آخرین دولت

در مقاله حاضر نویسنده ضمن بررسی تعبیر آخرین دولت در متون و روایات دینی, چرائی آخرین بودن دولت مهدوی را هم از لحاظ اندیشه ای و هم از لحاظ زمانی مورد کنکاش قرار داده است که اینک آن را با هم از نظر می گذارنیم

در مقاله حاضر نویسنده ضمن بررسی تعبیر آخرین دولت در متون و روایات دینی، چرائی آخرین بودن دولت مهدوی را هم از لحاظ اندیشه ای و هم از لحاظ زمانی مورد کنکاش قرار داده است که اینک آن را با هم از نظر می گذارنیم.

گفتنی است این مطلب از سوی همایش گروه مطالعات مهدوی مرکز دانش پژوهان شاهد ارسال شده است.

این تعبیر در کلمات نورانی معصومان (ع) وجود دارد. امام باقر (ع) می فرمایند:

دولتنا آخرالدول(۱) دولت ما آخرین دولت است. سپس در پایان کلام خویش می فرمایند: و هو قول الله عز و جل «والعاقبه للمتقین»

(اعراف /۱۲۸) این همان سخن خداوند است که می فرماید: عاقبت از آن پرهیزکاران است. همچنین روایت شده که امام صادق (ع) در بسیاری از اوقات این شعر را زمزمه می کردند که: لکل اناس دوله یرقبونها و دولتنا فی آخر الدهر تظهر(۲) هر مردمی را دولتی است که منتظر آن هستند و دولت ما در پایان روزگار آشکار می شود. در پاره ای از روایات، این حقیقت با عبارت «عاقبت از آن ما خواهد بود» آمده و آیه شریفه «والعاقبه للمتقین» به همین حقیقت تفسیر شده است، این مسئله را در کلام امام باقر(ع) که در آغاز سخن نقل کردیم- به وضوح می بینیم. امام حسن(ع) نیز این حقیقت را یاد کرده اند و امام علی(ع) آن را تأیید نموده اند.

ابن سیرین می گوید: از تنی چند از بزرگان بصره شنیدم که گفتند: علی بن ابیطالب(ع) پس از جنگ جمل ناخوش گردید و نتوانست در نماز جمعه شرکت کند. لذا به فرزندش حسن (ع) فرمود: تو برو و نماز جمعه را با مردم بخوان.

حسن (ع) به مسجد آمد و بر فراز منبر رفت. او ابتدا حمد و ثنای الهی را بجای آورد، شهادتین گفت، بر رسول خدا درود و صلوات فرستاد و فرمود: «ای مردم! خداوند، نبوت را در میان ما قرار داد و ما را بر خلق خویش برگزید و مقدم داشت و کتاب و وحی خود را بر ما فرو فرستاد. به خدا قسم که هر کس چیزی از حق ما کم گذارد، خداوند در دنیا و آخرت از حق او بکاهد، و هیچ دولتی ضد ما نباشد، مگر این که عاقبت از آن ما باشد.

آنگاه این آیه را خواند که: «و لتعلمن نباه بعد حین؛(ص /۸۸) و قطعاً پس از چندی خبر آن را خواهید دانست.» در این کلام، امام حسن(ع) با بیان این جمله که عاقبت از آن ما است، به این حقیقت توجه می دهند که دولت اهل بیت، دولت آینده است. جالب این که امام علی(ع) سخنان فرزندشان را می شنیدند. پس از اتمام مراسم نماز و بازگشت امام حسن(ع)، امام (ع) به او نگاهی کرد و بی اختیار، اشکهایش برگونه هایش جاری شد و از فرزندش خواست که نزدیک آید و میان چشمانش را بوسید و این آیه را خواند که: ذریه بعضها من بعض و الله سمیع علیم.

