موتورم را ندهید با تانک می آیم توی چادرهایتان

دعوایمان بدجوری بالا گرفت حاج حسین خرازی بیرون آمد و گفت «چه خبره چرا این قدر سرو صدا می کنید » مهدی بیات که متوجه حاج حسین نبود, هم چنان با فریاد می گفت «اگر موتورمان را ندهید, با همین تانک می آیم توی چادرهایتان»

دعوایمان بدجوری بالا گرفت؛ حاج حسین خرازی بیرون آمد و گفت: «چه خبره؟ چرا این قدر سرو صدا می‌کنید؟» مهدی بیات که متوجه حاج حسین نبود، هم چنان با فریاد می‌گفت: «اگر موتورمان را ندهید، با همین تانک می‌آیم توی چادرهایتان».

فاصله زمانی آماده سازی نیروها تا شروع مرحله اجرایی یک عملیات، معمولاً با اتفاقاتی تلخ و شیرین همراه بود؛ بخشی از خاطرات خواندنی باقر سیلواری که در بهار ۸۲ آمده است، در ادامه می خوانیم:

در تیپ خودمان یک رزمنده همدانی داشتیم به اسم «مهدی بیات» که هم در مجموعه پشتیبانی تیپ ۲۷ فعالیت می کرد و هم در شب عملیات به گردان مسلم ملحق می شد و به فرماندهان این گردان کمک می کرد.

یک روز می خواستم به قرارگاه تیپ خودمان بروم که «مهدی بیات» آمد و گفت: «بیا من شما را می رسانم».با موتور وی راه افتادیم سمت قرارگاه. بین رودخانه کارون و جاده اهواز - خرمشهر یک تانک ترگل و مرگل عراقی را دیدیم. بیات سریع از موتور پیاده شد و رفت سر وقت آن تانک. آن را روشن کرد و گفت: «باقر، تو با موتور بیا، من هم با این تانک، پشت سرت می آیم».

در فاصله ای آمدیم سمت موتور، دیدیم که جا تر است و بچه نیست. گفتم: «مهدی، موتور چی شد؟» گفت: «نمی دونم». با تانک گاز دادیم، آمدیم تا رسیدیم به یک وانت تویوتای تیپ ۱۴ امام حسین (ع)، از راننده اش سراغ موتورمان را گرفتیم. گفت: «فکر می کنم بچه های پشتیبانی تیپ ما داشتند یک موتور تریل را با خودشان می بردند».

بیات گفت: «بیخود کردند بردند، مگر شهر هرت است!» بعد رو به من ادامه داد: «باقر اهلش هستی؟» پرسیدم: «اهل چی؟» گفت: «اهل قشقرق». پرسیدم: «قشقرق؟ برای چی؟ خب، مثل بچه آدم، می رویم موتورمان را از آنها می گیریم. این که دعوا ندارد» گفت: «حالا با من می آیی یا نه؟» گفتم: «برو من هم با تو هستم».

سوار تانک شدیم و مهدی هم گاز داد، حالا نگو این تانک اصلاً ترمز ندارد. رسیدیم به مقر تیپ ۱۴ امام حسین (ع). مهدی خواست تانک را نگه دارد، دید ترمز نمی گیرد. به ناچار زد به زنجیر دژبانی و آن را پاره کرد و وارد محوطه تیپ ۱۴ شد. با کلی دردسر عاقبت تانک را انداخت داخل یک چاله و با همین کلک آن را متوقف کرد.

رفتیم سروقت مسئول بدنه پشتیبانی تیپ امام حسین (ع) و گفتیم: «آقای محترم موتور ما را بچه های شما تک زدند، زود باشید آن را به ما پس بدهید». گفتند: «ما از موتور شما خبری نداریم، منتها، اگر واقعاً موتور لازم دارید حرفی نیست؛ این تانک را به ما بدهید، تا به شما موتور بدهیم». گفتیم: «هم این تانک مال تیپ ما است و هم آن موتور».

خلاصه دعوایمان بدجوری بالا گرفت، یک دفعه دیدیم حاج حسین خرازی، فرمانده تیپ ۱۴ بیرون آمد و گفت: «چه خبره؟ چرا این قدر سرو صدا می کنید؟» مهدی بیات که بالای تانک ایستاده بود و متوجه حاج حسین خرازی نشده بود، هم چنان با داد و فریاد می گفت: «اگر موتورمان را ندهید، با همین تانک می آیم توی چادرهایتان». وقتی متوجه خرازی شد با شرمندگی گفت: «حاج آقا ببینید، این بچه های شما موتور ما را تک زده اند».

خرازی گفت: «این حرف ها چیه؟ یعنی چی تک زده اند؟» مهدی گفت: «اوناهاش؛ آن موتور قرمزه، موتور تیپ ما است. ببینید آرم تیپ ۲۷ هم رویش خورده».

آقای خرازی به مسئولین بدنه تیپ خودشان گفت: «موتور اینها را بدهید بروند. این بنده خدا آن بالای تانک از بس جیغ و داد کرده، پاک اعصاب ما را ریخته به هم».

خلاصه، موتور را گذاشتیم بالای تانک و با همان تانک بی ترمز و با کلی دردسر خودمان را به قرارگاه تیپ ۲۷ رساندیم.