روحیه‏ سپاسگزاری و قدردانی

در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل محبت‏ آفرین و تحکیم روابط، داشتن حالت و روحیه‏«سپاسگزاری» و «قدردانی» و «حق‏شناسی» نسبت به مردم است.

در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل محبت‏ آفرین و تحکیم روابط، داشتن حالت و روحیه‏«سپاسگزاری» و «قدردانی» و «حق‏شناسی» نسبت به مردم است. همواره سپاس و تشکر، در مقابل «نعمت» است. نعمت و احسان هم یا مستقیما از سوی خدا به ما می‏رسد، یا بندگان خدا واسطه‏ خیرند و نیکی بر دست آنها جاری می‏شود و ما از نیکوکاری‌ها و یاری‌ها و مساعدت های مردم بهره‏مند می‏شویم و «نعمت الهی» از این طریق شامل ما میگردد.

تصور نشود که «شکر خدا» با «سپاس از مردم» منافات دارد، بلکه گاهی شکر الهی در سایه تقدیر و تشکر و حق‏شناسی از مردم تحقق می‏پذیرد و خداوند به این گونه سپاسگزاری‌ها راضی است، بلکه به آن دستور می‏دهد.پس، بحث شکر، اختصاص به زبان ذاکر و قلب شاکر و سجده‏ شکر در برابر نعمت های الهی و در پیشگاه خداوند متعال ندارد، بلکه جلوه‏ای از شکر هم در ارتباط با نعمت‌ها و نیکی هایی است که از مردم به ما می‏رسد و نسبت به آنان هم باید شاکر باشیم.