NFS شاد و رنگارنگ از نوع Wii

نقد و بررسی بازی Need for Speed Nitro

سری Need for Speed یکی از موفق‌ترین عناوین در سبک اتومبیل‌رانی محسوب می‌شود و چند وقتی است که جدیدترین شماره آن یعنی Shift نیز عرضه شده است. در این میان نباید به سادگی از حرکت جدید الکترونیک آرتز بگذریم و آن هم عرضه Nitro به طور انحصاری برای کنسول خانگی Wii است. این اقدام رو به جلو EA Games شاید بیش از هر چیز برای تصاحب بازار این کنسول پرفروش و محبوب بوده، اما از جنبه جاه‌طلبانه آنکه بگذریم، خود این تصمیم قابل تمجید است. اکنون برویم سراغ نقد بازی نیترو که دوم نوامبر وارد بازار شده است:

اگر از طرفداران پروپا قرص این بازی هم نباشید، به سرعت به آن عادت می‌کنید. کنترل‌ها راحت هستند و کسب مهارت در آن‌ها صرف‌نظر از اینکه چه کنترلی را انتخاب می‌کنید، آسان است. بازی به طور تقریبی از هر نوع کنترلی پشتیبانی می‌کند: Wii Remote (به عنوان فرمان که با یک دست کنترل می‌شود و با حرکت به چپ و راست عمل می‌کند)، Wii Remote و Nunchuk (حرکت به طرفین با نانچاک)، Wii Wheel، Wii Classic Controller و GameCube controller. همچنین بازی حداکثر از چهار پلیر، هم در حالت Career و هم Arcade پشتیبانی می‌کند. بنابراین چهار گیمر می‌توانند با چهار کنترلر مختلف Nitro را بازی کنند. علاوه بر حرکت‌های گاز و ترمز، با تکان دادن ریموت می‌توانید نیترو بزنید و با چند ضربه به ترمز می‌توانید دریفت بکشید.

روی هم رفته این بازی به لطف طراحی خوب و گیم‌پلی هیجان‌انگیز، زنده و سرگرم‌کننده است. متاسفانه این ویژگی‌ها چند ساعت پس از شروع بازی، کم‌رنگ می‌شوند. دلیل آن نیز کمبود تنوع در بازی است.

حالت Career در پنج لوکیشن مختلف اتفاق می‌افتد که به تدریج که در بازی پیشرفت می‌کنید، باز می‌شوند. شروع بازی در شهر ریودوژانیرو است و بعد به قاهره، مادرید، سنگاپور و در نهایت دبی خواهید رفت. اتومبیل‌هایی نیز که استفاده می‌کنید در سه سطح racing city cars، performance cars و supercars قرار دارند. در بازی از مدل‌های واقعی Beetle، Renault و Corvette استفاده شده است و کمی بزرگ‌تر، سبک‌تر و سریع‌تر مانند ماشین‌های کارتونی طراحی شده‌‌اند.

در کنار این فاکتورها، ویژگی‌های دیگری نیز وجود دارند که گیم‌پلی را جالب و سرگرم‌کننده می‌کند. برای مثال، امکان گشت و گذار در خیابان‌ها و محیط‌های رنگارنگ، تعقیب و گریز (همه لطف NFS به سرکار گذاشتن پلیس‌ها و فرار از دست آن‌هاست) و هر از چند گاهی نیز کوباندن خود به دیوار برای اینکه ببیند چه اتفاقی ممکن است بیافتد! علاوه بر این‌ها آیتم‌هایی را نیز می‌توانید در هنگام مسابقه از مسیر جمع کنید. برای مثال، با گرفتن پک آچار، ماشینتان تعمیر می‌شود یا پک با نشان پلیس، شر پلیس‌ها را از سرتان کم می‌کند و در عوض آن‌ها را سراغ حریفان شما می‌فرستد.

حالت Arcade نیز خالی از لطف نیست؛ در این قسمت ده مسیر مسابقه (یعنی در هر شهر دو جاده)، حالت‌های مسابقه تیمی، مسابقه حذفی چهل اتومبیل در سه کلاس وجود دارد.

