زندگی بعد از آلزایمر

دو سال پیش خانم آناستازیا رنیکز متوجه شد که صحبت کردن برایش دشوار شده است. او اصلا نمی‌توانست با تلفن صحبت کند و حتی مکالمه و برقراری ارتباط با همسر و دوستان نزدیکش به امری مشقت‌بار …

دو سال پیش خانم آناستازیا رنیکز متوجه شد که صحبت کردن برایش دشوار شده است. او اصلا نمی‌توانست با تلفن صحبت کند و حتی مکالمه و برقراری ارتباط با همسر و دوستان نزدیکش به امری مشقت‌بار تبدیل شده بود. آناستازیای ۵۷ ساله در مراحل اولیه بیماری آلزایمر قرار داشت. متاسفانه حافظه او به شدت آسیب‌دیده بود، بنابراین کلمات را فراموش می‌کرد و دیگر قادر به خواندن، نوشتن و صحبت کردن نبود.

او می‌گوید: «فکر نمی‌کردم آلزایمر چنین مشکلاتی برایم به وجود بیاورد. جملات آخر صحبت‌هایم را اغلب، مردم برایم تمام می‌کردند و چون به یاد نمی‌آوردم چه بگویم و نمی‌توانستم تلفنی صحبت کنم، این مساله مرا به طور عمیق آزار می‌داد. ابتدا سعی کردم در کلیسا دوباره خواندن بیاموزم اما مغزم توانایی یادگیری نداشت. همسرم یک حامی بی‌نظیر بود که کمک می‌کرد اما دوست نداشتم که همه جا او به جایم حرف بزند. دلم می‌خواست خودم صحبت کنم. درنهایت با انجمن آلزایمر انگلستان تماس گرفتم و آنها به من کمک کردند در کلاس‌های انگلیسی شرکت کنم و دوباره مهارتی را که سال‌ها بلد بودم یاد بگیرم. من دوباره حروف الفبا یاد گرفتم، بخش کردن کلمات را شروع کردم، اسمم را یاد گرفتم و درست مانند دانش‌آموز اول دبستان همه‌چیز را از نو شروع کردم. درنهایت، دوباره مهارت صحبت کردن را به دست آوردم.

دوست داشتم زندگی با کیفیتی داشته باشم نه اینکه زندگی‌ام نباتی باشد و در یک گوشه‌ای بنشینم و به نداشته‌هایم افسوس بخورم. برای آنچه از دست رفته بود، ناراحت نبودم و تصمیم گرفتم دوباره همه چیز را یاد بگیرم.»

آناستازیا سه بار در هفته در کلاس‌ها شرکت می‌کرد و در آنجا اعتماد به نفس کافی به دست آورد تا بیشتر تلاش کند. او ادامه می‌دهد: «همسرم از پیشرفتم خوشحال بود و حالا بسیار متعجب شده چون زبان انگلیسی من از گذشته هم بهتر و کامل‌تر شده است. همه از وضع موجود راضی هستند اما من از تمرین و تلاش برای یادگیری و تکرار آموخته‌ها دست برنمی‌دارم چون نمی‌خواهم دوباره همه‌چیز را فراموش کنم. من به مبتلایان آلزایمر می‌گویم که این بیماری معادل رسیدن به آخر دنیا نیست و می‌توان با این بیماری هم زندگی خوب و موثری داشت، به شرط آنکه بخواهیم و برای خواسته‌هایمان تلاش کنیم.» معلمان آناستازیا از پیشرفت سریع او طی ۱۸ ماه آموزش متعجب‌اند و عمده این پیشرفت را ناشی از تلاش بی‌سابقه او می‌دانند. او در بدو ورود به کلاس‌ها نمی‌توانست خوب صحبت کند و به دلیل نداشتن اعتماد به نفس به شدت افسرده شده بود. اما با شروع کلاس‌ها قدرتمند‌تر از گذشته به آموختن پرداخت و ظرف شش هفته در مکالمه و نوشتن مهارتی ایده‌آل به دست آورد. آناستازیا می‌گوید: «بی‌شک شواهد و مدارک بیشماری در انسان‌ها بیانگر این اصل مهم است که اگر کسی بخواهد و تلاش جدی داشته باشد، به هدف می‌رسد و بشر بارها این موضوع را ثابت کرده است.»

منبع: BBCNews