تاریخ نگاری مناقشه اسرائیل و لبنان

اسرائیل به جنوب لبنان حمله می كند و اراضی منطقه را به اشغال خود درمی آورد در هفته های بعد, اكثر نیروهای اسرائیلی از منطقه خارج می شوند ولی نیروهای مسیحی ارتش جنوب لبنان كه حامی اسرائیل هستند در منطقه باقی می مانند

۱۹۷۸: اسرائیل به جنوب لبنان حمله می كند و اراضی منطقه را به اشغال خود درمی آورد. در هفته های بعد، اكثر نیروهای اسرائیلی از منطقه خارج می شوند ولی نیروهای مسیحی ارتش جنوب لبنان كه حامی اسرائیل هستند در منطقه باقی می مانند.

۱۹۸۲: به دنبال ترور نافرجام «شلومو آرگف» سفیر اسرائیل در انگلیس تل آویو حمله همه جانبه ای را به لبنان آغاز می كند كه «عملیات صلح جلیله» نام می گیرد. در همان سال، «بشیر جمیل» كه تازه به عنوان رئیس جمهور لبنان انتخاب شده بود و مواضعی نزدیك به اسرائیل داشت ترور می شود. یك روز بعد، نیروهای اسرائیل، غرب بیروت را اشغال می كنند و دو روز بعد، فالانژیست های لبنان نیز در اردوگاه آوارگان صبرا و شتیلا در غرب بیروت، با حمایت مستقیم آریل شارون وزیر دفاع وقت اسرائیل جان تعداد زیادی از آوارگان فلسطینی را می گیرند.

۱۹۸۳: اسرائیل و لبنان برای عقب نشینی اسرائیل توافقنامه ای را به امضا می رسانند. ایجاد منطقه امنیتی در جنوب لبنان، هدف اصلی این توافق اعلام می شود. سوریه با این توافقنامه مخالفت می كند و آن را نمی پذیرد.

۱۹۸۴: «امین جمیل» برادر بشیرجمیل رئیس جمهور لبنان تحت فشار سوریه، توافقنامه صلح با اسرائیل را لغو می كند. حزب الله، برای اولین بار در افكار عمومی معرفی می شود.

۱۹۸۵: اسرائیل به منطقه امنیتی اعلام شده قبلی در جنوب لبنان عقب نشینی می كند.

۱۹۸۹: «میشل عون» عملیات «مبارزه برای آزادی» را علیه حضور سوریه در لبنان مورد توجه قرار می دهد.

۱۹۹۰: نیروی هوایی سوریه به كاخ ریاست جمهوری لبنان حمله می كند و «عون» به سفارت فرانسه پناه می برد. این سال را پایان جنگ داخلی لبنان می دانند.

۱۹۹۱: مجلس ملی لبنان، فرمان منع فعالیت گروه های شبه نظامی را صادر می كند اما حزب الله فعال می ماند و ارتش مسیحیان جنوب لبنان هم منحل نمی شود.

۱۹۹۲: «سیدعباس الموسوی» دبیركل حزب الله توسط اسرائیل به شهادت می رسد.

این عملیات در جنوب شرقی صیدا انجام می گیرد و همسر و فرزند شش ساله او نیز كشته می شوند.

۱۹۹۳: اسرائیل در واكنش به حملات راكت های حزب الله، عملیات بزرگ یك هفته ای را آغاز می كند كه سنگین ترین حمله اسرائیل از سال ۱۹۸۲ میلادی به بعد به شمار می آید.

این حمله هوایی، دریایی و توپخانه ای است.

۱۹۹۶: اسرائیل حمله هفده روزه ای را با عنوان «عملیات خوشه های خشم» در جنوب لبنان و علیه حزب الله صورت می دهد. در این عملیات، پایگاه های حزب الله در جنوب لبنان به خصوص در بیروت و بقاع بمباران می شوند. در همین سال، حمله اسرائیل به یك مقر سازمان ملل متحد در «قانا» منجر به كشته شدن بیش از صد آواره لبنانی می شود. در ماه آوریل این سال، آمریكا توافقنامه آتش بسی را آماده می كند كه براساس آن، گروه های فلسطینی و حزب الله تعهد می كنند به غیرنظامیان در شمال اسرائیل حمله نكنند. به رسمیت شناخته شدن حق اسرائیل برای دفاع از خود و نیز حق حزب الله برای مقاومت در برابر اشغال گری اسرائیل در آن گنجانده می شود. اما لبنان و سوریه، این توافقنامه را امضا نمی كنند.

۱۹۹۹: ارتش جنوب لبنان، پس از ۱۴ سال از خط نفوذی جزین در شمال منطقه حائل امنیتی خارج می شود.

۲۰۰۰: كابینه اسرائیل به عقب نشینی یك جانبه نیروهایش از جنوب لبنان رای می دهد. در همان سال، اسرائیل ۱۳ زندانی لبنانی را كه به مدت ده سال بدون محاكمه در زندان به سر می بردند آزاد می كند. در ماه مه این سال، اسرائیل نیروهایش را زودتر از موعد مقرر از جنوب لبنان خارج می كند و اشغال ۲۲ساله جنوب لبنان پایان می یابد.

۲۰۰۴: قطعنامه ای در شورای امنیت سازمان ملل متحد به تصویب می رسد كه خارج شدن نیروهای خارجی و مشخصاً سوریه از خاك لبنان را مورد توجه قرار می دهد. سوریه این قطعنامه را رد می كند.

۲۰۰۵: «رفیق حریری» نخست وزیر لبنان با انفجار بمبی در اتومبیلش در بیروت كشته می شود. این حمله باعث می شود تظاهرات گسترده ضدسوری در لبنان برگزار شود و كابینه «عمر كرامی» نخست وزیر لبنان وادار به استعفا شود. درخواست ها از سوریه برای خارج كردن نیروهایش از لبنان شدت می گیرد.

۲۰۰۶: گروگان گیری دو سرباز اسرائیل توسط حزب الله باعث می شود درگیری ها میان اسرائیل و لبنان كه مدتی متوقف شده بود، با حملات اسرائیل به بیروت و جنوب لبنان و نیز حمله راكتی و موشكی حزب الله به اسرائیل شدت بگیرد.