بنیادی هستند ، انجام داد.

۲) روش شناسی رتبه بندی :

برای رتبه بندی۲ مرحله اصلی در نظر گرفته می شود. در مرحله اول ارزشها (مقادیر) یک پارامتر مورد نظر ( مانند P/E ) سورت ( مرتب ) میگردد. اگر سورت کردن مقادیر مذکور بر مبنای تمام سهامهای مو جود در بازار صورت گیرد رتبه بندی بازار نام دارد و اگر بر مبنای سهامهای موجود در یک صنعت باشد، رتبه بندی صنعت نامیده می شود.

در مرحله دوم ، به پارامتر مورد نظر یک ارزش کیفی ( خوب بودن یا نامناسب بودن ) نسبت داده می شود .

بعنوان مثال اگر بیش از حد بالا بودن مقدار پارامتر P/E بعنوان یک امر نامطلوب فرض شود درآن صورت سهامهای دارای بالاترین P/E ، پایین ترین رتبه را کسب نموده و سهامهای دارای پایین ترین P/E بالاترین رتبه را کسب می نمایند.

سرمایه گذاران برای کسب بازدهی مطلوب از سرمایه گذاری در بازارهای بورس دنیا از روشهای مختلف ارزیابی سهام و تعیین ارزش آن استفاده می نمایند. این روشها به دو دسته کلی تقسیم بندی می شوند:

روشهای بنیادی(Fundamental ( : نوعی از تجزیه و تحلیل از وضعیت شرکت، صنعت و اوضاع اقتصادی که برای تعیین ارزش سهام به کار می رود. عواملی که در این تحلیلها مورد توجه قرار می گیرند عبارتند از:

▪ تجزیه و تحلیل بنیادی شرکت

▪ تجزیه و تحلیل صورتهای مالی

▪ بررسی سیاستهای تقسیم سود

▪ ساختار سرمایه

▪ وضعیت بازار و رقبا

▪ و..................

● روشهای فـنــی Technical :

بررسی یا تجزیه و تحلیل روند بازار سهام و شاخص کل بازار یا قیمت اوراق بهادار خاصی که بر اساس عرضه و تقاضا صورت گیرد. عواملی که در این تحلیلها مورد توجه قرار می گیرند عبارتند از:

ـ تغییر قیمتها

ـ حجم معاملات

ـ روند نمودارها

هر کدام از روشهای فوق، برای انتخاب پرتفوی بهینه مورد نظر سرمایه گذاران جزء به دو علت اساسی ، از کارایی کافی برخوردار نیستند:

۱) اطلاعات فراهم شده در هر دو روش به دلایل مختلف (از جمله عدم دسترسی به اطلاعات کامل، امکان اشتباه در محاسبات، مقایسه ای نبودن اطلاعات نسبت به سایر شرکتها و......... ) دارای دقت و صحت لازم نبوده و معیار های کاملی برای ارزیابی نیستند.

۲) با توجه به تحلیل هزینه- فایده ، استفاده از روشها فوق برای سرمایه گذاران جزء و حتی سرمایه گذاران عمده صرفه اقتصادی کمتری دارد.

سیستمهای رتبه بندی از آنجاییکه توسط مؤسسات معتبر و حرفه ای هدایت شده واطلاعات مقایسه ای در ارتباط با ارزیابی سهام فراهم می نمایند که برای تصمیم گیری سرمایه گذاران مبنای مناسبی بوده و نواقص سایر روشهای ارزیابی را پوشش داده و همچنین هزینه کسب اطلاعات برای سرمایه گذاران را تا حد قابل توجهی کاهش می دهند از اینرو در بازارهای سرمایه دنیا از جایگاه ویژه ای برخوردار هستند. به گونه ای که بر اساس تحقیقات فراوان در طی دهه های گذشته، پرتفویهای تشکیل شده از سهامهای دارای رتبه های بالا ، بازدهیهای مناسبی را بوجودآورده اند که این امر دلیل روشنی بر اثبات کارایی بالای این سیستمها است.

خدمات رتبه بندی ، شاخصـها ، بنچ مارکهای عملکرد و سـایر اطلاعات مـالی قـابل اعتماد فراهم شده توسط مؤسسات معروف رتبه بندی دنیا نظیر S&P و Value line ، موجب گردیده است این مؤسسات نقش بسیار مهمی در فعال نگه داشتن بازارهای مالی جهان ایفا نمایند.

دکتر محمد جلیلی

http://financialknowledge.blogfa.com=