ما مانده‌ایم مهجور از او

حصر، حبس و شهادت تقدیر خاندان عصمت و طهارت است. تاریخ گواه روشنی بر این ماجراست. گذار سال‌ها اگرچه به هزار هم برسد، نمی‌تواند دردناکی این سرنوشت را برای نوع بشر تسکین دهد که …

حصر، حبس و شهادت تقدیر خاندان عصمت و طهارت است. تاریخ گواه روشنی بر این ماجراست. گذار سال‌ها اگرچه به هزار هم برسد، نمی‌تواند دردناکی این سرنوشت را برای نوع بشر تسکین دهد که گویی مقدس بودن و به حریم قدسی راه داشتن همواره با رنج و مصیبت همراه است و تار و پود زندگی قدیسین را با آنها بافته‌اند.

امامان شیعه نیز از همین سلاله‌اند. یکی را در نماز فرق سر می‌شکافند، دیگری را جگر می‌گدازند و یکی را هم سر می‌برند. ذکر مصیبت این قدیسین بخش بزرگی از تاریخ تشیع را به خود اختصاص داده و همگان از آنچه بر این خاندان مکرم رفته آگاهند، اما بخش پنهان این ماجرا که ظلمی مضاعف بر این بزرگواران است، نداشتن معرفت لازم به راه و مرام این بزرگان است؛ معرفتی که در غیابش بزرگ‌ترین عواطف و مهیج‌ترین احساسات نیز کاری از پیش نمی‌برد و ای بسا که خود دستمایه سوءاستفاده نیز قرار بگیرد.زمانه‌ای که هریک از ائمه معصوم ما در آن می‌زیستند، واجد ویژگی‌هایی است که در صورت آگاه نبودن از آن، نشناختن این بزرگواران را، یا شناختی نه چنان‌که درخور ایشان است، در پی دارد و این اتفاقی است که متاسفانه درباره برخی از این ائمه هدی(ع) رخ داده است. از میان این شجره طیبه نیز برخی، بیشتر در معرض این جفای ناشی از جهل ما قرار دارند که پیشوای دهم شیعیان، حضرت امام علی‌النقی(ع) ملقب به هادی از آن جمله‌اند.