عابران, مخل عبور

عابران پیاده گرچه بی دفاع و مظلوم به نظر می رسند, اما رفت و آمدشان در خیابان وقتی از چارچوب درست خارج می شود از آنها یک مخل نظم می سازد

عابران پیاده گرچه بی‌دفاع و مظلوم به نظر می‌رسند، اما رفت و آمدشان در خیابان وقتی از چارچوب درست خارج می‌شود از آنها یک مخل نظم می‌سازد.

بیشتر عابران پیاده از پل های هوایی به بهانه این که نمی توانند از پله های بی شمار آن بالا بروند، استفاده نمی کنند. بیشتر آنها از هر نقطه خیابان که راحت ترند عبور می کنند نه از مکان هایی که باید.

خط کشی عابر پیاده در نظر بیشتر آنها بی معنی است و اگر کسی از آنها بخواهد عرض خیابان را فقط از روی خط کشی های مخصوص عابر پیاده طی کنند زیر بار نمی روند و بهانه می آورند.

برای همین است که در طول سال، عابران زیادی کشته و زخمی می شوند و حواشی این اتفاقات دامن خانواده های زیادی را می گیرد، در حالیکه اگر عابران پایبند رعایت قانون بودند و خودسرانه و غافل در خیابان ها تردد نمی کردند، آدم هایی که حالا در شهر مردگانند، زنده بودند.

البته گروهی از عابران پیاده که حالا در جمع کشته شدگان تصادفات شمرده می شوند، قربانی اشتباه رانندگان می شوند، مثل آنها که در پیاده راه در حرکت هستند و ناگاه ماشینی با شتاب به پیاده راه وارد می شود و همه را زیر می گیرد یا عابری که خودروی تصادفی در حالی که در هوا معلق می خورد روی سر او فرود می آید.

اما از اینها که بگذریم بیشتر عابران اخلاق مدار نیستند. در فرهنگ ما کسی که ساده ترین راه را برای رسیدن به هدف انتخاب کند حتی اگر آن راه خطرناک ترین گزینه باشد خود را زرنگ می داند و همین فرهنگ زرنگ بازی کار دست عابران می دهد.

عابران بی اخلاق چند دسته اند. گروهی از آنها از پل های هوایی استفاده نمی کنند و وقتی می خواهند از عرض خیابان بگذرند در حالی که می بینند حق تقدم با خودروهاست، اما از رانندگان انتظار همکاری دارند و همکاری از دید آنها یعنی ایست راننده و ترمز کردن سریع او به افتخار ورود عابر پیاده.

برخی نیز از هر مانعی می پرند حتی اگر آن مانع نرده های بلند وسط خیابان ها باشد که با زبان بی زبانی هشدار می دهد اینجا محل عبور نیست، اما بسیاری از عابران دور خیز می کنند، با مهارت دست هایشان را روی نرده ها محکم می کنند و بعد پاهایشان را با شتاب از روی نرده ها عبور می دهند.

برخی هم میان نرده ها دنبال جایی می گردند که بازتر از نقاط دیگر باشد و با کمی کش و قوس بدنشان را از لای آن رد کنند.

تا به حال عابران زیادی که به این طریق قصد عبور از خیابان را داشته اند، کشته شده اند. آنها با این کار به حریم خیابان که متعلق به ماشین هاست تجاوز کرده اند و تاوان این تجاوز را نیز با خون خود داده اند، اما مرگ آنها هنوز مایه عبرت دیگران نشده است.

بیشتر عابران پیاده برای چراغ های راهنمایی که به آنها فرمان حرکت و ایست در نقاط پرخطر را می دهد نیز تره خرد نمی کنند. آنها که می پندارند چراغ سبز و قرمز و نارنجی فقط برای ماشین هاست انتظار دارند هر زمان که اراده می کنند از عرض خیابان بگذرند و کسی هم متعرض آنها نشود.

این عابران پیاده، همیشه حق را به خودشان می دهند، چون فکر می کنند سیل ماشین های جاری در خیابان که تمامی هم ندارد به آنها حق می دهد از بین آن همه ماشین، راهی برای خود باز کنند و در آن سوی خیابان دنبال کارشان بروند.

به این ترتیب اگر راننده ای به آنها راه ندهد از دید آنها آدم بی فرهنگی است که باید جلوی حرکتشان را گرفت، آنها را از پشت رل پایین کشید و یک مشت روانه صورتشان کرد.

برخی عابران این ایده را واقعا عملی می کنند و برای احقاق حق (بظاهر) از دست رفته شان وارد درگیری های خونین می شوند تا آنجا که در اخبار حوادث می خوانیم درگیری راننده و عابر پیاده رنگ خون گرفت. ​

اما اگر این عابران پیاده کمی از قانون آگاه باشند و بدانند در مواردی که عبور عابر پیاده از یک محل ممنوع است اما او عبور می کند، راننده ای که با سرعت مجاز و مطمئنه در حرکت بوده و وسیله نقلیه اش نیز نقص فنی نداشته اگر با عابر برخورد کند و باعث مرگ یا مصدومیت او شود از بابت پرداخت خسارت و دیه، حقی بر گردنش نیست ، آن وقت شاید کمی دست به عصا تر در معابر تردد کند.

راستی عابران پیاده ای که همواره از نحوه رانندگی رانندگان گلایه دارند و از تجاوز آنها به حقوق مردم ناراضی اند وقتی خودشان پشت رل می نشینند چقدر به حقوق عابران پیاده احترام می گذارند و در برخورد با آنها مطابق موازین اخلاق رفتار می کنند؟