آرامش درونی با دعا و نیایش

والاترین فضیلت برای انسان آرامش درون است و آرامش هنگامی ممکن می شود که بنده با خدای خویش خالصانه و محتاجانه از راه راز و نیاز ارتباط برقرار کند

والاترین فضیلت برای انسان آرامش درون است و آرامش هنگامی ممکن می‌شود که بنده با خدای خویش خالصانه و محتاجانه از راه راز و نیاز ارتباط برقرار کند. شکوفایی و درک معنوی از هدف‌های اصلی انسان‌های بزرگ در طول تاریخ بشریت بوده است. در هر فرهنگ، جامعه و تمدنی، امور معنوی به طور همزمان و بدون تاثیر عوامل خارجی و اغلب در جوامعی با هزاران کیلومتر فاصله از یکدیگر ایجاد شده و رشد کرده است. شکوفایی معنوی یک موضوع پیچیده و جدال‌انگیز است.

شکوفایی معنوی متعالی ترین و مهم‌ترین کمالی است که کسی می‌تواند دنبال کند. شکوفایی معنوی، اگر درست درک شود، می‌تواند کلید آرامش، کامیابی، رضایتمندی فردی و تکامل باشد. در دین مقدس اسلام، حضرت محمد(ص) این مساله را برای جهانیان حل و فصل کرد که مهم‌ترین راه تقرب و آرامش به خدای یگانه دعا و نیایش است و همه انسانها می‌توانند در هر کجا که باشند با تنها معبود خود به راز و نیاز و عبادت مشغول شوند.والاترین فضیلت برای انسان آرامش درون است.

در واقع شما می‌توانید در هر لحظه میزان موفقیت خود را بر اساس میزان شادی و آرامش درونی و اینکه در مورد خود و دنیایتان چه احساسی دارید بسنجید. آرامش هنگامی ممکن می‌شود که بنده با خدای خویش خالصانه و محتاجانه از راه راز و نیاز ارتباط برقرار کند. آرامش موقعی حاصل می‌شود که رابطه‌‌ای عاشقانه با معبود خویش برقرار کرده و از درون به او گوش بدهیم و اعمال و رفتاری را انجام دهیم که خداوند آنها را کاملا درست بداند. مهم‌ترین نیازبشر امروز نیاز به یک ایمان صحیح است.

ایمان معنوی،آن ایمانی است که پیغمبران عرضه داشته‌اند و نیاز بشر با این ایمان برآورده و به آرامش درونی می‌رسد. انسان وقتی که از غیر خدا چیزی می‌خواهد احساس ذلت می‌کند و وقتی که از خدا می‌خواهد احساس عزت می‌کند، لذا دعا و نیایش هم طلب است و هم مطلوب، هم وسیله است و هم غایت، هم مقدمه است و هم نتیجه. اولیای خدا هیچ چیزی را به اندازه دعا خوش نداشتند، همه خواهشها و آرزوهای دل خود را با محبوب واقعی در میان می‌گذاشتند و بیش از آن اندازه که به مطلوب‌های خود اهمیت می‌دادند به خود طلب و راز و نیاز اهمیت می‌دادند، هیچ‌گونه احساس خستگی و ملامت نمی‌کردند. امیرالمومنین حضرت علی(ع) خطاب به کمیل نخعی می‌فرماید، ناگهان علم و آگاهی در کمال حقیقت بصیرت و بینش برآنها و قلبشان فرود آمد و لذت یقین را درک کردند و با حقیقت آن تماس گرفتند و با آنچه دنیاداران از آن در هراسند و آن را ناخوش و دشوار می‌دارند اینان خوشند و آن را نرم و دلپسند شمردند و به آنچه نادانان از آن گریزانند مانوس شدند و با اهل دنیا با بدنهایی که روح آن بدنها متعلق به محل اعلی و عالم ربوبی است معاشرت کردند.بر عکس دلهای زنگ گرفته سیاه و قفل شده که از درگاه خدا رانده شده اند. هر کسی از دل خود با خدا راه دارد و یکی از موثرترین تمرینات معنوی در خلوت نشستن با خداست که این کار دری از همه دلها به سوی خداست، حتی شقی ترین افراد در مورد گرفتاری و ابتلا، در وقتی که اسباب و علل به کلی از او منقطع می‌شود، تکانی می‌خورد و به خدا التجا می‌برد، این یک میل فطری و طبیعی است در وجود انسان، پرده گناه و شقاوت گاهی روی آن را می‌گیرد. در سختی‌ها که پرده زائل می‌شود، خود به خود این میل تحریک می‌شود و به هیجان در می‌آید.انسانی که در سختی و از همه جا بریده امید به خداوند می‌بندد.

ما نسبت به میل‌های عالی انسانیت، میل خداجویی و خداخواهی، میل به دعا و التجا به خدای نادیده، حالت همان طفل نوزاد را داریم نسبت به سینه ندیده و نشناخته و مادر ندیده و نشناخته و البته اگر شیری که مناسب با معده طفل است نبود، غریزه هم او را به آن طرف هدایت نمی‌کرد. ارتباط و پیوستگی است بین این میل و آن غذای موجود. همچنین است سایر میل‌های وجود انسان. هیچ میلی به عبث در وجود انسان گذاشته نشده، همه میل‌ها روی احتیاج و برای رفع احتیاج گذاشته شده است و انسان‌ها موقعی راه بزرگی و رشد را در پیش می‌گیرند که به خلوت بنشینند و به ندای درون خود گوش دهند و ما باید تصویر شفافی از زندگی معنوی خود داشته باشیم و اهداف معنوی خود را معین کنیم و در نتیجه با این کارها به آرامش و رضایت بیشتری خواهیم رسید.