رابـطـه هـد زدن و ضـربـه مـغـزی

برخی از نوجوانان فوتبالیست با اینکه علائمی از آسیب مغزی نشان نمی دهند از تغییراتی در عملکرد مغزی خود رنج می برند و بدون اینکه مشکل آنها تشخیص داده شود به بازی خود ادامه می دهند

برخی از نوجوانان فوتبالیست با اینکه علائمی از آسیب مغزی نشان نمی‌دهند از تغییراتی در عملکرد مغزی خود رنج می‌برند و بدون اینکه مشکل آنها تشخیص داده شود به بازی خود ادامه می‌دهند...

بررسی‌ها نشان می‌دهد که آسیب‌های مغزی مکرر باعث آسیب مغز می‌شود. اگر چه ممکن است فرد در ضربات مکرر علامتی از ضربه مغزی مشاهده نکند، باید برای به حداقل رساندن آسیب‌‌های آتی، تشخیص و شناسایی آسیب‌های مغزی را سریعا انجام داد. آسیب‌های وارده به مغز صدمات مغزی هستند که باعث بروز کاهش عملکرد گذرا می‌شوند. این افراد علائمی چون اختلال‌های شناختی، جسمی و احساسی را تجربه می‌کنند و بر اثر ضربه وارده معمولا فرد هوشیاری خود را از دست نمی‌دهد. بسیاری از نوجوانان فوتبالیست آمریکایی از آسیب‌های مغزی خود اطلاعی ندارند. محققان ?? بازیکن فوتبال را مورد بررسی قرار دادند و کلاه‌هایی را که مجهز به سنسورهای ویژه‌ای بود روی سر آنها قرار دادند. این سنسورها اطلاعات دریافتی مانند ضربه‌های وارده را به صورت بی‌سیم به ابزارهای قرار گرفته در کنار زمین ارسال کرد. سپس از مغز هر فرد اسکن گرفته شد و تست‌های شناختی را قبل و بعد از هر جلسه ورزش از آنها به عمل آوردند. جلسه‌های ورزشی را نیز ضبط کردند تا ضربه‌ها را مشاهده کنند. سپس اسکن‌های گرفته شده را با اطلاعات ضربه‌ای که به دست آورده بودند، مقایسه کردند. نتایج به دست آمده، نشان داد که ضربه مغزی در ?? نفر از آنها توسط یک پزشک تشخیص داده شد و تعداد ضربات زیادی به سر آنها وارد شد و یک ضربه سنگین داشتند. ضربه مغزی در ? نفر از آنها طی جلسات ورزش تشخیص داده شد، در ? نفر تغییری مشاهده نشد در حالی که در ? نفر دیگر تغییراتی در عملکرد مغزی آنها مشاهده شد.

● هد زدن مانند برخورد با خودروی در حال حرکت است!

نورولوژیست‌ها در بررسی‌های خود نشان دادند ضربات سر که در فوتبال از محبوبیت بالایی برخوردارند، برای بازیکن بسیار خطرناک هستند به طوری که ضربه سر به توپ با سرعت ۶۵ کیلومتر بر ساعت برابر آسیبی است که در اثر برخورد با یک خودروی در حرکت با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ساعت وارد می‌شود!

گروهی از محققان نروژی با بررسی مغز ۷۰ فوتبالیست تیم ملی با دستگاه‌های سی‌تی‌اسکن و الکتروآنسالوگرام به این موضوع پی بردند که ۳۵ درصد از این موارد علائمی از تغییر ریتم‌های نرمال و آتروفی مغز را نشان دادند در حالی که در بسیاری از فوتبالیست‌های نروژی که فعالیت حرفه‌ای خود را کنار گذاشته بودند، کاهش ضخامت کورتکس مغز همراه با اختلالات شناختی مشاهده شد. نتایج مشابه این تحقیقات در مطالعات دیگری که روی تیم‌های ملی فوتبال هلند و آمریکا انجام شد به دست آمد. برپایه این نتایج، نورولوژیست‌ها هشدار دادند که بازیکنان فوتبال استفاده از ضربات سر را در طول مسابقات کاهش دهند. به گفته این محققان، فوتبالیست‌هایی که در پست‌های حمله و مرکز میدان بازی می‌کنند بیشترین مشکلات نورولوژیکی از قبیل اختلال‌های حافظه و اختلال درک بصری را نشان می‌دهند. اریک متسر، نورولوژیست دانشگاه «آمستردام» در این خصوص توضیح داده: «در بیش از یک سوم از فوتبالیست‌های هلندی (فعال و بازنشسته) علائم مشکلات نورولوژیکی مانند سردرد، سرگیجه و پرخاشگری مشاهده می‌شود.» همچنین نتایج دو تحقیق موازی که اولی در نروژ روی ۵۳۵ فوتبالیست و دومی در سوئد روی ۴۴ فوتبالیست زن انجام شد افزایش برخی پروتئین‌ها را در خون نشان داد. این افزایش پروتئین‌ها با آسیب‌های مغزی ارتباط داشت. در تحقیق سوئدی، افزایش این مواد با تعداد ضربات سر و جراحات جمجمه‌ای که در طول مسابقات به وجود آمده بود ارتباط مستقیم داشت. آمارها در آمریکا نشان می‌دهند که در طول ۱۰سال در جمعیت عمومی به طور متوسط ۸۷ هزار مورد، جراحت جمجمه به ثبت رسید، در حالی که در «فوتبال آمریکایی» این رقم ۲۰۴ هزار و در «هاکی» ۱۷ هزار مورد بود. این در حالی است که در «فوتبال» مشکلات از این قبیل ۲۰۰ درصد وخیم‌تر است.

جالب اینکه فدراسیون فوتبال هلند در ادامه این تحقیقات استفاده از ضربات سر را چه در طول تمرینات و چه در طول مسابقه برای فوتبالیست‌های با سن کمتر از ۱۶سال ممنوع اعلام کرد.

● علایمی که به شما می‌گوید ضربه مغزی شده‌اید

عدم آگاهی از اتفاق، رقیب، نتیجه بازی، زمان، تاریخ و مکان، گیجی، از دست دادن حافظه و از دست دادن هوشیاری.

سردرد، سرگیجه، تهوع، لرزش، عدم تعادل، سیاهی رفتن چشم، خیره شدن چشم یا گیجی، به یاد نیاوردن یا نشناختن، احساس برق‌زدگی چشم، صدا کردن گوش‌ها و دوبینی.

سایر علائم مانند خواب‌آلودگی، خواب سنگین، احساس کندی و خستگی مفرط نشان‌دهنده بروز آسیب‌های مغزی یا مشکلاتی است که حل نشده است.

از دست دادن هوشیاری، آسیب‌دیدگی بافت محل ضربه‌خورده، تشنج شدید، حمله ناگهانی مغزی، راه رفتن غیرطبیعی، اختلال و بی‌تعادلی بدون حرکت اعضای بدن، از دست دادن تعادل، تاخیر بسیار در پاسخ به سوالات یا تعقیب مسایل، احساس هراس، عدم توانایی تمرکز، بروز رفتار غیرمناسب و غیرطبیعی و بالاخره کاهش مشخص توانایی بازی.

منبع: مدیکال نیوزتودی