کوهنوردی و تقویت جسم و روح ‌

به دنبال بی نهایتیم در اوج که روحمان جز به پیوند خوردن با بی نهایت آرام نمی گیرد. کوهنوردی یک ورزشی است که به نوعی می‌شود گفت که <ابزار و وسیله اش طبیعت، که همان کوه و قله کوهاست …

به دنبال بی نهایتیم در اوج که روحمان جز به پیوند خوردن با بی نهایت آرام نمی گیرد. کوهنوردی یک ورزشی است که به نوعی می‌شود گفت که <ابزار و وسیله اش طبیعت، که همان کوه و قله کوهاست می‌باشد> کوهنوردی نه تنها ورزشی که باعث تقویت جسم بلکه مفرح روح هم است که جسم و روح همزمان با هم تقویت شده وباعث گشته که آدمی در مقابل بسیاری از ناملایمات و سختی‌های زندگی ایستادگی و مقاومت نماید. ورزش کوهنوردی باعث تقویت اراده و اعتماد به نفس می‌شود. درسی که یک کوهنورد از کوه و طبیعت می آموزد تواضع و فروتنی و افتادگی و همچنین مروت و مردانگی است. تنها ورزشی است که می‌بینیم در آن رقابت نیست بلکه رفاقت است اگررقابتی هم باشد برای گرفتن دست افتاده ایست.

‌کوهنوردی را در بالای کوه در ارتفاعات می بینی، بدون اینکه شناختی ازهمدیگر داشته باشند. چنان گرم و صمیمی با هم برخورد می‌کنندکه انگار چندین سال همدیگر را می‌شناسند وخیلی بی ریا وبی غل و غش با یکدیگر به مصاحبت و به گفتگو می‌نشینند و اطلاعات و تجارب خود را به همدیگر انتقال می‌دهند یا چناچه لقمه نانی و غذای ساده ای داشته باشند در طبق اخلاص نهاده و با هم میل می کنند. یک حس مشترک و یک حس همگرایی ناشناخته‌ای، کوهنوردان واقعی را به هم پیوند می‌دهد. همه آنها می‌خواهند به اوج و به قله و در نهایت به آن هدف خود برسند. این هدف چیست؟ این چه عشقی است که آن فرد را با همه سختی و مشقت به نقطه هدف می‌رساند؟ ورزش کوهنوردی باعث شناخت انسان نسبت به فرهنگ انسان‌های آن منطقه و به دست آوردن اطلاعاتی در مورد نوع سنگ‌ها و پوشش گیاهی و جانوری می‌شود.

ما ایرانیان وقتی می‌خواهیم ضرب‌المثلی بزنیم خیلی چیزها را به صلابت و استواری کوه تشبیه می‌کنیم؛ مثلا می‌گوییم <فلانی مثل کوه ایستاده است> یا می‌گویم که <مگر کوه کنده‌ای؟> تاریخچه کوهنوردی حرفه ای در ایران تقریبا به ۷۰ سال می‌رسد. از دیر باز انسان‌های نخستین، کوه ها و غارها را جایگاه امنی برای خود می‌پنداشتند که در مقابل حیوانات و سیل و بارندگی و سرما و گرما و بلایای طبیعی آنان را درامان نگه می‌داشت و از دیر باز بلندی قله ها و کوه ها برای بشر، یک پدیده ای بشمار می‌رفت که افکار آنان را به سمت خلقت و آفرینش سوق می‌داد. ‌انسان وقتی که چندین ساعت با کوله ای از وسایل لازم بر دوش خود و پیمودن مسیر چندین ساعته آن هم در اوج گرما در تابستان یا در اوج برف و سرما در زمستان وقتی به کوه می‌رود و سختی ها ی بالا رفتن و صعود کردن و تشنگی و بسیاری از مسائل دیگر را تحمل می‌کند وقتی که به هدف خود نزدیک می‌شود که همانا رسیدن به قله است به جای احساس خستگی، احساس شور و نشاط ویک نیروی عجیبی نیز به او اضافه می‌گردد و انرژی می گیرد. برای هر کسی لازم است برای یک بار هم که شده کوهنوردی را تجربه کند تا لذت جاذبه های طبیعی را لمس کند و جزء برنامه های همیشگی زندگی خود قرار دهد. < ای کوه ها و صخره ها از تو سپاسگذارم که ضربه ها و گام های سنگینم را روی خود تحمل می‌کنی و دم بر نمیآوری ودرس صبر و استقامت را به من می آموزی.>

منبع: پارسی طب