نگاهی به فیلم «تسویه حساب» تهمینه میلانی

● همان همیشگی
تهمینه میلانی در فیلم «تسویه حساب» هیچ حرف تازه و جدیدی ندارد و همان‌ حرف‌هایی را که بارها و بارها گفته در سر و شکلی تازه دوباره تکرار می کند. البته این مسئله به عدم …

همان همیشگی

تهمینه میلانی در فیلم «تسویه حساب» هیچ حرف تازه و جدیدی ندارد و همان‌ حرف‌هایی را که بارها و بارها گفته در سر و شکلی تازه دوباره تکرار می کند. البته این مسئله به عدم نمایش فیلم مربوط نمی شود بلکه اگر تسویه حساب را همین ماه پیش هم ساخته بودند و به جشنواره بیست و هشتم می‌آمد باز هم اتفاق متفاوتی رخ نمی‌داد. تسویه حساب فیلمی پرگو، بی‌منطق و فارغ از نگره‌های بصری است. میلانی داستان چند دختر بزهکار را بیان می‌کند که به اخاذی از مردان بی اخلاق مشغول هستند و در میان داستان این مردها نیز روایت زندگی خود را بازگو می کنند.

میلانی پس از این همه سال فیلم ساختن حداقل باید قواعد داستان گفتن را آموخته باشد. اینکه سینما جای میتینگ نیست و سینما جایی برای بیان مقالات روزنامه‌ای هم نیست. اتفاقی که در فیلم «آتش‌بس» رخ داد و کمتر درباره آن بر این فیلمساز خرده گرفتند. اما در «تسویه حساب» دوباره همان بحث‌های تکراری بد بودن مردان و قربانی شدن زنان که به این شکل بارها آنها را شنیده‌ایم. حتماً کارگردان ما را به این نکته ارجاع می‌دهد که یک فیلم اجتماعی ساخته با بیان معضلات اجتماعی. اما پیش از هرچیز فیلم باید در یک فضای منطقی ساری و جاری باشد تا برای مخاطب قابل درک شود. چند دختر جوان در روز روشن سوار ماشین یک مرد می‌شوند. به روی او اسلحه می‌کشند و مردم هم به راحتی از کنار آنها می گذرند.

زمانی که به مسئله اینچنینی توجه نشده چه توقع دیگری می‌توان از ریزه‌کاری‌های دیگر داشت. هنگام نمایش فیلم در سالن مطبوعات دوستان برای فیلم به نشانه اعتراض کف می‌زدند. این واکنش بیرونی به دلیل قطع حس مخاطب و عدم همذات پنداری او با فیلم است. هرگونه شعاری که در فیلم به شعور تبدیل نشود مخاطب را عصبی می‌کند و فضای واقعگرای کار را به سمت کمدی سوق می دهد. البته فیلم پتانسیل‌های بسیاری برای موفقیت در گیشه دارد که منکر آن نمی‌شویم. اما در هرحال هر جنس پرفروشی هم لزوماً مرغوب نیست.