گام های لرزان فوتبال ایران در راه جهانی شدن

اگر واقع بینانه بخواهیم قضاوت کنیم باید اذعان کنیم که با توجه به پتانسیلی که در تیم ملی فوتبال کشورمان وجود دارد کسب تنها دو امتیاز از ۶ امتیاز ممکن و قرارگرفتن در رده دوم گروه بعد از امارات شروعی بسیار نا امید کننده برای تیم ملی در راه رسیدن به جام جهانی است

تیم ملی فوتبال ایران در دومین دیدارخود از رقابتهای مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ با کسب تساوی ۲ بر ۲ در مقابل کویت در کسب پیروزی در این رقابتها باز هم ناکام ماند.

ملی پوشان کشورمان که در بازی اول خود در برابر سوریه در خانه متوقف شده بود و احتیاج مبرمی به سه امتیاز این دیدار داشت در حالی در برابر تیم کویت به تساوی تن داد که با دو گل زودهنگام نیکبخت واحدی وسید جلال حسینی از میزبان خود پیش افتاده بودند.

اگر واقع بینانه بخواهیم قضاوت کنیم باید اذعان کنیم که با توجه به پتانسیلی که در تیم ملی فوتبال کشورمان وجود دارد کسب تنها دو امتیاز از ۶ امتیاز ممکن و قرارگرفتن در رده دوم گروه بعد از امارات شروعی بسیار نا امید کننده برای تیم ملی در راه رسیدن به جام جهانی است .

چیزی که در این دیدار کاملا مشهود بود ناهماهنگی و ضعف مفرط خط دفاعی بود که با هر حرکتی از سوی یاران تند و تیز کویتی جا مانده و دروازه ایران تهدید می شد.

البته در این مقال قصد تخریب تیم نوپای دایی را نداریم و بر این مساله صحه می گذاریم که در این فرصت اندک و چند جلسه تمرین و دو بازی نمی توان بر نتایج تیم او خرده گرفت. اما نمایش ضعیفی که همگان از تیم ملی به نظاره نشستند درخور نام فوتبال ایران نبود.

در این چند صباح اخیر به تنها چیزی که می بالیدیم دفاع قدرتمند و منسجم تیم بود که در این دیدار بسیار دور از حد انتظار عمل کردند. علی دایی با عدم دعوت از مدافع با تجربه ای همچون نصرتی حذف غیرمنتظره هادی عقیلی، خط زدن پژمان نوری و بالاخره کنار گذاشتن حسین کعبی با تجربه از ترکیب اصلی، عملا دست خود را برای چیدن دفاعی قدرتمند خالی گذاشت.

استفاده از چهار مدافعی که هرگز در کنار یکدیگر بازی نکرده بودند شیرازه سازمان دفاعی تیم را به هم ریخت. به کار گیری غلام نژاد بی تجربه به جای کعبی در سمت راست و هاشم بیک زاده که اصلا یک مدافع نیست، در سمت چپ این فرصت را برای مهاجمان کویتی مهیا ساخت تا با استفاده از فضای پشت سر این دو مدافع کم تجربه و فشارآوردن بر دو دفاع میانی ناهماهنگ و پر اشتباه، بارها و بارها دروازه ایران را با خطر جدی مواجه سازند و روی تعلل آنها دو گل وارد دروازه رحمتی کنند تا بازی به تساوی کشیده شود معلوم نبود که مدافعان ما قاتوق نانند یا قاتل جان که به هیچ توپی نه نمی گفتند و اگر درخشش رحمتی درون دروازه نبود باید دست خالی به تهران باز می گشتند.

در خط حمله تیم ملی نیز اگر گل نیکبخت را که روی نبوغ ذاتی اش به ثمر رسید به حساب نیاوریم فروغ و خلاقیتی دیده نمی شد و باز هم چیزی که آزارمان می داد فرصت سوزی از سوی مهاجمان طلسم شده تیم بود.

علی دایی در سیستم ۱-۳-۲-۴ که برای تیم انتخاب کرده بود در اقدامی غیرمنتظره با وجود داشتن مهاجمانی از جمله خلیلی و میداوودی، از نیکبخت به عنوان مهاجم نوک یاد کرد که فقط در یک مورد ریسک او جواب داد.

شاید تنها نقطه قوت تیم در خط میانی بود که با وجود دوندگی و جنگندگی تیموریان و خلاقیت بازیکن با تجربه ای چون کریمی تا حدودی به نوع بازی تیم سروسامان بخشیده بود.

به هرحال با ارایه چنین بازی های ناامید کننده دایی و تیم ملی کارسختی را برای صعود به جام جهانی و حتی مرحله بعدی رقابتها خواهند داشت.

حمید رضا ملکی