ترور انسانیت در میانمار

«تنها راه حل مشکل این اقلیت, حضورشان در چادرها و خیمه ها برای آوارگان یا اخراجشان از کشور میانمار است»

«تنها راه‌حل مشکل این اقلیت، حضورشان در چادرها و خیمه‌ها برای آوارگان یا اخراجشان از کشور میانمار است».

این عبارت، پاسخ رییس‌جمهور میانمار به مسوول امور آوارگان سازمان ملل متحد بود که در میانمار با یکدیگر دیدار داشتند و در حقیقت گویای رنج اقلیت مسلمان در کشوری است که تاریخ در گذشته و حال شاهد موج کشتار و خشونت علیه آنان بوده است.

«روهینگیا» یکی از بزرگ‌ترین اقلیت‌های موجود در جهان کنونی است که در معرض بدترین ستم‌ها و اقدامات نژادپرستانه (طبق گزارش سازمان ملل متحد)‌ قرار گرفته است.

جنایت‌هایی که در حق این اقلیت مسلمان در سرزمین «آراکان» در مرز بنگلادش انجام می‌شود،‌ کاملا برنامه‌ریزی‌شده است و در زمانی صورت می‌گیرد که بسیاری از رسانه‌های دنیا بر دموکراسی در میانمار پس از سپری شدن دوران دیکتاتوری تاکید دارند و ادعا می‌کنند رییس ‌جمهور این کشور دارای «افکاری اصلاح‌طلبانه» بوده و می‌خواهد اصلاحات را در این کشور اجرا کند.

میانمار کشوری است در جنوب شرق آسیا و تعداد مسلمانان ساکن در این سرزمین به حدود پنج میلیون نفر می‌رسد که بسیاری از آنان در منطقه «آراکان» زندگی می‌کنند.

این منطقه طی ۶۰ سال گذشته شاهد کشتار، نژادپرستی و نسل‌کشی بوده که از سال ۱۹۴۸ آغاز شده است؛ یعنی زمانی که دولت وقت بریتانیا به میانمار حق استقلال اعطا کرد، به این شرط که پس از ۱۰ سال به تمامی اقلیت‌ها حق استقلال داده شود.

اما پس از آن که دولت میانمار به استقلال رسید، تعهد خود را نادیده گرفت و شروع به اشغال منطقه «آراکان» کرد و از آن لحظه تاکنون انواع اقدامات ضدانسانی را علیه مسلمانان انجام می‌دهد.

در طول این سال‌ها، بیش از یکصد هزار انسان کشته شده و حدود ۱.۵ میلیون نفر نیز به اجبار به بنگلادش مهاجرت کردند.

رنج و سختی مسلمانان روهینگیا همچنان ادامه دارد و آنان هیچ حق شهروندی ندارند، زیرا به موجب قانون تصویب شده سال ۱۹۸۲، مسلمانان روهینگیا، خارجیانی تلقی می‌شوند که در زمان اشغال انگلستان وارد میانمار شده‌اند.

در نتیجه حق داشتن شهروندی از آنان سلب شده و در حقیقت از هیچ هویتی برخوردار نیستند. طبق قانون میانمار، مسلمانان این سرزمین از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی محروم هستند، بدون دستمزد به کارهای سخت واداشته می‌شوند، حق تجارت ندارند و زمین‌هایشان مصادره می‌شود.

مسلمانان همچنین حق ندارند در ارتش به کار گرفته شوند و از حضور در صحنه سیاسی میانمار و تاسیس سازمان‌ها و گروه‌های سیاسی یا انجام فعالیت سیاسی محروم هستند.

دولت‌های گوناگون میانمار، مالیات‌های سنگینی برایشان وضع کرده و فرزندانشان را از تحصیل در دانشگاه‌ها محروم می‌کنند.

علاوه بر این امکان مسافرت به دیگر نقاط دنیا برایشان وجود ندارد و همچنین قوانین ظالمانه‌ای درخصوص ازدواج برای آنان وضع شده است.

در ماه ژوئن گذشته، مجددا خشونت، کشتار، تجاوز و نسل‌کشی در حق مسلمانان میانماری آغاز شد و در این روند، دستگاه‌های دولتی این کشور نیز با گروه‌های افراطی بودایی همکاری کردند که در اثر این اقدامات ظالمانه، حدود هزار نفر کشته شده و هزاران خانه ویران یا سوخته شد و صدها نفر از مسلمانان بازداشت شدند و بیش از ۳۰هزار نفر از ترس کشته شدن، شکنجه و ترور، کشور را ترک کردند.

مهاجران مسلمان هم‌اکنون با دو مشکل مواجهند: یکی از سوی دولت میانمار که تلاش می‌کند آنان را به کشور بنگلادش بفرستد، با این بهانه که از اصالت بنگلادشی برخوردارند و دوم کشور بنگلادش به دلیل جمعیت انبوه و بحران‌های اقتصادی داخلی خود از قبول آنان سرباز می‌زند.

برخی از کسانی که به بنگلادش رسیده و از میانمار جان سالم به در برده‌اند، ماجراهای دردآوری را بیان می‌کنند.

یکی از این افراد به رسانه‌های خارجی گفت: بالگرد هنگام فرار مسلمانان از میانمار، روی آنان آتش گشود و سه نفر از نزدیکانم کشته شدند. علاوه بر این برخی کودکان هنگام عبور از رودخانه غرق شده و تعداد دیگری بر اثر گرسنگی جان باختند. در آخر نیز برخی از افرادی که به بنگلادش رسیدند، مجبور شدند دوباره به میانمار بازگردند.

افکار عمومی جهان تا این لحظه فقط این اقدامات ضدانسانی را محکوم کرده و مسوولیت انسانی و بین‌المللی هنوز به درجه صدور قطعنامه یا وادار ساختن دولت میانمار به توقف نسل‌کشی این اقلیت نرسیده است.

جامعه جهانی باید فشارهای سیاسی و اقتصادی خود را افزایش دهد و ناظران بین‌المللی به میانمار اعزام کند و برای حفظ آرامش و امنیت و توقف خشونت و نقض حقوق بشر دست به کار شود. نقش رسانه‌ها نیز در کشف حقایق و رخدادهای کنونی در میانمار مهم است.

خبرنگار روزنامه نیویورک‌تایمز از بنگلادش تصریح کرد: «جهان باید به میانمار توجه کند و نباید دموکراسی را در کشوری که هزاران نفر از زنان و مردانش در آب رودخانه‌ها غرق شده‌اند، به رسمیت بشناسد.

اگر کشتار و سیاست فشار در حق مسلمانان متوقف نشود، دموکراسی میانمار به صورت گیاهی بدبو و متعفن ظاهر خواهد شد».

روزنامه الحیات

مترجم: محمدجواد گودینی