چرا به قطار بی‌حرکت کسی سنگ نمی‌زند؟

چند روزی بود که مقامش ارتقاء یافته بود، البته نه آن مقامی‌که می‌خواست، ولی خوب، خیلی از همکاران و دوستان به او غبطه و چه بسا حسرت می‌خوردند، روزهای اول همه به او تبریک می‌گفتند، …

چند روزی بود که مقامش ارتقاء یافته بود، البته نه آن مقامی‌که می‌خواست، ولی خوب، خیلی از همکاران و دوستان به او غبطه و چه بسا حسرت می‌خوردند، روزهای اول همه به او تبریک می‌گفتند، ولی بعد از چند روزی همه این تبریک‌ها جای خود را به جملاتی داد که او را تخریب می‌کرد، آن هم به خاطر اینکه او بنا بر مسوولیتی که داشت مجبور بود حرف بزند و اعتراض کند.

دیگر طاقت شنیدن حرف‌های پشت سرش را که دوستان می‌گفتند نداشت، ولی خوب چگونه می‌توانست مانع این حرف‌ها و حدیث‌ها بشود.

این رفتار او را به یاد نوشته معروف دکتر مطهری به عنوان چرا به قطار بی حرکت کسی سنگ نمی‌زند؟ می‌انداخت که شهید مطهری در کتاب حق و باطل جملاتی به این مضمون نوشته‌اند: از کودکی همیشه این سوال برایم مطرح بود که: چرا قطار تا وقتی ایستاده است کسی به او سنگ نمی‌زند... اما وقتی قطار به راه افتاد سنگباران می‌شود....

این معما برایم بود تا وقتی که بزرگ شدم و وارد اجتماع شدم دیدم، این‏ قانون کلی زندگی ماست که هر کسی و هر چیزی تا وقتی که ساکن‏ است مورد احترام است، تا ساکت است مورد تعظیم است...

اما همین‌که به راه افتاد و یک قدم برداشت نه تنها کسی کمکش نمی‏کند، بلکه‏ سنگ است که به طرف او پرتاب می‏شود و این نشانه یک جامعه مرده است.

ولی یک جامعه زنده فقط برای کسانی احترام قائل است که: متکلم هستند نه‏ ساکت، متحرکند نه ساکن، باخبرترند نه بی‏خبرتر.