غذاخوردن یک دستی پای لپ تاپ

داستان شگفت انگیز یک معتاد

رایان ون کلیو در روزهای اوج اعتیادش وقت زیادی برای زندگی واقعی نداشت. وارکرافت همه چیز او را گرفت: همسر، بچه‌هایش و شغلش به عنوان یک استاد دانشگاه. پیش از کلاس‌ها یا آخر شب‌ها وقتی همه خانواده‌اش به خواب می‌رفتند او سراغ کامپیوترش می‌رفت. غذایش اغلب هله‌هوله و نوشابه‌های انرژی‌زا بود، چرا که خوردنشان به یک دست بیشتر احتیاج نداشت. او موقع غذاخوردن نیز پای کامپیوتر بود و دست دیگرش را برای گرفتن ماوس و زدن دکمه‌های کیبورد احتیاج داشت. زندگی در جهان وارکرافت به فلاکت زندگی روزمره ترجیح داشت، مخصوصا وقتی قرار بود با زنش سر این که چقدر پای کامپیوتر می‌نشیند، دعوا کند.

«در دنیای مجازی برای خودم کسی شده بودم. کنترل همه چیز دست من بود و هرچه می‌خواستم به دست می‌آوردم. زندگی واقعی باعث می‌شد احساس بی‌عرضگی کنم. وای به حال وقتی که اتصالم به اینترنت ضعیف بود یا چیزی در کامپیوترم درست کار نمی‌کرد.»

هفت سال پیش بود که شروع شد. رایان تازه موقعیتش در دانشگاه را به دست آورده بود. ویکتوریا باردار بود و بازی آنلاین نخستین زهر چشمش را گرفت. به اولین نوبت سونوگرافی ویکتوریا دیر رسیدند چون رایان روی خط بود. بعد از تولد دخترش وقتی همه خواب بودند سراغ کامپیوتر می‌رفت یا وقتی پدر و مادرش به خانه آنها می‌آمدند و سر همه به نورسیده گرم بود. چیزی که بیش از همه توجه او را جلب می‌کرد زاویه دید مجازی بود. در دنیای مجازی می‌شد به همه چیز از بالا نگاه کرد. هر جا لازم بود می‌شد زوم کرد یا صفحه را چرخاند و از جایی که آدم در زندگی واقعی می‌بیند به صفحه نگاه کرد.

سر کار احساس می‌کرد کسی به او علاقه ندارد و همه از سر راهش کنار می‌روند. مهم نبود او همه احساساتش را می‌توانست در دنیای مجازی بروز دهد. میلیون‌ها نفر در دنیای مجازی آرام‌آرام شخصیت دومشان را شکل می‌دهند. زندگینامه‌شان کم‌کم جزئیات بیشتری پیدا می‌کند و با جلوه‌های جذاب‌تری همراه می‌شود. بازی به بازیکنش احساس زندگی در یک فیلم علمی - تخیلی را می‌دهد. شخصیت‌ها با هم گروه تشکیل می‌دهند، به دنبال ماموریت‌های مشترک می‌روند و سرزمین‌های تازه را فتح می‌کنند و به سطوح بالاتری دست پیدا می‌کنند. این دنیا برعکس خیلی دنیاهای دیگر تمام شدنی نیست. هر روز چیز تازه‌ای پیدا می‌شود و آدم‌های تازه‌ای سر راه هم قرار می‌گیرند. سال به سال هم دنیاهای تازه‌ای پیش روی بازیکنان باز می‌شود.

«همیشه چیزهای بهتر و باحال‌تری هم هست. همیشه می‌شود پول بیشتر، اسلحه بیشتر و حمایت بیشتر به دست آورد. فقط کافی است به پرسه زدن در دنیاهای پیش رو ادامه بدهی.»

وقتی فرزند دوم به دنیا آمد ون‌کلیو هفته‌ای ۶۰ ساعت بازی می‌کرد. چند ماه بعد قرارداد کاریش تمدید نشد، چرا که معتقد بودند او استحقاق موقعیت شغلی‌اش را ندارد. کاری نیمه‌وقت در یک دانشگاه دیگر پیدا کرد. یک کلاس برای یک سال. معنی‌اش این بود که حالا وقت بیشتری برای بازی کردن داشت و نگرانی برای یافتن یک شغل تمام وقت هم به آرامی کمرنگ می‌شد. درآمد رایان صرف خرید دو کامپیوتر بهتر با توانایی‌های بیشتر و خط اینترنت سریع‌تر شد. حالا او سه اکانت مختلف در بازی داشت که هزینه اشتراک هر کدام ۱۵ دلار در ماه بود.

