دردهای بی‌صدا

حتما برای هریک از شما در هر سن و سالی پیش آمده، وقتی در مترو، اتوبوس، محل کار یا هر جای دیگر با افراد میانسال، سالخورده یا حتی جوان، سر صحبت را باز کنید یا پای درددل آنها بنشینید، …

حتما برای هریک از شما در هر سن و سالی پیش آمده، وقتی در مترو، اتوبوس، محل کار یا هر جای دیگر با افراد میانسال، سالخورده یا حتی جوان، سر صحبت را باز کنید یا پای درددل آنها بنشینید، شکایت از رسم بی‌وفایی روزگار می‌کنند، از زانودرد، پادرد، سوزش معده، تپش قلب، تنگی نفس، سردرد و کم‌خوابی، بی‌اشتهایی و هزاران بیماری دیگر می‌نالند و به تنگ آمده‌اند.

به طوری که شنیدن این حرف‌ها برای شما عادی، تکراری و گاه حتی خسته‌کننده شده است و وقتی آنها الف درد‌ها را به زبان می‌آورند، شما ادامه حرف‌های آنها را می‌خوانید و تا حرف‌های آنها خاتمه می‌یابد، شما سیری به عالم خیالات و رویا‌های خود می‌ زنید و در پایان با گفتن جملاتی تسکین‌دهنده مثل «ان​شاءلله بهتر می‌شید» یا «خدا شفا بده» مرهمی بر درد‌ها و رنج‌های جسمی و روحی کهنه آنها می‌گذارید.

آنها از بیماری فقط علائم آن را می‌بینند و به خاطر می‌سپارند و وقتی به آنها گفته می‌شود پادرد و زانودرد امکان دارد نشانه‌ای از علائم بیماری آرتروز یا پوکی استخوان باشد، اعتراض می‌کنند، به طوری که نام این بیماری‌ها برایشان ناآشنا یا نامانوس است، گویا اصلا این بیماری‌ها را نمی‌شناسند و چیزی از آن نشنیده‌اند، بیماری‌های خود را بی‌اهمیت و حتی گذرا می‌دانند و در نتیجه تعاملاتی که با اطرافیان، همسایه‌ها، عمه خانم، مادربزرگ‌ها یا زن فالگیر دارند هر کدام برای درد آنها نسخه​هایی جداگانه می‌پیچند و این افراد خوشبینانه هرکدام از دستورالعمل‌ها را اجرا می‌کنند.

مشق‌هایی که شاید به ظاهر درد را تسکین می‌دهد، غافل از این‌که بیماری آنها همچون آتشی زیر خاکستر بعد از مدتی در نتیجه این رفتارهای خوددرمانی و رژیم‌های غذایی، حاد می‌شود.

سوالی که هم‌اکنون می‌تواند مطرح شود این است ‌که چرا با توجه به انواع پیشرفت‌ها و توسعه‌هایی که در عرصه ارتباطات و اطلاعات نظیر رشد انواع رسانه‌های جمعی ایجاد شده و با وجودی که این رسانه‌ها می‌توانند در بالا بردن اطلاعات و آگاهی‌های عمومی تاثیرگذار باشند، اما هنوز نام و علائم بیماری‌ها و حتی بیماری‌های شایع بیشتر مردم جامعه که کانال‌های ارتباطی آنها تنها این رسانه‌هاست، باید ناشناخته باشد؟

رسانه‌های دیداری و شنیداری و حتی مکتوب تا چه اندازه در ارتقای آگاهی‌های عمومی مردم جامعه نقش ایفا کرده‌اند و مسوول بی‌اطلاعی در زمینه بهداشت و سلامت چه کسانی هستند؟