بسوی افق

در برهه ای که ما بسر می بریم میزان تفوق جویی، زدوبندها ومعامله گری ها در حد اعلای خود قرار دارد، آنچه برای جهان سوم یا به تعبیر دیگر کشور هایی که ناهنجاری ها در آن بذر می شود ومکان …

در برهه ای که ما بسر می بریم میزان تفوق جویی، زدوبندها ومعامله گری ها در حد اعلای خود قرار دارد، آنچه برای جهان سوم یا به تعبیر دیگر کشور هایی که ناهنجاری ها در آن بذر می شود ومکان ها مناسبی برای تکوین اهداف خمصمانه قدرت های خلق کننده نا آرامی ها، قتل ها و ویرانی ها است گاهی آنچنان قضایا مغلق وپیچیده جلوه مینماید که افراد یک کشور سال ها در مقابل هم به سنگر می نشینند اما نمی دانند جنگ شان برای چیست، گاهی اگر از اطراف در گیر پرسیده شود که چرا اسلحه بدوش دارند وسینه هم دینشان را نشانه میروند، نمی توانند هدفشان را توضیح دهند واگر قصد شان را از جنگشان بیان داشتند ظاهراً هدف همان خواهد بود که جانب مقابل نیز برای تحقق آن اسلحه دربردارد وبرای نابودی جانب مقابلش سنگرنشین است.

ایجاد چنین صحنه ها مسئله عادی نیست. کارشناسان سیاست جهانی برای اینکار برنامه های دراز مدتی طرح کرده اند؛ برای اجرای اینچنین نقشه ها، رسانه های خبری نیرومندی در دست دارند که هر خبر، تبصره وگزارش از سویمتخصصین امور ترتیب، اداره وپخش می شود وآنچنان گوش ها به چنین نیرنگ های خبری عادت کرده اند، که اگر به موعد معین نتوانند این اخبار وگزارش ها را بشنوند، گویی اعتیادی را ترک نموده اند. گذشته از آن وجود نشرات ظاهراً دلسوزانه ای که محتوای آن بسان آتش های سوزنده است، نیز از جمله برنامه های خراب کارانه است؛ اما آنچه که ما فاقد آنیم، داشتن برنامه ای که بواسطه آن بتوانیم به پابایستیم.

دیگران اگر خواسته اند ما را به مدارج ظاهراً بلندی آنهم برای تحقق اهداف کوتاه مدت رسانده اند وچون به مقصد رسیده اند یا دیده اند دیگر کار بردی نداریم روزی که خواسته اند دورمان کرده اند. ما همیش دوست داشته ایم شعار بدهیم در حالیکه دیگران برنامه داشته اند. ما نتوانستیم گامهایمان را آنچنان که ادعا می نمودیم استوار برداریم. اگر در سنگلاخ مبارزه، در دره های پرفراز ونشیب آن هوشیارانه گام بر میداشتیم وفرش های هموار شده حریر دیگران را که برای منافع ملی شانهموار کرده بودند یکسره رد میکردیم وبمقتضای هویت اسلامی خود با اتکاء به خداوند مسیر را می پیمودیم حالتی اینچنین که داریم، نمیداشتیم.ولی تجربه های ناکام تکرار می شوند، کسان دیگری می آیند ونقش قدم اسلاف را می پیمایند، برنامه ندارند، طراح امور دیگران اند اینان بمثابه جاده صاف کنانی بیش نیستند وآنگاه بخود خواهند آمد که همه چیز از دست رفته باشد، مگر کاروان راهش را ادامه خواهد داد، صبور وبا صلابت خواهد بود.