حالا او یک حساب مالی آنلاین هم داشت تا همسرش از هزینه‌ها با خبر نشود. ۲۲۴ دلار واقعی هم داد تا پول مجازی کافی برای خرید یک «شمشیر افسانه‌ای» و «زره سطح بالا» فراهم کند. راب که دوست دوران کودکی او بود و در ایالتی دیگر زندگی می‌کرد اما در وارکرافت همبازی او بود متوجه تغییرات شخصیتی رایان شد. «وقتی چیزی از زندگی واقعی مزاحم زندگی مجازی می‌شد، خیلی سریع و بدجور آن چیزها را کنار می‌زد. این‌جور مواقع علاقه‌اش به همه چیز دنیای مجازی از حد می‌گذشت. نمی‌شد گفت کمی دیوانه بود. در واقع در خشم افسارگسیخته بود.»

شب سال نو ۲۰۰۷ بود. وقتی روی پل بود داشت به پریدن در آب‌های یخ زده زیر پل فکر می‌کرد. در یادداشت‌هایش نوشت: «بچه‌هایم از من متنفرند. زنم تهدید می‌کند که رهایم کند. حساب ماه‌هایی که چیزی ننوشته‌ام از دستم در رفته است. هیچ برنامه‌ای برای سال تحصیلی پیش رو ندارم. خسته شدم از این که از خوابم بزنم تا بازی کنم.» ۱۸ ساعت پشت سر هم بود بازی کرده بود و هیچ احساس خوبی نداشت. آن شب نخستین شبی بود که فهمید مشکل دارد. از لبه پل فاصله گرفت. رفت خانه و بازی را از روی کامپیوترش پاک کرد. تمام هفته بعد از آن شب را با سردرد و دل‌درد گذراند و مثل معتادی که مواد مخدر را ترک کرده باشد عرق می‌ریخت. دوری از دنیای مجازی برایش سخت بود اما دیگر بازی را نصب نکرد. شروع کرد به بازسازی زندگی واقعی‌ا‌ش. زنش قبولش نداشت، چرا که همه اینها را پیش‌تر هم شنیده بود و هیچ مدرکی دال بر این که او براستی دست از جهان محبوبش کشیده، درکار نبود.

رایان روی زندگی حرفه‌ای‌اش متمرکز شد. مقاله می‌نوشت. شعر می‌گفت و برای جوانان کتاب می‌نوشت. کتابی در سرگذشت اعتیادش نوشت که دو سال پیش منتشر شد. ۱۸۲ رزومه فرستاد تا کار جدیدی پیدا کند. سال ۲۰۱۰ بعنوان استاد انگلیسی در دانشکده هنر و طراحی رینگلینگ استخدام شد. ون‌کلیو «پاک شده» و خانواده‌اش خانه آرامی در حومه شهر خریدند. رینگلینگ یکی از مهم‌ترین دانشگاه‌های طراحی بازی‌های کامپیوتری است. رایان می‌داند که بیشتر دانشجویانش ساعات زیادی از زندگی‌شان را آنلاین هستند و نگران آنهاست: «فکر نمی‌کنم دنیای مجازی به خودی خود بد و شیطانی باشد. اصلا چنین چیزی نمی‌گویم. فکر می‌کنم اگر بخشی از یک زندگی عادی و متعادل باشند خوب هم هستند.»

منبع: گاردین

● اعتیاد به بازی‌های آنلاین

اگرچه اعتیاد به بازی‌های تصویری موضوعی شناخته‌شده در سراسر جهان بود اما از ده سال پیش به این‌سو با تکامل فناوری و ارتباطات سطح دیگری در اعتیاد به بازی‌های کامپیوتری ایجاد شد و آن، تکوین یک شخصیت مجازی یا زندگی دوم از طریق بازی‌های آنلاین دسته‌جمعی بود که در آن کاربر نقش شخصیت دیگری را برای خود در بازی انتخاب می‌کرد و به ویژگی‌ها و دارایی‌های او آرام آرام شکل می‌داد. World of Warcraft که بزرگ‌ترین جامعه کاربران آنلاین را به خود اختصاص داده است مورد پژوهش‌های گوناگونی قرار گرفته است. برخی پژوهش‌ها ویژگی‌های اعتیادآور بازی را با کراک و کوکایین مقایسه کرده‌اند. این پژوهش‌ها معتقدند که ۴۰ درصد کاربران این بازی به آن معتادند و به دلیل نظام پاداش و تنبیهی که در بازی نهفته است هفته‌ها به دنبال یافتن موردی می‌گردند که احتمال یافتنش یکهزارم درصد است.

اعتیاد به این بازی به کودکان کم سن و سال و نوجوانان محدود نمی‌شود و آدم‌های عاقل و بالغی هم در بازی درگیر آن شده‌اند که پروفسور رایان ون کلیو، استاد دانشگاه یکی از آنان بود و همه چیز زندگی‌اش را در بازی‌های کامپیوتری از دست داد.