اندازه نگه داریم

وقتی کار به مشاجره و دعوا کشیده می شود باید اندازه نگه داشت و همه پل های آشتی را خراب نکرد و به یادداشت باز فردا آفتاب دوستی طلوع خواهد کرد و آن زمان باید رویمان بشود به چهره هم …

وقتی کار به مشاجره و دعوا کشیده می شود باید اندازه نگه داشت و همه پل های آشتی را خراب نکرد و به یادداشت باز فردا آفتاب دوستی طلوع خواهد کرد و آن زمان باید رویمان بشود به چهره هم نگاه کنیم. وقتی با هم خوب هستیم هم، باز باید اندازه نگه داریم و همه چیزمان را روی دایره نریزیم که به گاه دلخوری ها و کدورت ها طرف همه مسائل ریز و درشت مان را بداند و از آن علیه ما استفاده کند، پس همواره «اندازه نگه دار که اندازه نکوست» این موضوع در مسائل خانوادگی بیشتر باید مورد دقت قرار گیرد؛ زیرا از آن جا که منافع مشترک فراوان است، امکان تزاحم منافع هم زیاد خواهد بود و این «تزاحم منافع» در برخی مواقع به تقابل کشیده خواهد شد.

در تقابل هم- متاسفانه- گزیده گویی و گزیده کاری فراموش می شود و افراد همه توان، اطلاعات و داشته های خود را به میدان می آورند تا طرف مقابل را در هم بکوبند. در این جاست که هر چه از هم بیشتر بدانند بیشتر به هم آسیب می زنند و بیشتر هم را تخریب می کنند، آنقدر که وقتی فردای ماجرا رسید، می بینند که هم برج و باروی شخصیتی خودشان در هم شکسته شده است و هم برج و باروی رفیق و خویشاوند خود را درهم شکسته اند. یادم هست چندی پیش تعدادی از اقوام و دوستان چنان به هم نزدیک شدند که «خانه یکی» به حساب می آمدند.

رازهای مگویشان برای هم نقل شده بود. به قول خودشان «پنهان و پوشیده ای » از هم نداشتند و این را نشان یک دلی و اوج صمیمیت خود می دانستند، وقتی یادآورشان می شدی که اندازه نگه دارید در روابط، آن را حمل بر حسادت می کردند و می گفتند انگار خوش نداری خوشی ما را ببینی؟! آن ها تحمل هیچ مسئله ای نداشتند و بعد از آن هم چیزی نگفتم تا این که از آن چه می ترسیدم پیش آمد، زمستان سرد بر روابط شان حاکم شد و آن گرمای مهربانی را تاراند، تزاحم منافع آنان را مقابل هم قرار داد و زبان گشودند به افشای هم، آن چنان که پس از چندی برای هیچ کدامشان حرمتی نماند، آنان که از هم «پنهان و پوشیده ای » نداشتند، پرده ها را کنار زدند تا اسرار زندگی طرف جلوی چشم همگان قرار گیرد، دیگری هم رازها عیان می کرد، آن ها اندازه نگه نداشته بودند باز هم نگه نمی داشتند....

رهگذر