«رفیق»، یکی از نام‌های خدا

«رفیق» یکی از نام‌های خداست. بهشتی‌ها با هم رفیق‌اند. رفیق از ریشه رفق است به معنای نرمی، لطف، آسانی، کمک و سود.
تمام آنچه گذشت می‌تواند گوشه‌ای از شکوه و بزرگی این واژه و نیز دنیای …

«رفیق» یکی از نام‌های خداست. بهشتی‌ها با هم رفیق‌اند. رفیق از ریشه رفق است به معنای نرمی، لطف، آسانی، کمک و سود.

تمام آنچه گذشت می‌تواند گوشه‌ای از شکوه و بزرگی این واژه و نیز دنیای رفاقت را نشان بدهد. «رفیق» مرامش باید خدایی باشد. یعنی کم نگذارد.

هرجا که حضورش لازم است حضور داشته باشد. هرجا که باید حرفی بزند سکوت نکند. هرجا که سکوتش لازم است سکوت کند. برای رفیقش آینه باشد. کمکش کند که راه خوبی را گم نکند.

خداوند در رفاقت با بندگانش از سر سودا وارد نمی‌شود، معامله نمی‌کند که یکی بدهد تا یکی پس بگیرد. تو دنیای رفاقت با خدا فقط لطف و تفضل یک‌طرفه را می‌بینیم. خدا الگوی خوبی برای رفاقت و رفیق‌داری است. البته برای ما محال است که مثل او باشیم ولی می‌توانیم آرام آرام روی بعضی از چیزهایی که در لیست انتظاراتمون از رفقامون نوشتیم یک خط قرمز بکشیم، تا کم‌کم بتوانیم راه و رسم رفاقتمون را به راه و رسم رفاقت خدا نزدیک و شبیه کنیم. مطمئن باشید اینطوری لذت گذشت برای رفیق و شاد کردن دلش را بهتر و بیشتر احساس می‌کنید.

نویسنده : پیام شعبانی