مقام اهل بیت(ع) نزد پیغمبر(ص)

پیامبر اکرم(ص) بعد از حجه الوداع وقتی به مدینه برگشتند، دو ماه بیشتر در دنیا نبودند. روزهای آخر ماه صفر بود که آثار کسالت در بدن شریفشان ظاهر شد و سه روز بستری شدند. روز سوم صدای …

پیامبر اکرم(ص) بعد از حجه الوداع وقتی به مدینه برگشتند، دو ماه بیشتر در دنیا نبودند. روزهای آخر ماه صفر بود که آثار کسالت در بدن شریفشان ظاهر شد و سه روز بستری شدند. روز سوم صدای گریه شنید، سبب را پرسید، گفتند: مردم نگران حال شما هستند و می گریند.

فرمود: علی؛ بیا بلندم کن. سر پا نمی توانست بایستد. از یک طرف به امیرالمؤمنین(ع) تکیه داد، و از طرف دیگر به فضل بن عباس! پاهای مبارکش روی زمین کشیده می شد! دستمالی به سر بسته بود، داخل مسجد شد، در میان شور و غوغای مردم، روی پله اول منبر نشست و شروع به صحبت کرد و فرمود: من می بینم از رفتن من نگرانید؛ چه کسی در دنیا مانده که من بمانم، من می روم و در میان شما دو چیز گرانقدر از خود باقی می گذارم: کتاب خدا و عترت من؛ به هر دو متمسک بشوید تا گمراه نگردید. برای آینده شان سفارش ها کرد و به خانه برگشت و دیگر بستری شد.

در لحظات آخر عمرش، سرش به دامن علی(ع) بود. در همان حال حسن و حسین (علیهماالسلام) وارد شدند و خود را روی سینه جد بزرگوارشان انداختند. امیرالمؤمنین(ع) خواست بلندشان کند (چون سینه محتضر باید سبک باشد) فرمود: نه، علی جان، بگذار بمانند! من آنها را ببوسم و ببویم و آنها مرا ببویند و ببوسند! آنها توشه خود را ازمن بگیرند و من هم توشه خودم را از آنها بگیرم! در همان حال، روح از بدن مقدسش به عالم بالا صعود کرد.(۱)

۱) صفیر هدایت ۴۲، توبه، آیه الله ضیاءآبادی