۳ تاکتیک رژیم صهیونیستی در جنگ ۳۳ روزه

در فرانسه کتابی تحت عنوان «جنگ ۳۳روزه» توسط یک فرانسوی لبنانی الاصل به نام «گیلبر اشقر» و یک نفر یهودی مخالف صهیونیسم به نام «میشل ارشافسکی» نگاشته شده است.
نویسندگان در این کتاب، …

در فرانسه کتابی تحت عنوان «جنگ ۳۳روزه» توسط یک فرانسوی لبنانی الاصل به نام «گیلبر اشقر» و یک نفر یهودی مخالف صهیونیسم به نام «میشل ارشافسکی» نگاشته شده است.

نویسندگان در این کتاب، اهدف و انگیزه های اسرائیل از جنگ علیه حزب الله و تاکتیک هایی که این رژیم در آن به کار گرفت، را مورد توجه قرار می دهند. به نوشته نشریه المنار براساس مطالب این کتاب، هدف اولیه و اصلی اسرائیل در جنگ ۳۳ روزه، تسلط و پیروزی بر حزب الله بود، و برای اینکه به این هدف خود برسد، سه نوع تاکتیک را به کار گرفت. اولین تاکتیک، در هم کوبیدن زیرساخت های متعلق به حزب الله و رهبران آن از طریق حملات شدید هوایی بود. این تاکتیکی بود که اسرائیل آن را از وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) به عاریت گرفت.

تاکتیک دوم این بود که اسرائیل می خواست همه لبنانی ها را مقابل حزب الله قرار دهد، و کاری کند که همه فکر کنند این گروه باعث بدبختی آنها شده است. سران تل آویو برای رسیدن به این هدف، عمداً مناطق مسکونی را بمباران می کردند و از این طریق، صدها غیرنظامی را در روستاها و مناطق شهری به خاک و خون کشیدند. در خلال این بمباران ها، اعلامیه هایی را نیز هواپیماها با مضامینی در همین چارچوب، بر سر مردم می ریختند.

تاکتیک سوم، برنامه دیگری بود که اسرائیلی ها در سر داشتند و می خواستند از طریق محاصره زمینی، دریایی و هوایی، همه لبنانی ها را به گروگان بگیرند. در این تاکتیک، هدف این بود که کل مردم را وادارند از حزب الله حمایت نکنند و شرایط سیاسی خاصی را ایجاد کنند که ارتش لبنان به حمله نظامی علیه حزب الله وادار گردد. به همین خاطر بود که «ایهود اولمرت» و دیگر مقامات اسرائیلی در آغاز جنگ ۳۳ روزه سال ۲۰۰۶، اعلام کردند که ارتش به مراکز متعلق به ارتش لبنان در مناطق مرزی حمله نمی کند.

لذا، با توجه به هدف های تاکتیکی سه گانه فوق، و هدف اصلی سران تل آویو که شکست همیشگی حزب الله بود، این اسرائیلی ها بودند که شکست بزرگی را متحمل شدند.

سربازان اسیر اسرائیلی که در آغاز، بهانه رسمی شروع جنگ بود، هرگز عودت نشدند و در پایان جنگ، حزب الله با فروپاشی فاصله زیادی داشت: این گروه که تا زمان آتش بس، حملاتش به شهرک های صهیونیست نشین ادامه داشت، توانست جایگاه سیاسی و نیروی نظامی خود را بازیابد. در داخل لبنان نیز پس از جنگ، دیگر این گروه های شیعی نیستند که از حزب الله حمایت می کنند، بلکه حمایت از این گروه، همه طوایف و قومیت های لبنانی را دربرمی گیرد. هرچند نباید از جایگاه بزرگ حزب الله در جهان، به خاطر پیروزی در این جنگ نیز غافل ماند.