دولت یازدهم پس از یک سال

گویی همین یک ماه پیش بود که آن روز باشکوه و سرشار از امید رقم خورد؛ بیست و چهارم خرداد!

گویی همین یک ماه پیش بود که آن روز باشکوه و سرشار از امید رقم خورد؛ بیست و چهارم خرداد! شاید بی‌جا نباشد که این روز را در تقویم به‌عنوان روز ملی امید بنامیم. در آن روز مردم باوجود همه ی مشکلات، گرانی، تورم و بسیاری از دشواری‌های دیگر که هر جامعه ای به نحوی با آن‌ها دست‌به‌گریبان است، در یک نمایش وحدت، پا به‌پای هم، در شهر و روستا، پای صندوق های رأی رفتند و حماسه ای مثال زدنی را رقم زدند. حال پس از گذشت یک سال جا دارد که ببینیم چه میزان از آن امید و آرزوها باتدبیر دولت منتخب ملت به ثمر نشسته است. در روزهای نخستین پس از انتخابات از هرکس که در مورد توقعات از دولت می پرسیدی، همه بر این امر متفق بودند که با توجه به عمق مشکلات و نابسامانی های اقتصادی، سیاسی و ...، دولت حداقل دو تا سه سال زمان لازم دارد تا بتواند اوضاع را سامان دهد.

شاید اولین ره آورد تدبیر دولت یازدهم را در اولین روزهای به دست گرفتن امور کشور، بتوان انتقال پرونده ی هسته ای از شورای عالی امنیت ملی به وزارت امور خارجه و آغاز مذاکراتی سازنده و زمان‌بندی‌شده با کشورهای ۱+۵ دانست که در کمتر از ۱۰۰ روز از آغاز کار دولت به مؤثرترین توافق چندساله ی اخیر، یعنی توافقنامه ی ژنو منتج شد. اهمیت این توافقنامه بیش از آنکه در ماهیت آن باشد، در ایجاد جو مثبتی است که در جامعه ی جهانی و به‌تبع آن جامعه ی ایران داشت؛ از حرکت سیل سرمایه گذاران خارجی به سمت ایران گرفته تا کاهش قیمت ارز در داخل و ایجاد امید به بهبود اوضاع اقتصادی و معیشتی و به‌طورکلی حداقل دستاورد این توافق را باید توقف ماشین تحریم علیه کشورمان و ترک برداشتن ساختار تحریم ها دانست. بر همین اساس می توان حوزه ی سیاست خارجی را موفق ترین عرصه ی فعالیت های دولت یازدهم در یک سالی که گذشت ارزیابی کرد. اما در عرصه ی داخلی کارها ظاهراً مشکل تر بود و اوضاع با آنچه دولتمردان یازدهم در آغاز امر گمان می کردند، اندکی تفاوت داشت. این تفاوت را در گزارش صدروزه‌ی نخست رئیس جمهور محترم می شد احساس کرد. این ارزیابی و وخیم تر بودن وضع به‌خصوص در عرصه ی اقتصادی نسبت به آنچه پیش بینی می شد، سبب بروز اشکالات و شاید دستپاچگی هایی در کار دولت شد که توزیع عجولانه و کمتر منظم سبد کالا را می توان از آن جمله دانست، اما این اتفاق ناخوشایند، یک پیامد مثبت نیز داشت و آن عذرخواهی رئیس جمهور از مردم بود. رویدادی که اگرچه به‌ظاهر ساده است اما ریشه در این تفکر دارد که دولت نماینده ی ملت است و چنانچه در انجام وظایف خود دچار خطا و اشتباه گردد، باید از مردم عذرخواهی کند و سعی در اصلاح اشتباه خود نماید. اهمیت این موضوع ازآن‌جهت است که ترویج فرهنگ عذرخواهی مسئولین از مردم کلید حل بسیاری از مشکلات و ناراحتی های اجتماعی خواهد بود و مردم قطعاً برای چنین مسئولی احترام بیشتری قائل هستند.

اما در بین همه ی این مسائل، دولت یازدهم از ابتدا با یک چالش دیگر نیز مواجه بوده است و روزبه‌روز بر میزان آن افزوده‌ شده است و بعضاً باعث شده است صبر دولتمردان یازدهم را لبریز کند و لب به شکایت بگشایند و آن عدم درک منافع ملی و لزوم وحدت برای عبور کشور از گردنه های حساس کنونی از سوی عده ای قلیل اما پر سروصدا است که هرروز در گوشه-ای جلسه و همایش و تجمعی می گذارند و بعضاً به اقدامات نسنجیده ای چون توهین به بزرگان کشور مبادرت می ورزند.

به‌هرحال اینکه دولت در مسیر درست و انتخابی ملت حرکت می کند، خود امری است مثبت که قطعاً کشور را به سمت تعالی و پیشرفت پیش می برد.

خدایار سعیدوزیری