عفو مایه صمیمیت و سرافرازی

زمانی که انسان دچار خطا و کاستی می‌شود، از اطرافیان و خانواده انتظار گذشت دارد، درحالی که گاه خود در برخورد با دیگران ذره ای گذشت و چشم‌پوشی نشان نمی‌دهد.

زمانی که انسان دچار خطا و کاستی می‌شود، از اطرافیان و خانواده انتظار گذشت دارد، درحالی که گاه خود در برخورد با دیگران ذره ای گذشت و چشم‌پوشی نشان نمی‌دهد. کسی که انتظار دارد دیگران خطاهای او را نادیده بگیرند، خود نیز باید از بدی های آنان بگذرد و لغزش هایشان را نادیده انگارد تا از جرم و کوتاهی او درگذرند. اگر کسی بدی های اعضای خانواده را با بدی پاسخ گوید و انتقام جویی کند، با این گونه برخورد، کینه و دشمنی آنها را برمی انگیزد، ولی هرگاه بدی را با نیکی و نرمی پاسخ گوید، می‌تواند از این راه، طرف مقابل را شرمسار و آگاهانه همراه خود سازد و کینه و دشمنی او را به دوستی و رأفت تبدیل کند، چنان که خداوند در قرآن می‌فرماید: وَ لا تَسْتَوِی الْحَسَنَهُٔ وَ لاَ السّیِّئَهُٔ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الّذی بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُ عَداوَهٌٔ کَأَنّهُ وَلِیٌ حَمیمٌ. (فصلت: ۳۴) و نیکی با بدی یکسان نیست. [بدی را] به آنچه خوب تر است دفع کن.

آن گاه کسی که میان تو و میان او دشمنی است، گویی دوستی یکدل می‌گردد. همچنین، در حدیثی از رسول خدا(ص) نقل شده که فرمود: «عفو و بخشش را شیوه خود قرار دهید؛ زیرا بخشش و گذشت جز بر عزت انسان نیفزاید. پس در برابر یکدیگر گذشت داشته باشید تا خدا شما را عزیز کند».