برادری ایمانی عامل همبستگی و انسجام اسلام

وحدت به عنوان مولفه اصلی اجتماع خود نیازمند مبانی و اصول ارزشی است تا پدیدار شود و در خارج تحقق یابد از این رو, قرآن با آموزه های چندی می كوشد تا مردمان را به آن سوق دهد و اصول وحدت را در میان ایشان تحكیم بخشد یكی از پایه هاو اصول اساسی وحدت و عامل مهم در ساختار و ساخت و حدت اجتماعی, عامل برادری است

وحدت عنصر و مولفه اصلی اجتماع را تشكیل می دهد. بی وحدت و اتحاد میان اشخاص انسانی و افراد بشری، اجتماع معنا و مفهوم درستی نمی یابد و امكان تحقق خارجی برای جامعه فراهم نخواهد شد. اگر برای اجتماع و جامعه انسانی در برابر فرد، اصالت و هویت مستقل و جداگانه ای هم فرض نشود و اجتماع را امری اعتباری محض و مجموعه ای از افراد و اشخاص بدانیم؛ چنان كه برخی از اندیشمندان در برابر اصالت بخشی و هویت دهی دیگرانی چون علامه طباطبایی و شهید مطهری بر این باورند، باز هم نمی توان از ارزش اجتماع و جایگاه تاثیرگذار و نقش سازنده و مثبت آن در راستای تكاملی بشر چشم پوشی كرد و آن را نادیده گرفت. هر امر و پدیده ای با توجه به كار ویژه، آثار و كاركردهای آن مورد ارزش گذاری قرار می گیرد. بر این اساس می بایست اجتماع را به عنوان یكی از مهم ترین پدیده های انسانی دانست كه كاركرد و نقش بسیار تاثیرگذاری در زندگی انسان و دست یابی وی به كمال و سعادت دارا می باشد. از این روست كه قرآن به اجتماع و جامعه انسانی به عنوان پدیده مثبت و سازنده در زندگی انسانی توجه و اهتمام ویژه ای می گذارد و با فراهم آوردن ابزارها و راهكار و اتخاذ مواضع و دستورهای شرعی می كوشد تا پایه های این پدیده را استوار و تحكیم بخشد. بیان آثار، اهمیت و ارزش و عوامل و موانع ایجادی پدیده ای به نام جامعه و اجتماع در قرآن بیانگر اهتمام قرآن به اجتماع است. كه برادری ایمانی مهمترین ركن وحدت و انسجام اسلامی در جامعه به حساب می آید. و نگارنده در مقام تبیین این موضوع برآمده كه با هم آن را از نظر می گذرانیم.

● اصول وحدت

وحدت به عنوان مولفه اصلی اجتماع خود نیازمند مبانی و اصول ارزشی است تا پدیدار شود و در خارج تحقق یابد. از این رو، قرآن با آموزه های چندی می كوشد تا مردمان را به آن سوق دهد و اصول وحدت را در میان ایشان تحكیم بخشد. یكی از پایه هاو اصول اساسی وحدت و عامل مهم در ساختار و ساخت و حدت اجتماعی، عامل برادری است. برادری می تواند در اشكال مختلف و متنوع خودنمایی كند. از جمله اشكال برادری می توان به برادری ایمانی، برادری خونی، برادری نژادی و قبیله ای اشاره كرد. در این جا مساله برادری ایمانی به عنوان عامل اصلی وحدت آفرین جامعه دینی یعنی امت پرداخته می شود و اصول و آثار آن در تحلیل قرآنی شناسایی و تحلیل كرد.

● گستره معنایی اخوت

اخوت مصدر اخ به معنای برادری، دوستی، مصاحبت در زبان عربی به كار رفته است. (لسان العرب ابن منظور و نیز المیزان ج ۱۹ص ۲۱۱) معنای اصلی و حقیقی آن، شركت در ولادت یا شیرخوارگی است كه از آن به برادری نسبی و رضاعی یاد می شود. كاربردهای دیگر آن در زبان تازی عبارتند از: هم قبیلگی، مشاركت در كار و صنعت، مشاركت در دین و دوستی. این كاربردها در مفاهیم اخیر به صورت استعاری و یا مجازی است. (مفردات راغب) برخی بر این باورند كه معنای اصلی اخوت، قوت و نیرو است كه در آن مفهوم الفت و عطوفت و دوستی لحاظ شده و اشراب گردیده و در همه كاربردهای قرآنی این معنا ملحوظ شده است. (المعجم فی فقه لغه القرآن، ج ۱ ص ۶۸۱) واژه اخ و مشتقات آن در قرآن به معنای برادری نسبی و رضاعی میان دو تن، برادری عاطفی، قبیله ای، همرایی و هم گرایی و برادری دینی آمده است. (الوجوه و النظایر ج ۱ ص ۸۹) از مواردی كه این واژه در معنای برادری نسبی و رضاعی به كار رفته می توان به داستان هابیل و قابیل(مائده آیه ۲۷ و ۳۱) موسی و هارون (ع) (اعراف آیه ۴۲) یوسف(ع) و برادران او (یوسف آیه ۱۲) اشاره كرد.