جنبه رقابتی بازی نیز به نوبه خود به هیجان‌انگیز شدن بازی کمک می‌کند. نوع مسابقات در حد مسابقه‌های استاندارد NFS است یعنی مسابقات در پیست، حذفی، drag، drift، زمان‌گیری و سرعتی. البته سیستم پیشرفت بازی که بر اساس ستاره است، کمی کلیشه‌ای به نظر می‌رسد، اما به خوبی پیاده شده است. درجه سختی بازی مناسب است و آن را از حالت غیرممکن خارج می‌کند. پیشرفت در یک شهر به کامل کردن مسابقات و رسیدن به ستاره‌های موردنیاز بستگی دارد که به این ترتیب شهر بعدی آزاد می‌شود. در هر مسابقه‌ای به جز کسب مقام اول تا سوم (که به ترتیب سه، دو و یک ستاره عایدتان می‌کند)، با انجام برخی کارها نیز ستاره می‌گیرید. برای مثال، دریفت کشیدن یا زدن رکورد کمتر از یک دقیقه و ۱۵ ثانیه. این امر انگیزه خوبی برای انجام دادن دوباره یک مسابقه است. پس از به دست آوردن تعداد مشخصی ستاره، می‌توانید اتومبیل‌های جدید، پک‌های آپگرید و لوکیشن‌های جدید را باز کنید.

متاسفانه حالت Career تنوع زیادی ندارد و با اینکه سیستم ستاره‌ها به دلچسب شدن بازی کمک می‌کند، اما مشکل تکراری بودن به شدت بازی را تحت تاثیر قرار می‌دهد. وقتی که شما یک ماشین جدید آزاد یا درجه سختی بالاتری را امتحان می‌کنید، پس از چند ساعت بازی جذابیتش را از دست می‌دهد. می‌توان گفت هیچ تحولی در بازی رخ نمی‌دهد و شما احساس نمی‌کنید که در حال پیشرفت هستید فقط یک کار را با ماشین‌های مختلف انجام می‌دهید. اگر امکان عوض کردن دوربین وجود داشت، شاید حداقل یکنواختی بازی را کمتر می‌کرد. طراحی بازی نیز کمی مشکل دارد که گاهی باگ‌های آن حسابی غافلگیرتان می‌کند.

باز جای شکرش باقی است که امکانات شخصی‌سازی (customization)، بازی را از تکراری بودن محض نجات می‌دهد؛ شما می‌توانید مدت‌ها خود را با طراحی اتومبیل موردنظر سرگرم کنید. البته از آنجا که در Nitro اتومبیل‌ها با توجه به سرعت، شتاب، قدرت و... دسته‌بندی شده‌اند، فقط می‌توانید آن‌ها را از نظر بصری تغییر دهید. رنگ‌ها و طرح‌های زیادی در دسترستان خواهند بود که با اشاره ریموت به قسمت موردنظر می‌توانید طرح دلخواه را روی بدنه اعمال کنید. بهترین بخش از این پروسه که به طرز هوشمندانه‌ای مخصوص این بازی طراحی شده، امکان تغییر ظاهر ساختمان‌های اطراف مسیر مسابقه است. برای این کار graffitiهای (طرح‌های دست نوشته روی دیوار) متعددی وجود دارد که قبل از اعمال در بازی، روی یک دیوار برایتان نمایش داده می‌شوند.

در کل Need for Speed: Nitro، مانند بیشتر بازی‌های Wii، یک بازی خوش‌ظاهر است و به خوبی وظیفه اصلی‌ خود را (القای حس سرعت) به مخاطب القا می‌کند. گیم‌پلی، موسیقی و به طور تقریبی تمام مولفه‌های بازی نیز به گونه‌ای طراحی شده‌اند که شما بیشترین لذت را از بازی ببرید. بنابراین می‌توان با کمی اغماض از نقاط ضعف آن چشم‌پوشی کرد و این بازی را به همه افرادی که Wii دارند پیشنهاد کرد.