نگاهی به فیلم «آدم‌های پروپا قرص»

«آدم‌های پروپا قرص» برای آنکه قلب تماشاگران را فتح کند، سرش را پایین می‌آورد، گام‌هایی کند برمی‌دارد و این پا و آن پا می‌کند و امیدوار است که تماشاگر آن‌قدر صبر و حوصله داشته …

«آدم‌های پروپا قرص» برای آنکه قلب تماشاگران را فتح کند، سرش را پایین می‌آورد، گام‌هایی کند برمی‌دارد و این پا و آن پا می‌کند و امیدوار است که تماشاگر آن‌قدر صبر و حوصله داشته باشد که با آن کنار بیاید. آنهایی که حوصله به خرج بدهند، پاداش شکیبایی خود را خواهند دید و بیش از همه فرصت آن را خواهند یافت که کریستوفر والکن را ببینند که جادوی خود را در قالب فیلمنامه‌ای که به سرعت لحن و کیفیت خود را تغییر می‌دهد، به نمایش می‌گذارد.

بیشتر این جذابیت از همکاری والکن با دیگر ستاره «آدم‌های پروپا‌قرص»، آل پاچینو ناشی شده است و آنها در نقش دوستان خلافکار قدیمی که در یک شب پرماجرا در گوشه‌ای از شهری بی‌نام و نشان با یکدیگر همراه می‌شوند، لحظه‌هایی تاثیرگذار خلق کرده‌اند اما درجه موفقیت «آدم‌های پروپا قرص» در مجموع به والکن وابسته است که ظاهرا بدون انجام دادن هیچ کاری هرآنچه در اطراف خود دارد را ارتقا می‌بخشد.

والکن نقش داک را برعهده دارد، یک بازنشسته که روزهای خود را صرف نقاشی از طلوع آفتاب، تماشای تلویزیون کابلی، نظاره خورد و خوراک خود و انتظار کشیدن برای سر رسیدن دوست خلافکارش، وال (پاچینو) می‌کند که در پایان دوران محکومیت ۲۸ساله برای جرمی است که به اتفاق مرتکب شده‌اند. وال در ابتدای فیلم آزاد می‌شود و اعلام می‌کند که «آماده جشن گرفتن» است و به زودی دو مرد همان حقه‌های قدیمی خود را پیاده می‌کنند. نوسان بین احساساتی‌گری و لاف‌زدن‌های مردانه وجه مشخصه «آدم‌های پروپا قرص» است که فیشر استیونس بر اساس فیلمنامه اپیزودیک و گاه تغزلی نویسنده تازه‌کاری به نام نواه‌هایدل ساخته است.

آن هورنادای