در پاره ای موارد سخن از برادران قومی و قبیله ای و نژادی و یا برادران امت مطرح شده است كه می توان به مساله برادری پیامبران با قوم خود اشاره كرد.(اعراف آیه ۶۵ و شعراء آیه۱۰۶) اشاره كرد. برخی این موارد را از نوع برادری عاطفی دانسته اند كه می توان به نویسنده الوجوه و النظایر اشاره كرد؛ زیرا پیامبران به سبب دل سوزی و مصلحت جویی درباره امت خود و كوشش برای سعادت آنان همانند برادر به آنان سود و منفعت می رسانند. در برابر گروهی بر این باورند كه در همه این موارد و یا دست كم درباره برادری هود باید آن را به معنای حقیقی و سببی گرفت؛ زیرا همه آنان جزو امت و مردمی بودند كه با چند واسطه به یك پدر منتهی می شدند. (تفسیر فرطبی ج۷ ص۱۵۰)

در برخی از آیات، اخوت به معنای همرایی و همراهی به كار رفته است كه می توان از برادری میان منافقان و كافران به عنوان نمونه یاد كرد كه در آیه ۱۵۶ سوره آل عمران از چنین نوع برادری سخن به میان آمده است؛ زیرا آنان در مبارزه با مسلمانان و وازنش از پذیرش اسلام و رد آن با یك دیگر همرایی و همراه بوده و از نوعی همگرایی برخوردار بوده اند. چنان كه چنین رابطه و پیوند برادری نیز میان تبذیركنندگان و شیاطین بیان شده است و آنان را برادران شیطان نامیده است.(اسراء آیه۲۷)

● اقسام برادری

۱) برادری دوستی

چنان كه بیان شد، واژه اخوت در آیات قرآن در معانی چندی به كار رفته است. از جمله كاربردهای آن افزون بر معنای حقیقی كاربرد در معنای دوستی است، به این معنا كه كسانی را كه ارتباط و پیوند در میان ایشان بسیار قوی و نیرومند است به برادری نسبت می دهد تا شدت دوستی و پیوند میان ایشان را بنمایاند.

۲) برادری اعتقادی

از دیگر كاربردهای آن برادری اعتقادی است كه پیش از آن به معنای برادری همرایی و همگرایی از آن یاد شده است. این نوع پیوند و ارتباط میان همه كسانی كه بر رأی و عقیده واحد درست و یا نادرست می باشند، وجود دارد. از این رو می توان از برادری میان كافران، و یا میان مؤمنان و یا میان كافران و منافقان و یا میان مؤمنان به شرایع مختلف سخن گفت. چنان كه می توان این نوع برادری و پیوند را میان منافقان با برخی از اهل كتاب نیز ردگیری و شناسایی كرد. قرآن بیان می دارد كه منافقان از جهاتی با اهل كتاب همراه و همدل هستند و همانند آنان می اندیشند و عمل می كنند. این وحدت و اتحاد در عقیده و همرایی و نیز همراهی در رفتار و كنش و واكنش ها موجب می شود تا عنوان برادری به این معنا و مفهوم درمورد ایشان به كار رود و مصداق یابد. (حشر آیه۱۱) البته قرآن در این آیه وجه اشتراكی خاصی را در میان برخی از اهل كتاب با منافقان تبیین و روشن می سازد و می فرماید: «الم تر الی الذین نافقوا یقولون لاخوانهم الذین كفروا؛ آیا نمی نگری به كسانی كه نفاق و دورویی می ورزیدند و به برادرانشان از كسانی كه كافر شدند می گویند.

در این آیه منافقان به عنوان بخشی از امت اسلام و به نام مسلمانی با گروهی از اهل كتاب كه خداوند آنان را به عنوان مصداق كافر معرفی می كند ارتباط برادری دینی و عقیده ای پیدا كرده و همرای و همراه ایشان می گویند و عمل می كنند و به یك دیگر سفارش و توصیه می كنند. آن چه در این آیه تأكید شده است، مسأله كفر برخی از اهل كتاب و نفاق برخی از مسلمانان است كه بیانگر ارتباط تنگاتنگ میان نفاق و كفر را نشان می دهد. از اهل كتاب به نفاق یاد نشده است؛ زیرا نفاق حالتی است كه درصورت وجود زور و قدرت مشروع و یا نامشروع بروز و ظهور می كند و همانند تقیه (چنان كه مسلمانان در مكه مجبور به تقیه شدند و كفر را پوششی برای حفظ ایمان خود قرار دادند كه قرآن به آن در داستان عمار یاسر و پای بندی قلبی و اطمینان وی به اسلام اشاره می كند درحالی كه به زبان كفر ورزید) نوعی حالت دفاعی شخص و جامعه در برابر قدرت است. نفاق در اسلام در مدینه و زمان حكومت و حاكمیت اسلام و پیامبر(ص) پدیدار شده است، زمانی كه اسلام در قدرت بود و برخی از كافران و مشركان به جهت ترس و خوف از اسلام و قدرت حكومت اسلامی و یا برای كسب منافع به ظاهر دین اسلام را پذیرفته اند.

مهدی حسینی

---