تأثیر ایمان بر بهداشت روانی

روح بشر با یاد خداوند بزرگ، آرام و قرار می‌گیرد. ایمان به خداوند یکی از محکم ترین پایه‌های سعادت بشر و سرچشمه نیرومندی و قدرت روح است.
ایمان به خداوند مایه آرامش خاطر و اطمینان …

روح بشر با یاد خداوند بزرگ، آرام و قرار می‌گیرد. ایمان به خداوند یکی از محکم ترین پایه‌های سعادت بشر و سرچشمه نیرومندی و قدرت روح است.

ایمان به خداوند مایه آرامش خاطر و اطمینان روان است. ایمان، انسان را امیدوار می‌سازد و دلش به خداوند و رحمت او مطمئن می‌شود. قانون زندگی، قانون اعتقاد و ایمان است. آرامش زندگی جز در سایه ایمان میسر نمی‌شود. افراد با ایمان هرگز در برابر مصایب و آلام زندگی متزلزل و گرفتار نمی‌گردند.

کلید نجات از رنج روانی و اضطراب، ایمان است. ایمان باعث آرامش دل و قدرت روح می‌گردد و بهترین پناهگاه برای نگهداری انسان است. بی ایمانی و عدم توکل به خدا، زیر بنای استرس‌ها و فشارهای روحی و روانی است.

بی ایمانی موجب پریشانی روح و پریشانی روح موجب بد رفتاری‌ها است. روان پزشکان همین مسئله را با تحقیق، بررسی و تجربه بیان کرده اند و می‌گویند که ایمان محکم به دین، نگرانی، تشویش، هیجان، ترس و عواملی را که موجب ناخوشی است از میان می‌برد.

ایمان، آرام بخش دل‌های ملتهب و برطرف کننده غم، اندوه و ناراحتی است.

انسان‌های با ایمان به همه چیز راضی هستند و در پنهان نگرانی ندارند.

ارضای نیازهای زیستی و تأمین امنیت روانی کودکان و دانش آموزان در خانه و مدرسه بیشترین اهمیت را دارد، زیرا باعث شادابی کودکان می‌شود.

کودک باید شاد، امیدوار و دارای اعتماد به نفس باشد و از شکست، شکسته نشود.

این کودک باید شکست را پایه موفقیت‌های بعدی خود بداند.

خصوصیات نام برده شده در نتیجه وجود ایمان به وجود می‌آیند.

ایمان به خداوند سرچشمه نیرومندی و قدرت روح است. انسان با نیروی ایمان هرگز در شداید، خود را نمی‌بازد و بر مشکلات فایق می‌آید. اما باید دقت شود که به وجود آوردن ایمان، ظرافت می‌خواهد. مربی به وجود آورندۀ ایمان ابتدا خود باید ایمان داشته باشد و در پرتو آن آرامش کسب کند. مربی باید دارای شخصیتی خوب بوده و از کودک و نوجوان، به اندازه توانایی‌ها و وضعیت روانی آنان انتظار داشته باشد و بداند که موفقیت در توانستن‌ها است نه در نتوانم‌ها.

در این جا به ذکر چند مصداق از رفتار پیغمبر اسلام (ص) در خصوص نحوه چگونگی ایجاد ایمان می‌پردازیم.

پیغمبر اکرم (ص) به عنوان یک انسان برجسته و والا آرامش و بزرگ، در نزد کودکان شناخته شده است.

ایشان بین خود و بچه‌ها ایجاد رابطه می‌کند و برای این کار به کودکان و نوجوانان سلام می‌کند و در این مورد فرموده است:))من تا آخر عمر سلام کردن به کودکان را قطع نمی‌کنم زیرا سلام کردن به کودکان دو اثر روانی دارد.یکی آن که در سلام کننده تواضع ایجاد می‌کند و دوم، در سلام شونده ایجاد شخصیت می‌کند.))

منظور از تربیت را رابطه حسنه و نیکو است. بدون ایجاد رابطه، کاری پیش نمی‌رود.

جسم با زور و عقل تسلیم می‌شود اما آنچه روح و عقل را تسلیم می‌کند، منطق و برهان است.

ایمان نیز با زور و قدرت ایجاد نمی‌گردد. ایمان یعنی به یک فکر مجذوب شدن و پذیرفتن آن. با زور و دو چهرگی نمی‌توان ایمان را به وجود آورد. اگر می‌خواهیم بچه ای را تشویق به نماز خواندن کنیم، بهترین را آن است که خود وضو بگیریم و در صف نمازگزاران بایستیم.

بدین طریق بچه حرکات را می‌بیند و آن را تکرار می‌کند. اگرچه بچه را با زور و شلاق وادار به نماز خواندن کنیم ولی خود این کار را انجام ندهیم، بچه نیز آن را انجام نمی‌دهد و استعدادهایش در جهت تلبیث به کار می‌افتند. کودک و نوجوان به مدل‌های خوب نیاز دارند. عظمت زندگی در علم نیست بلکه در ایمان و عمل صالح است.

خاصیت علومی که می‌آموزیم، ارایه طریق است، نه طی طریق. داشتن فکر و اندیشه خوب کافی نیست بلکه نکته مهم به کارگیری صحیح آن است.

بی ایمانی و عدم توکل به خدا زیربنای فشارهای روحی و روانی است. ایمان به خدا بذر نور را در دل‌ها می‌افشاند و استرس و اضطراب را زایل می‌سازد.

حق، متکی به قوه ایمان است. آنجا که هیچ قوه مقام لازم نیست، هرجا پلیس باطن ایمان است، آنجا پلیس ظاهر لازم نیست.