آقای رئیس جمهور, ورودتان به سعدآباد مبارک

احمدی نژاد اما دیروز به کاخ سعدآباد رفت چه کسی گمان داشت که محمود احمدی نژاد حداقل این رویه خود را فراموش کرده باشد

دو سال و یک ماه از آن روز که <بشاراسد> رئیس‌جمهور سوریه به عنوان نخستین مقام عالیرتبه خارجی، پس از تشکیل دولت محمود احمدی‌نژاد به تهران آمد می‌گذرد، از آن روز که محمود احمدی‌نژاد رئیس‌جمهور جدید ایران از بشاراسد در خیابان‌های فلسطین و پاستور استقبال کرد، تا دیروز که او از ولا‌دیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه استقبال کرد، بیش از دو سال می‌گذرد اما این بار نه در خیابان‌های جنوب تهران که در شمال تهران و در کاخ سعدآباد؛ جایی که قبلا‌ خود او درباره آن گفته بود، <هرگز به سعدآباد نمی‌روم و مراسم استقبال رسمی را در آنجا برگزار نمی‌کنم.>

احمدی‌نژاد اما دیروز به کاخ سعدآباد رفت. چه کسی گمان داشت که محمود احمدی‌نژاد حداقل این رویه خود را فراموش کرده باشد؟ آذرماه ۱۳۸۳ بود که محمود احمدی‌نژاد در کسوت شهردار تهران، خطاب به سیدمحمد خاتمی رئیس‌جمهور وقت گفت: <اگر دفتر ایشان (رئیس‌جمهور) در همان پاستور باقی می‌ماند، شاید زودتر با مشکلا‌ت مردم آشنا می‌شدند، چون از سعدآباد آدم دیرتر واقعیت‌های زندگی مردم را می‌بیند.> چندماه بعد از آن وقتی او خود در کسوت رئیس‌جمهور ظاهر شد، دوباره همان جملا‌ت را تکرار کرد و گفت: <از مقامات خارجی در سعدآباد استقبال نخواهم کرد.> و به سرعت دستور داد انتهای خیابان فلسطین را آسفالت تازه و جداول کنار آن را رنگ‌آمیزی نمایند تا مراسم استقبال از بشاراسد در خیابان برگزار شود. چند روز بعد در نشست هیات دولت تصویب کرد که مجموعه کاخ سعدآباد برای فعالیت‌های فرهنگی و موزه‌ای در اختیار سازمان میراث فرهنگی و گردشگری قرار گیرد... و‌ دیروز خط پایانی بر تمام این شعارها و مصوبات بود.

▪ اما چند نکته در این باره:

ـ نکته اول اینکه سرانجام رئیس‌جمهور محترم به هر دلیل (امنیتی، سیاسی، فرهنگی و ...) مجموعه کاخ سعدآباد را بر خیابان پاستور و فلسطین ترجیح دادند و از رئیس‌جمهور روسیه استقبال کردند، جای خوشبختی و خوشحالی دارد، چرا که مردم ایران به <میهمان‌نوازی> مشهورند و رئیس‌جمهور آنها نیز باید به همان سنت از میهمانان خود استقبال کند. اکنون سوال این است که چرا تاکنون این رسم میهمان‌نوازی به نحو مناسب صورت نگرفته است؟ خسارت‌‌های این دو سال و اندی که به <سنت ایرانیان>، لطمه زده را چه کسانی می‌پردازند؟ آیا حضور و استقبال در کاخ سعدآباد زیبنده‌تر بود یا حضور در خیابان‌های پاستور و فلسطین؟ به نظر نحوه استقبال از پوتین پسندیده‌تر از استقبال از بشار اسد بود.

ـ ‌ نکته دیگر اینکه، حضور رئیس‌جمهور و میهمانانش نه در سعدآباد و نه در پاستور دردی را از مردم دوا نمی‌کند. تعطیل کردن سعدآباد، جمع کردن فرش‌های اتاق رئیس‌جمهوری، سوار نشدن به هواپیما از طریق پاویون، استفاده از هواپیمای عمومی به جای خصوصی [ هرچند که این دو شعار هم پس از چندی جامه عمل به خود نپوشید] و تغییر ده‌ها دستورالعمل نمادین و حرکت به سمت ساده‌زیستی و مردم‌گرایی و محروم‌مداری تغییری مبارک و میمون است، اما با تغییر آن نباید اجازه داد عزم‌های صادقانه زیر سوال برود. مردم اکنون این پرسش را دارند کار شما درست بوده است که به سعدآباد نرفتید یا کار روسای جمهور سابق؟ و اینک همین پرسش را دارند که کار امروز شما درست بوده است یا کار دیروز شما در استقبال از بشار اسد؟

ـ نکته آخر اینکه عزیمت از پاستور به سعدآباد گذر نمادینی است از بی‌اعتنایی به تشریفات و پروتکل‌های دیپلماتیک و تمکین از اصول و شئونات استقبال رسمی از همتایان. آقای رئیس‌جمهور این عزم شما پسندیده است؛ مقدمتان به کاخ سعدآباد مبارک!

جواد دلیری