داربی زیر صفر

بازی های اخیر استقلال و پرسپولیس را که مرور کنی, نکات غافلگیرکننده و حتی نیمه موثر دستگیرت نمی شود اتفاقا بازی هایی که «آمار» در آن کمترین نقش را داشته, بهترین بازی ها شده یعنی حاضران در میدان آنهایی بودند که فکر و ذکرشان فقط بازی بوده و نه آمار

بازی‌های اخیر استقلال و پرسپولیس را که مرور کنی، نکات غافلگیرکننده و حتی نیمه‌موثر دستگیرت نمی‌شود. اتفاقا بازی‌هایی که «آمار» در آن کمترین نقش را داشته، بهترین بازی‌ها شده. یعنی حاضران در میدان آنهایی بودند که فکر و ذکرشان فقط بازی بوده و نه آمار!.

«داربی وطنی» محلی است برای پیاده‌سازی تفکر مربیان، نه بازیکنان. البته فوتبالیست‌های ما نیز آنقدر باهوش هستند که جدا از زبان، ذهن مربی خود را هم درک می‌کنند. زمانی که مربی، تیمی با تفکر دفاعی را می‌چیند و گل نخوردن را اولویت می‌داند، قطعا بازیکن این برنامه را در سرلوحه کار خود قرار می‌دهد. در آخرین داربی استقلال و پرسپولیس هم همین نکته نمایان بود. وقتی چهار مدافع استقلالی در اغلب مواقع در نیمه خود بودند و بازیکنان تهاجمی پرسپولیس از دو نفر در بین ۴- ۵ مدافع استقلال تجاوز نمی‌کند، خب مربیان با کدام ادعا حرف از بردن می‌زنند؟ تمام موقعیت‌های این بازی بر کدام اصل تهاجمی و تاکتیکی برقرار بود؟ کدام حرکت تیمی را نشان دادند که بگویند در هفته منتهی به داربی روی آن کار کرده‌اند؟ کدام حرکت دو تیم به شکلی بود که می‌شد حدس زد بر روی نقطه ضعف‌های تیم مقابل کار شده؟آنچه ما دیدیم، زیر توپ زدن‌های متوالی بود. دور کردن توپ به هر روشی از محوطه خطر اولویت داشت.

چشم بسته و گاهی با سر جلوی توپ رفتند که بگویند چه غیرتی‌اند!! وتا غیرت یعنی همین که با هر خطایی چند نفری سر خطاکار خراب شدن و اصرار تا کارت بی‌خودی گرفتن؟! بعد بازی، دایی، صادقیان و عسکر را به خاطر کارت‌های بیهوده تنبیه می‌کند؟ یا چون خوب زیر توپ زدند مورد تشویق هم قرار می‌گیرند؟ بعد بازی رحمتی مورد عتاب قلعه‌نویی قرار می‌گیرد که مدام بازی را از سرعت انداخت یا به خاطر وقت‌کشی مورد لطف قرار می‌گیرد؟بعد بازی از نوری و بیگ‌زاده پرسیده می‌شود که یک نفره چند توپ خراب کردند یا برای اینکه بازی تیم خود و حریف را خراب کرده‌اند، تشویق هم می‌شوند؟ بعد از بازی کسی غیر از اولادی و سید صالحی خوشحال هستند که آمار بازی در هر دو تیم را برای نوادگانشان یادگار گذاشتند؟ بعد بازی خلعتبری باز هم امید قرمزها خواهد بود؟ در بازی‌ای که پرسپولیس برد را مثل نان شب می‌دانست، کدام حرکت فنی انجام شد؟ کدام تغییر تاکتیکی را دایی مد نظر داشت؟از دیداری که تماشاگرانش تمام انرژی خود را از ۷ صبح تا ۱۶:۲۰ تخلیه می‌کنند هم نباید بیش از این توقع داشت. تماشاگرانی که در میانه بازی جز بیان الفاظ منشوری کار دیگری نمی‌کنند، خب چه توقعی دارند؟ برای همین تماشاگران مساوی بهترین نتیجه است. چرا که دوربین‌ها همین‌ها را بعد از باخت نشان می‌دهد. اگر مدیران و مربیان ما «این» هستند که مساوی هم از سرشان زیادی است.

حالا قلعه‌نویی شب سر راحت می‌گذارد که برای نوادگانش یک آمار مثبت دیگر بر جای گذاشته. مگر مشکل ذهنی دارد که مثل مظلومی وقتی دو بر صفر جلو است، زیر توپ نزند که در آخر ۳ بر ۲ ببازد؟! یا همین دایی. مگر همیشه از کارنامه باخت‌های مقابل استقلال مورد شماتت دوست و دشمن نیست؟ خب مساوی که کسی را نمی‌کشد... بهتر از ریسک باختن است! اما در نهایت همین دوستانی که دم از بردن می‌زنند و خبرنگار جماعت را به جرم نداشتن عکس با شورت ورزشی مورد خطاب قرار می‌دهند، یک لطفی کنند و در پایان بازی مدام زمین و زمان را غیر از خودشان مقصر جلوه ندهند. باور کنید جز بادمجان دورقاب‌چین‌های دور و برتان کسی برای این حرف‌ها تره هم خرد نمی‌کند.

بهانه‌های داور و زمین و زمان دیگر آنقدر چرک و کثیف شده که همان دوزار اعتبارتان هم به باد می‌رود. اگر اعتراف کردید که نباختن را برای ادامه لیگ ترجیح می‌دهید، لااقل احترام بیشتری کسب می‌کنید. وقتی بهترین صحنه بازی خداحافظی مظفری‌زاده باشد و خطای صادقیان و اولادی... دیگر حرفی نمی‌ماند. این مطلب را کسی می‌نویسد که داربی بعد را هم با همه سردی‌های این چهار بازی آخر تا دقیقه ۹۰ دنبال می‌کند و بعد نتیجه تکراری خود را مکتوب خواهد کرد...!

رضا سالار