آرامگاه دانیال نبی

بارگاه حضرت دانیال نبی یکی از مناظر دیدنی شوش است که در کنار بعد فوق‌العاده مهم تاریخی، بعد مذهبی بی‌بدیلی به این شهر بخشیده است. حرم حضرت دانیال در شوش در گذشته همواره میعادگاه …

بارگاه حضرت دانیال نبی یکی از مناظر دیدنی شوش است که در کنار بعد فوق‌العاده مهم تاریخی، بعد مذهبی بی‌بدیلی به این شهر بخشیده است. حرم حضرت دانیال در شوش در گذشته همواره میعادگاه مردم شوش و سایر شهرهای استان بوده و برگزاری مراسم دینی و مذهبی مثل عزاداری و جشن برای اهل‌بیت(ع)‌، شب‌های احیا، ختم قرآن و خواندن نماز در آن با شکوه و تقدس خاصی همراه است. حتی در روز عید نوروز و سیزدهم فروردین ماه که یک مناسبت ملی برای ایرانیان محسوب می‌شود نیز ازدحام در این مکان به اوج می‌رسد و مردم ترجیح می‌دهند چنین روزهایی را نیز در حرم این پیامبر بگذرانند.

آرامگاه دانیال نبی در ساحل شرقی رودخانه شاوور و روبه‌روی تپه ارگ قرار دارد. بنای زیارتگاه شامل ۲ حیاط است و روی گنبد مخروطی، پله‌ای ساخته شده که نوع رایج گنبدهای منطقه است. آرامگاه حضرت دانیال اکنون شامل بارگاهی در قسمت غربی، حیاطی با رواق‌های متعدد در اطراف و محوطه‌ای نسبتا وسیع است. مزار این پیامبر یهودی در یک زیرزمین قرار دارد که روی آن در سطح حیاط ضریحی باشکوه در اتاقی با تزئینات آئینه‌کاری ساخته‌اند که زیارتگاه مردمان است.

گنبد بارگاه از نوع میل مصر سل و شامل ۲۵ طبقه سفیدرنگ است که ۲ گلدسته نه‌چندان بلند در دو سوی گنبد قرار دارد. حضرت دانیال (ع) در بیت‌المقدس متولد شد و در سن ۱۲ سالگی بود که سپاه بخت‌النصر، پادشاه بابل به سرزمین بیت‌المقدس حمله و آن سرزمین را فتح کرد و به رسم آن زمان تعداد زیادی از مردم آن سرزمین از جمله حضرت دانیال را به همراه خود به اسارت برد. پادشاه در ابتدا دستور داد تا تعدادی از افراد را که به اسارت برده‌اند انتخاب کرده و به آنها تعلیم داده شود تا در آینده از آنها در دربار استفاده کنند و یکی از کسانی که انتخاب شد حضرت دانیال(ع) بود.

در این مدت، روزی پادشاه بابل خوابی دید که تمام خوابگزاران از تعبیر آن خواب عاجز ماندند و پادشاه دستور داد تا همه آنها را بکشند. خبر به گوش حضرت دانیال(ع) رسید. او به ماموران سلطنتی گفت که می‌تواند خواب را تعبیر کند. حضرت دانیال را پیش پادشاه بردند و وی خواب را برای پادشاه تعبیر کرد و به همین سبب مورد احترام واقع شد. زمان گذشت تا این‌ که کورش، پادشاه ایران به بابل حمله کرد و توانست بابل را فتح و یهودیان را از اسارت حکومت بابل آزاد کند و دانیال(ع) را به همراه خود به ایران آورد. او در دربار پادشاهی ایران نیز مورد تکریم قرار گرفت. در این مدت حضرت دانیال(ع)‌ می‌توانست به‌طور مستقیم و بدون اجازه و وقت قبلی با پادشاه دیدار کند و می‌توان گفت که به عنوان دومین فرد مملکتی محسوب می‌شد.

نبی دانیال(ع) در سن ۸۳ یا ۸۵ سالگی از دنیا ‌رفت و به رسم بزرگان آن زمان پیکر آن حضرت را به صورت مومیایی شده در منطقه‌ای که هم اکنون آستان او است مدفون کرده‌اند.