رسانه علمی همان که رخ می‌دهد را بیان می‌کند

بزرگنمایی اگر از حدود واقعیت خارج نشود، می‌تواند در مواردی قابل توجیه باشد. یعنی همان چیزی که واقعا رخ داده را با تاکید و با اهمیت زیاد مطرح کنیم. ولی وقتی چیزی اصلا رخ نداده …

بزرگنمایی اگر از حدود واقعیت خارج نشود، می‌تواند در مواردی قابل توجیه باشد. یعنی همان چیزی که واقعا رخ داده را با تاکید و با اهمیت زیاد مطرح کنیم. ولی وقتی چیزی اصلا رخ نداده است، چگونه می‌توان بزرگنمایی کرد و به دام خیال‌پردازی و دروغگویی نیافتاد؟! معمولا داستان‌سرایی غیرواقعی در پی دروغ‌های ضد علمی‌ و شبه علمی ‌رخ می‌دهد؛ وقتی بخش کوچکی از موضوع واقعی است، ولی تمام مراحل دیگرش بر پایه‌ای غیر علمی ‌و اوهام شکل گرفته است.

رسانه علم مهمترین وظیفه‌اش آن است که همان که رخ می‌دهد بیان کند، طبیعتا به دنبال نکته‌های مثبت بیشتری بگردد تا با انعکاس دادن آن امیدآفرینی کنند و با مطرح کردن نکته‌های منفی زمینه برای نقد را فراهم کند و بگوید واقعا در چه وضعی هستیم. در این میان ولی اغراق، خیال پردازی و اوهام به صدماتی می‌انجامد که جبرانش برعهده بخش‌های واقعا فعال و حاصلش ضرر بخش‌های علمی‌کشور خواهد بود.

رسانه علم اگر به طرح وضع مطلوب تمایل دارد، باید مشخص کند که این وجه مطلوب چه شکل و شمایی دارد؟ چشم انداز ما از آنچه که می‌خواهیم به آن برسیم چیست؟ در چه زمانی می‌خواهیم این چشم‌انداز را حاصل کنیم و مشخصات این چشم‌انداز چقدر به وضع مطلوب ما بر اساس مشخصات فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی- نزدیک است. البته این کار سختی است که برای حرکت به سوی وضع مطلوب و تبلیغ رسانه‌ای آن لازم است تا چشم انداز توسعه علمی ‌در دسترس باشد.

برای رسانه‌ای کردن و ترویج علم، به نقشه راه مخصوص این موضوع نیاز است که با مدد گرفتن از متخصصان رسانه و مروجان علم و استادان دانشگاه و معلمان با سابقه خوب در زمینه آموزش علم می‌توان به تهیه آن دست زد.

انعکاس مطالب مربوط به فعالیت‌های علمی‌ اگر همزمان از سوی رسانه با ارائه معیار‌های توسعه و پیشرفت در آن موضوع همراه نشود، صرفا گزارشی تبلیغی است که امکان ارزیابی حداقل را نیز از مخاطب می‌گیرد.