برای ۶۷ سالگی «رابرت دنیرو» آقای تکرار نشدنی

«رابرت دنیرو» متولد ۱۷ اوت ۱۹۴۳ در نیویورک, از پدر و مادری هنرمند با نژاد ایتالیایی است

«رابرت دنیرو» متولد ۱۷ اوت ۱۹۴۳ در نیویورک، از پدر و مادری هنرمند با نژاد ایتالیایی است. وی یکی از بزرگ‌ترین و تأثیرگذارترین بازیگران تاریخ سینمای جهان است که معمولا در نقش‌های دشوار و سخت ظاهر می‌شود و روش بازیگری خاص خود را دارد.

«رابرت دنیرو» سابقه طولانی در بازی در فیلم‌های «مارتین اسکورسیزی» دارد و در سال ۲۰۰۸ جایزه‌ی «دوربین طلایی» برلین را به‌پاس یک عمر حضور جاودانه در سینمای جهان از دستان «اسکورسیزی» دریافت کرد.

«دنیرو» برای اولین‌بار در سال ۱۹۶۳ در سن ۲۰ سالگی با فیلم «جشن عروسی» به کارگردانی «برایان دی پالما» وارد دنیای سینما شد. وی که بیشتر سال‌های دهه ۶۰ را در کارگاه‌های تئاتر گذراند، در سال ۱۹۶۵ در فیلم فرانسوی «سه اتاق در منهتن» بازی کرد و در دومین همکاری‌اش با «دی‌پالما» در سال ۱۹۶۸ در فیلم «تبریکات» حضور یافت و در سال ۱۹۷۰ در فیلم «سلام مادر» را بازی کرد.

«دنیرو» در سال ۱۹۷۳ با بازی در نقش یک بازیکن بیسبال درحال مرگ در فیلم «طبل را آهسته بزن»، توجه اهالی سینما را به خود جلب کرد و در همان سال اولین همکاری او با «اسکورسیزی» با فیلم «خیابان‌های پایین شهر» رقم خورد که بسیار خوش درخشید.

وی یک سال بعد نقش ماندگار «ویتو کورلئونه» را در فیلم «پدرخوانده ۲» به کارگردانی «فرانسیس فورد کوپولا» بازی کرد و اولین جایزه اسکار نقش مکمل را به‌دست آورد، هرچند در مراسم دریافت جوایز حضور نیافت و «کوپولا» از طرف او این جایزه را گرفت.

«دنیرو» اولین بازیگر سینما نام گرفت که با فیلمی که اکثرا دیالوگ‌های غیرانگلیسی داشت، موفق به کسب اسکار می‌شد. او به‌همراه «مارلون براندو» که نقش «دون ویتو پیر» را در «پدرخوانده» بازی کرد، تنها بازیگران سینما هستند که برای بازی در نقش یک شخصیت، جایزه اسکار گرفته‌اند.

پس از فیلم «خیابان‌های پایین‌شهر»، «دنیرو» همکاری‌اش را با «اسکورسیزی» در فیلم‌های موفقی چون «راننده تاکسی» (۱۹۷۶)، «نیویورک،نیویورک»(۱۹۷۷)، «گاو خشمگین»(۱۹۸۰)، «سلطان کمدی»(۱۹۸۳)، «رفقای خوب»(۱۹۹۰)، «تنگه وحشت» (۱۹۹۱) و «کازینو» (۱۹۹۵) ادامه داد.

«دنیرو» بزرگ‌ترین افتخارات سینمایی‌اش را مرهون بازی در فیلم‌های «اسکورسیزی» است. وی برای فیلم «راننده تاکسی» نامزد اسکار شد و دومین جایزه اسکار خود را با فیلم «گاو خشمگین» به‌دست آورد و در سال ۱۹۹۲ با فیلم «تنگه وحشت» برای ششمین‌بار نامزدی اسکار را تجربه کرد.

وی به‌خاطر تعهدی که به نقش‌هایش داشت، در فیلم‌ها تن به هر مشقتی می‌داد. برای فیلم «گاو خشمگین» ۲۷ کیلو به وزن خود اضافه کرد، برای «تنگه وحشت» با ارتودنسی دندان‌هایش را به‌هم ریخت، در «پدرخوانده ۲» سه ماه در منطقه جنایت‌آمیز سیسیل ایتالیا زندگی کرد و برای «نیویورک، نیویورک» نواختن ساکسوفون را به‌سختی آموخت.

در اواسط دهه ۸۰ بود که «دنیرو» برای تکراری نشدن نقش‌های منفی به‌عنوان اراذل و اوباش، به فیلم‌های کمدی رو آورد که از سرشناس‌ترین آن‌ها می‌توان به «برزیل» (۱۹۸۵)، «گریز نیمه‌شب»(۱۹۸۸)، «این را تحلیل کن»(۱۹۹۹)، «ملاقات با والدین» (۲۰۰۰) و «ملاقات با فاکرها»(۲۰۰۴) اشاره کرد.

«دنیرو» در بسیاری از ژانرهای سینمایی نقش‌آفرینی داشته است؛ برای مثال در سینمای وحشت آثاری چون «فرانکشتاین» (۱۹۹۴) و «موهبت الهی»(۲۰۰۴) را دارد، در سینمای کمدی شاهکاری چون «سلطان کمدی» را دارد که نقش مقابل «جری لوئیس»، کمدین بزرگ تاریخ سینما را بازی کرد، در ژانر ورزشی در فیلم ماندگار «گاو خشمگین» بازی کرد که به عقیده برخی منتقدین بهترین فیلم ورزشی تاریخ سینما است و در ژانر گنگستری هم فیلم «رفقای خوب» و «تسخیرناپذیران» را بازی کرده است.

«رابرت دنیرو» ۶۷ ساله تاکنون در ۸۰ فیلم سینمایی بازی کرده و افتخارات فراوانی به دست آورده است. وی در سال ۱۹۸۱ برای فیلم «گاو خشمگین» بهترین بازیگر مرد جوایز گلدن گلوب شد، در سال ۱۹۹۳ شیر طلای افتخاری جشنواره ونیز را گرفت، در سال ۲۰۰۰ جایزه یک عمر دستاورد سینمایی سن‌سباستین را گرفت و در سال ۲۰۰۸ جایزه مشارکت چشم‌گیر در صنعت سینما را از کارلووی‌واری دریافت کرد.

«دنیرو» در سال ۱۹۹۳ وارد دنیای کارگردانی شد و اولین تجربه فیلمسازی‌اش را با «یک داستان برانکسی» به‌دست آورد. دومین فیلم او در سال ۲۰۰۶ با نام «چوپان خوب» بود که «آنجلینا جولی» و «مت دیمون» در آن ایفای نقش داشتند.

آخرین نقش‌آفرینی «دنیرو» در سینما بازی در فیلم «قتل عادلانه» در سال ۲۰۰۸ بود که نقش مقابل «آل‌پاچینو» را بازی کرد.