پیامبر شدن موسی (ع)

هنگامی که موسی (ع) آتش را دید، به خانواده‌اش گفت مکث کنید همانا من آتشی را مشاهده می‌کنم شاید من برای شما شعله‌ای از آن آتش بیاورم یا این‌که به خاطر آتش راهی را بیابم.
وقتی که موسی …

هنگامی که موسی (ع) آتش را دید، به خانواده‌اش گفت مکث کنید همانا من آتشی را مشاهده می‌کنم شاید من برای شما شعله‌ای از آن آتش بیاورم یا این‌که به خاطر آتش راهی را بیابم.

وقتی که موسی (ع) به نزدیکی‌ آتش رسید، ندا داده شد ای موسی به درستی که من پروردگار تو هستم پس تو کفش‌هایت را بیرون بیاور زیرا تو در سرزمین مقدس طوی هستی و من (پروردگارت) تو را انتخاب کردم، پس به آنچه که وحی می‌شود گوش کن.

وحی الهی به موسی (ع)، توحید، نبوت و معاد

خداوند پس از اعلام اختیار موسی (ع) به عنوان همسخن و پیامبر الهی دو اصل مهم الهی را بیان فرمود یعنی بعد از آن‌که خدای بزرگ حضرت موسی (ع) را به مقام نبوت انتخاب کرد و اصل نبوت را برای موسی (ع) ثابت کرد، دو اصل دیگر توحید و معاد را اینچنین بیان فرمودند: همانا من (الله) خدا هستم. نیست معبودی مگر من پس مرا عبادت کن و برای یاد من نماز به پا دار.

این توحید که بیان وحدانیت خدای بزرگ است، لازمه پذیرش آن عبودیت انسان در برابر خدای بزرگ است و عبادت به معنای تقدم اراده خدای بزرگ بر اراده انسان است در نتیجه انسان در زندگی شخصی و اجتماعی خود باید تابع اراده خدای بزرگ باشد که توسط مقام نبوت مصادیق اراده خدای بزرگ در موارد فعل و ترک فعل بیان می‌شود. خداوند معاد را این‌گونه بیان می‌فرماید: به درستی که قیامت آمدنی است. می‌خواهم آن را پنهان کنم یا هر کسی به آنچه که سعی و کوشش نموده جزا و پاداش ببیند. پس ای موسی کسی که ایمان به قیامت ندارد تو را از باور آن بازندارد تا این‌که تو هوای نفس را پیروی کنی و هلاک شوی.

قدرت الهی معجزه به موسی (ع)

خدای بزرگ برای همه پیامبرانش معجزه متناسب با همان عصر، قرارداد. برای موسی (ع) معجزه‌ای بالاتر از سحر ساحران و برای عیسی (ع) معجزه‌ای بالاتر از طبابت طبیبان و برای پیامبر اسلام (ص) معجزه‌ای بالاتر از ادبیات ادیبان قرار داد تا مردم همان روزگار و آیندگان بدانند که پیامبر (ص) فرستاده خدای بزرگ خالق عالمیان است.

سخن گفتن خدا با انسان

خدا در قرآن به صراحت از سخن گفتنش با انسان خبر می‌دهد و آن سخن گفتن خدا با موسی (ع) است. خدا از موسی (ع) می‌پرسد چه چیزی در دست توست، ای موسی؟

موسی (ع) پاسخ داد: این عصای من است. بر آن تکیه می‌کنم و به وسیله آن برگ درختان را برای گوسفندانم می‌ریزم و برای من در این عصا احتیاجات دیگری هم هست.

خدای بزرگ فرمود: موسی عصایت را بیفکن، سپس موسی عصایش را انداخت و ناگهان ماری شد که سریع راه می‌رفت. خداوند فرمود: مار را بگیر و نترس. به زودی مار را به همان سیرت اولی یعنی عصا بازمی‌گردانیم و موسی (ع) مار رونده را گرفت که ناگهان به عصا تبدیل شد.

باز دوباره خدای بزرگ فرمود: موسی دستت را به پهلویت زیر بغل فرو ببر و سپس بیرون بیاور که بدون هیچ عیب و اشکالی دست تو روشن و سفید می‌شود که نشانه دیگر الهی به نبوت توست تا ما به تو از نشانه‌های بزرگان نشان دهیم.

از ابن‌عباس نقل شده است: چهره موسی (ع) گندمگون بود و چون دست از زیربغل خود بیرون می‌آورد، چنان نور روشنی ساطع می‌شد که شب تار را چون روز روشن می‌کرد و چون باز دوباره به زیر بغل می‌برد، به حالت اول برمی‌گشت و اگر در روز این معجزه را اظهار می‌کرد، نور دست موسی (ع) بر نور آفتاب غلبه می‌کرد و چشم انسان از آن خیره می‌ماند.

بعد از قدرت الهی معجزه به موسی (ع)، تکلیف بیان رسالت او از سوی خدای بزرگ بیان شد.