فرزندانی بودند، برخی از نسل برخی دیگر پدید آمده، و خدا شنوا و داناست (آل عمران/۳۴)(۳) این برخورد امام علی(ع)، حکایت از تأیید سخن امام حسن(ع) دارد. همچنین نقل شده که در خطبه دیگری نیز امام حسن(ع) همین جملات را درباره دولت اهل بیت بیان کردند.(۴)

از امام باقر (ع) نیز نقل شده که ایشان دولتهای دیگر را دولت حال نامیده اند و دولت اهل بیت را(دولت آینده)

ابوبکر حضرمی می گوید: وقتی امام باقر(ع) را نزد هشام در شام بردند، هشام، اهل بیت(ع) را به تفرقه افکنی متهم ساخت و بدین وسیله امام را بسیار توبیخ کرد. به دنبال وی حاضران مجلس نیز به نکوهشی امام(ع) پرداختند. وقتی آنان خاموش شدند، امام باقر(ع) برخاست و فرمود: ایها الناس، این تذهبون؟ او این یرادبکم؟ بنا هدی الله اولکم و بنایختم آخرکم. فان یکن لکم ملک معجل فان لنا ملکا موجلا. ای مردم به کجا می روید؟ و شما را به کجا می برند؟ به وسیله ما بود که خداوند پیشینیان شما را هدایت کرد و هدایت آیندگان شما نیز به وسیله ما انجام می شود. اگر شما سلطنت اکنون را دارید، حکومت ما حکومت آینده است.(۵)

از آنچه تاکنون نقل کردیم به خوبی روشن می شود که اهل بیت(ع) از دولت حضرت مهدی(ع) به عنوان آخرین دولت یاد کرده اند. اکنون دو سوال مطرح است: نخست، آخرین دولت بودن به چه معنا است؟ و دوم، علت آخرین بودن دولت حضرت مهدی(ع) چیست؟ پس با دو پرسش روبرو هستیم، یکی تفسیر آخرین دولت و دیگری تعلیل آخرین بودن.

● معنای آخرین دولت

در پرسش اول می خواهیم بدانیم منظور از صفت «آخرین» بیان مفهوم زمانی است یا فکری و اندیشه ای، در برخی روایات آمده است که دولت اهل بیت(ع) پس از حاکمیت همه اندیشه های بشری تحقق می یابد و لذا این معنا به ذهن می رسد که شاید صفت «آخرین» برای بیان این واقعیت است که دولت امام مهدی(عج) و یا به تعبیر دیگر نظریه ولایت و امامت، آخرین و مترقی ترین اندیشه درباب حکومت است. البته امکان دارد که پس از ارائه و اجرای این نظریه، بار دیگر حکومت به دست نااهلان و نامحرمان بیفتد.

در مراجعه به روایات و با استفاده از آیات قرآن، می توان فهمید که هر دو مفهوم آن مراد است، یعنی وقتی می گوییم حکومت حضرت مهدی(عج) آخرین دولت است، هم به این معنی است که آخرین و مترقی ترین اندیشه در باب حکومت و زمامداری است و هم به این معنی است که پس از آن، دولت دیگری حاکمیت نمی یابد و تا پایان تاریخ ادامه می یابد.

امام باقر(ع) به دنبال این که می فرمایند: دولت ما آخرین دولت است، چنین ادامه می دهند: و لم یبق اهل بیت لهم دول الاملکلوا قبلنا. (۶) هیچ خاندان دارای حکومتی باقی نمی ماند، مگر این که قبل از ما به حکومت می رسند. امام صادق(ع) نیز در همین رابطه می فرمایند: ما یکون هذا الامر حتی لا یبقی صنف من الناس الا و قد ولوا علی الناس... ثم یقوم القائم بالحق و العدل.(۷) این امر (حکومت ما اهل بیت) فرا نرسد تا اینکه همه گروهها بر مردم حکومت کرده باشند... آنگاه قائم(ع) قیام می کند و حق و عدالت را برپا می دارد. کلام امام صادق(ع) وضوح بیشتری دارد. آنچه از این دو حدیث بر می آید این است که همه گروهها و صاحب نظرانی که درباره حکومت، ایده و نظریه ای دارند، به حکومت می رسند و پس از همه آنها، نظریه امامت حاکمیت می یابد.

این بدین معنی است که اولاً هر نظریه ای که به اندیشه بشر برسد، حاکمیت می یابد و ثانیاً روزگاری فرا رسد که فکر بشر، سخنی برای گفتن ندارد؛ آنگاه نظریه امامت حاکمیت می یابد. بنابراین، آخرین دولت یعنی آخرین نظریه ای که حکومتی بر مبنای آن تشکیل می شود و پس از آن نظریه دیگری وجود نخواهد داشت. این سخن، صفت «آخرین» را تفسیر می کند اما این امکان را نیز نفی نمی کند که شاید پس از این دولت، حکومت دیگری بر مبنای نظریه های قبلی شکل بگیرد.

