نوزادان با آرامش و ترس آشنا هستند.

نوزادان ، احساسات متعلق به این دنیا را در شکم مادر تجربه می کنند.
یک نوزاد بلافاصله پس از تولد، احساساتی چون ترس یا آرامش را به‌خوبی می‌ شناسد ،زیرا پیش از به دنیا آمدن ، دنیایی …

نوزادان ، احساسات متعلق به این دنیا را در شکم مادر تجربه می کنند.

یک نوزاد بلافاصله پس از تولد، احساساتی چون ترس یا آرامش را به‌خوبی می‌ شناسد ،زیرا پیش از به دنیا آمدن ، دنیایی تجربه در شکم مادر خود به ‌دست آورده است.

به گزارش خبرنگار سایت پزشکان بدون مرز به نقل از دویچه وله ، این تز را چندی پیش گرالد هوتر یکی از دانشمندان آلمانی، مطرح کرده است. این پروفسور که سال‌هاست در امر کشف رمز و رازهای مغز پژوهش می‌کند، معتقد است، توشه‌ تجربه‌هایی که نوزادی با خود به دنیا می‌آورد ، بیشتر از آن است که تاکنون تصور می‌شده است.

این دانشمند معتقد است: یک نوزاد پیش از تولد یادگرفته است که لگد بزند، بچرخد یا شصتش را بمکد و گذشته از آن تجربه‌هایی هم با جهان “بیرون” اندوخته و در مغزش ثبت کرده است. یک نوزاد بوی مادر، صدای او، صدای پدرش و موسیقی‌ای که آن‌ها دوست دارند را به‌خوبی می‌شناسد.

او ریتم و حرکت قلب مادر را که با آن مأنوس است، دوست دارد.

به این ترتیب مغز یک بچه در شکم مادر می‌تواند، نشانه‌هایی که بدن خود، بدن مادر و جهان خارج متصاعد می‌کنند، سامان ‌دهد.

بر حسب طبیعت، رابطه‌ بین مادر و نوزاد، رابطه‌ای هماهنگ است. یک نوزاد پس از تولد، آن‌جایی احساس راحتی و آرامش می‌کند که در آن صداها و بوهای آشنا و مأنوس برای او، که از شکم مادر به‌همراه آورده، وجود داشته باشد.

یک بچه در شکم مادر می‌تواند، تجربه‌هایی کسب کند که تکرار آن پس از تولد، مثلاً، حس ترس را در او برانگیزد. بچه‌ها ترس مادر از پدر را در شکم او حس می‌کنند.

چون هنگام نزاع، لایه‌ی بیرونی شکم مادر به انقباض در می‌آید. در این حالت هورمون استرس، ترشح می‌شود و قلب مادر به تپش می‌افتد. در نتیجه به بچه در شکم فشار وارد می‌آید.

وی صدای ضربان شدید قلب مادر و صدای فریاد پدر را می‌شنود. در این شرایط، بچه “خشکش” می‌زند و این تجربه در لایه‌های مغزش ثبت می‌گردد. در واقع پیوندی بین تحت فشار قرار گرفتن و صدای فریاد پدر برقرار می‌شود.

اگر نوزاد پس از تولد در وضعیت مشابهی قرار بگیرد، مثلاً فریاد پدر بلند شود، احساس “تحت فشار واقع شدن” به او دست می‌دهد و “خشکش” می‌زند.

گرالد هوتر، معتقد است که اگر مادر، علاقه‌ای به موسیقی کلاسیک نداشته باشد، تجربیات بچه در شکم مادر، تأثیری بر پرورش استعداد موسیقیایی او نخواهد داشت.

ولی اگر مادر هنگام انجام ورزش، مثلاً، احساس “خوشبختی” کند، می‌تواند سبب شود که فرزندش، بعدها به ورزش علاقمند شود.

امااگر کسی “بازور” در صدد تأثیرگذاری بر بچه در این و آن زمینه باشد، نتیجه‌ عکس خواهد گرفت. به‌هر حال برای این‌که “پیام” به بچه برسد، باید مادر ابتدا احساس راحتی، خوبی و خوشی بکند.