از برخی دیگر از روایت، مفهوم زمانی را نیز می توان فهمید و براین اساس دولت اهل بیت، هم از نظر اندیشه آخرین است و هم از نظر زمانی؛ یعنی نه پس از آن، اندیشه جدیدتر و مترقی تر وجود خواهد داشت و نه پس از آن حکومت دیگری شکل خواهد گرفت. امام باقر(ع) پس از آن که در دربار هشام فرمودند «دولت شما دولت حال است و دولت ما دولت آینده» تصریح می کنند که: و لیس بعد ملکنا ملک؛ لا نا اهل العاقبه، یقول الله عز وجل: «و العاقبه للمتقین».(۸) و بعد از حکومت ما حکومتی نباشد؛ زیرا ما همان کسانی هستیم که عاقبت از آنان است، خداوند می فرماید: «سرانجام نیک از آن پرهیزکاران است.» در این حدیث دو نکته قابل توجه وجود دارد، یکی تصریح به این که پس از حکومت اهل بیت، حکومت دیگری وجود نخواهد داشت و دیگری مستند نمودن این ادعا به این شریفه نیز به دست می آید و با تکیه بر آن، گذشته از حدیث، آیه نیز می تواند آخر بودن زمانی را گواهی دهد. جالب این که این جمله از قرآن کریم، فراز پایانی آیه ای است که در آغاز آن چنین آمده است: ان الارض لله یورثها من یشاء من عباده. زمین از آن خداست و به هر کس از بندگانش که بخواهد آن را به میراث می دهد.

همانگونه که می دانید این فراز از آیه، نیز مربوط به حکومت حضرت مهدی(عج) است و لذا تأییدی است بر این فراز «العاقبه للمتقن» هم مربوط به حکومت حضرت مهدی(عج) است و با تفسیر معصوم (ع) مفهوم آن این است که پس از دولت مهدوی، دولت دیگری وجود ندارد.

امام باقر(ع) می فرمایند: وجدنا فی کتاب علی(ع) «ان الارض لله یورثها من یشاء من عباده و العاقبه للمتقین» انا و اهل بیتی الذین اورثنا الله الارض و نحن المتقون و الارض کلها لنا در کتاب علی، که بر او درود باد [در ذیل آیه] «زمین از آن خداست و به هرکس از بندگانش که بخواهد آن را به میراث می دهد. و سرانجام نیک از پرهیزگاران است» چنین یافتیم که «من و اهل بیتم همان کسانی هستیم که خداوند زمین را به مارارث می دهد و مائیم پرهیزکاران و زمین تماما از آن ما است.» (اعراف /۱۲۸)

در حدیث دیگری از امام باقر(ع) که پیش از این فرازی از آن نقل کردیم، باز استشهاد به آیه شریفه «والعاقبه للمتقین» وجود دارد: دولتنا آخر الدول، و لم یبق اهل بیت لهم دوله الا ملکو قبلنا .. و هو قول الله عزوجل: و العاقبه للمتقین؛ دولت ما آخرین دولت است، و هیچ خاندان صاحب دولتی نیست مگر این که پیش از ما به حکومت می رسد [و پس از آن ما به حکومت می رسیم]... و این همان سخن خداوند است که می فرماید: «سرانجام نیک از آن پرهیزگاران است.»

پیش از این گفتیم که فراز نخست حدیث اشاره دارد که هر صاحب ایده و نظریه ای، قبل ازدولت اهل بیت(ع) به حکومت می رسد و سپس ایده امامت به حکومت می رسد.

حال اگر این را اضافه کنیم که مراد از عاقبت، مفهوم زمانی است، نتیجه می گیریم که دولت اهل بیت(ع) و یا به بیان دیگر دولت امام مهدی(عج) هم از نظر اندیشه ای و هم از نظر زمانی آخرین دولت است. حال باید به این پرسش پرداخت که چرا این دولت، آخرین دولت است؟

● چرا آخرین دولت

در برخی از روایاتی که در آنها مسئله آخرین دولت بودن حکومت امام مهدی(عج) مطرح شده، علت آن نیز تبیین شده است. مثلا امام باقر(ع) پس از آن که می فرمایند دولت ما آخرین دولت است و پیش از آن، همه صاحبان قدرت و اندیشه به حکومت می رسند، در بیان علت آن می فرمایند: ... لئلا یقولوا اذا راوا سیرتنا: اذا ملکنا سرنا مثل سیره هولاء !... تا وقتی شیوه حکومت ما را دیدند، نگویند؛ اگر ما هم به حکومت می رسیدیم، به شیوه اینان رفتار می کردیم. (۹)

همچنین امام صادق(ع) پس از آن می فرمایند پیش از برقراری دولت ما همه گروهها به حکومت می رسند، علت این تقدم و تاخر را چین بیان می دارند: حتی لایقول قائل «انا لو ولینا لعدلنا» ثم یقوم القائم بالحق و العدل. تا کسی نگوید: اگر ما هم به حکومت می رسیدیم به عدالت رفتار می کردیم؟ پس از آن برپا کننده حق و عدل قیام می کند. (۱۰)

از مجموع این دو حدیث چنین نیز برمی آید که علت تاخر دولت امامت، اتمام حجت تاریخی و عملی است. باید بشر به تجربه دریابد که راه عدالت جز از طریق اهل بیت نمی گذرد و برقراری عدالت جز به دست مردان عدالت پیشه و امامان معصوم ممکن نیست.

تبیین این حقیقت در گروه توجه به این سه امر است: نخست، عدالت مهمترین نیاز بشریت است و امور دیگر، فرعی و غیراصولی است. سامان جامعه بشری به برقراری عدل و داد است و بدون آن، نظام زندگی اجتماعی از هم می پاشد. دوم، اجرای عدالت نیاز به مردان عادل دارد. هر دستی توان عدالت گستری ندارد. عدالت گستری نیاز به مردانی دارد که معصوم و از هرگونه هوس به دور باشند. مردان آلوده هوس، به هوس رفتار می کنند نه به عدالت، آنکه به هوس رفتار کند و پیرو هوای نفس خویش است، توان اجرای عدالت را ندارد، به همین جهت در اندیشه شیعی، یکی از شرایط امامت، عصمت است. سوم، عدالت گستری نیاز به عدالت پذیری دارد. بدون عدالت پذیری، اجرای عدالت ممکن نیست. اگر امام عدالت گستر وجود داشته باشد ولی امت عدالت پذیر وجود نداشته باشد، عملیات عدالت گستری با شکست مواجه می شود. (۱۱)

با توجه به این سه امر، یک بار مسئله را مرور می کنیم: چون عدالت مهمترین نیاز بشریت است، خداوند هیچ گاه زمین را بدون امام عدالت گستر نگذاشته است. ولی از آنجا که حاکمیت عدالت، گذشته از وجود امام عدالت گستر، به عدالت پذیری ملت نیز نیاز دارد. سوال این است که اگر پذیرش عدالت و تحمل عدالت وجود نداشته باشد چه باید کرد؟

اولین اقدام، احتجاج قولی است. در این مرحله باید به روشنگری پرداخت و موقعیت پیش آمده را توضیح داد و عاقبت راه برگزیده شده را روشن ساخت تا حجت وجود داشته باشد.

اگر این اقدام نتیجه ای نبخشد و مردم عدالت پذیر نشوند، نوبت به گام دوم می رسد که «حجت عملی» است. در این گام باید مردم آنچه را به آنها گفته شده است ولی نپذیرفته اند، در عمل مشاهده کنند، بن بستها را ببینند و به تجربه دریابند که هیچ راهی برای تحقق عدالت، جز راه امامت وجود ندارد.

بیان دیگر اگر بشر راه خود را از راه امامت جدا ساخت و به هشدارها و اندرزهای امامان گوش نداد، به خود واگذار می شود تا آنچه را درست می پندارد، عمل کند و بپذیرد و در این راه دریابد که هیچ کدام کلید عدالت نیست.اگر بشر به تجربه درنیابد که هیچ راهی به عدالت ختم نمی شود و هیچ حاکمی توان اجرای عدالت را ندارد، مدعیانی پیدا خواهد شد که بگویند راه و روش و هدف ما همین است و بدین سان مردم را گمراه سازند. اما اگر هرکس و هر صاحب عقیده ای و هر گروهی آنچه را دارد بیان کند و به اجرا درآورد و عملا ثابت شود که توان اجرای عدالت را ندارد، آنگاه وقتی دولت امامت شکل می گیرد، هیچ کس نمی گوید اگر ما هم می بودیم چنین می کردیم، و چنین ادعایی از هیچ کس پذیرفته نمی شود و خریداری نخواهد داشت.

برای عینی شدن بحث می توان نگاهی به انواع حکومت های بشری و انواع ایده های بشری انداخت. روزگاری دوره حکومتهای سلطنتی مطلقه بود. سپس حکومتهای سلطنتی مشروطه مطرح شد.

بعد از آن جمهوریت و دموکراسی مطرح شد گاهی حکومتهای دینی نیز تجربه شده اند؛ مثل حاکمیت مسیحیت و کلیسا در قرون وسطی و افراطیون یهودی (صهیونیستها) در اسرائیل، همچنین انواع ایده ها و نظریه های بشری ارائه شده اند مثل لیبرالیسم و کمونیسم. البته بررسی دقیق این بحث با زاویه نگاه مطرح شده، خود تحقق مستقلی را می طلبد ولی آنچه مهم است این که هیچ یک از نظامها و ایده های بشری توان اداره عادلانه جوامع بشری و پاسخ قانع کننده به پرسشهای بشر را ندارند، این واقعیت تلخ، پیش از این در کلمات معصومین اعلام شده بود اما بشر به این هشدارها واندرزها اهمیت نداد و با خیره سری، راه پرمخاطره آزمون و خطا را انتخاب کرد و هزینه های سنگین بسیاری را پرداخت و هنوز هم می پردازد و خواهد پرداخت.

همه ایده ها حاکمیت یافتند و در عمل به بشر ثابت شد که هیچ کدام توان اجرای عدالت را ندارند. در نهایت پس از شکست همه ایده های ممکن، بشر با سرخوردگی و سرافکندگی درخواهد یافت که سعادت دنیا و آخرت او، در اندیشه های آسمانی و نظام الهی است. این مفهوم همان سخن امام باقر و امام صادق(ع) است که فرمودند باید در عمل ثابت شود که هیچ کس توان اجرای عدالت را ندارد تا پس از آن عدالت گستر واقعی ظهور کند و زمین را پر از عدل و داد نماید، پس از آنکه از ظلم و ستم پر شده است و البته این تاسف و درد جانکاه بر سینه بشر خواهد ماند که می شد این آزمون و خطا انجام نشود و بسیار زودتر از این بشر به عدالت دست یابد. چه می شود کرد که خود کرده را تدبیر نیست. (۱۲)

شایان ذکر است که سخن بالا هرگز به معنای کنار گذاشتن هرگونه تلاش و کوشش برای برقراری عدالت در عصر غیبت نیست؛ که این خوداندیشه ای انحرافی و در تعارض با خواسته ائمه اهل بیت (ع) است، بلکه به این معناست که هیچ دولتی، اگر چه دولتی دینی، نمی تواند و نباید ادعا کند که توان برقراری عدالت کامل را به طور مستقل و منهای حاکمیت امام عصر(ع) دارد. بنابراین - چنانکه از سیره قولی و عملی امام راحل(ره) نیز برمی آید - مسلمانان باید در عصر غیبت هم خود عدالت گستری پیشه کنند و هم امیدوار به تحقق کامل عدالت به دست توانای امام مهدی(ع) باشند.

عباس پسندیده

۱- الغیبه؛ طوسی ص ۴۷۲ ج۴۹۳ روضه الواعظین. ص ۲۹۱

۲- الامالی، صدوق ص ۳۹۶ ح ۳ روضه الواعظین، ص ۲۳۴، ۲۹۳

۳- الامالی، طوسی، ص ۸۲ خ ۱۲۱ و ص ۱۰۴، ح ۱۵۹، بشار المصطفی، ص ۲۶۳؛مناقب ابن شهر آشوب، ج ۴ ص .۱۱

۴- مروج الذهب، ج ۳ ص۹، نثرالدر، ج ۱، ص ۳۲۸

۵- الکافی، ج ۱ ص ۴۷۱، ح ۵

۶- الغیبه، طوسی، ص ۴۷۲، ح ۲۹۳ نثر الدر، ج ۱، ص .۳۲۸

۷- الغیبه، طوسی، ص ۴۷۲، ح ۴۹۳ روضه الواعظین، ص .۲۹۱

۸- الکافی، ج ۱، ص ۴۷۱ ح ۵

۹- الکافی، ج ۱ ص ۴۰۷ ج۱

۱۰- الغیبه، طوسی ص ۴۷۲، ح ۴۹۳

۱۱- الغیبه، نعمانی، ص ۲۷۴ ح ۵۳

۱۲- ر.ک: ماهنامه موعود، ش ۳۵ ص ۳۰